Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 48
94
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
með, við drögum hann — ofan í bátinn,
— við vissum það, að hann myndi hafa
ánægju af þeirri för, og endurminningar
um hana, þegar frá liði.
Margir voru nú hróðugir yfir þessari
för. Fuglinn var gæfur, það var næstum
því að það væri hægt að strjúka honum
á klettahillunum, og alt var krökt af
eggjum, okkur þótti það góður fengur.
Við gengum saman við Mundi. Hann
var farinn að hænast að mér aftur, aum-
ingja drengurinn. Nú urðum við að fara
varlega, til þess að meiða okkur ekki, og
Mundi var orðinn eins og köttur — allur
á hjólum.
Sleipt var á klöppunum og Skarfakál
breiddi út hvít blöðin í hæztu brúnum.
Nú er það margra manna mál, að sjór
gangi yfir eyna í aftaka brimum. Eg efa
það stórlega að svo sé. — En það rýkur
yfir hana sær í ofláta veðrum.
Við Mundi drógum okkur dálítið af-
síðis, og fór eg að svipast um þar í ein-
kennilegri klettaskoru, þar sem eyjan er
hæst. Það var líkast því að eg væri dregin
þangað með ómótstæðilegu afli. — Nokk-
ur hreiður voru þarna á víð og dreif. —
Það fór um mig kaldur hrollur. Eg
stóð þar um stund yfir tveim beinagrind-
um af mönnum, æfa gömlum að sjá. Eg
kallaði á Munda og skýrði fyrir honum
ýmsar gamlar sagnir !um eyna. Mundi
bað mig blessaðan að koma ekki við
beinin. ----
Við gerðum krossmark yfir þau, að
gömlum og góðum sið, og bað eg hann að
hafa ekki orð á þessu við nokkum
mann.-------
Þjóðsögnin gamla um Kolbeinsey og
vísur Jónasar Hallgrímssonar ómuðu mér
fyrir eyrum.
2.Ömurlegt alt mér þykir
út norður langt í sjá.
Beinin hvítna þar beggja
bræðranna klettinum á.«
Daginn eftir var komið vestan rok,.
svo að tók fyrir alla sýn til lands — sök-
um misturs.
Island.
öfga land! með eld og snjó;
eyði þögn og fossa söng.
Grænar heiðar, gráan mó;
geisla dýrð, og rökkur löng.
Þú ert okkar óska land,
á þér margbreytt fegurð skín.
Jöklum frá að flæðarsand,
falla straumþung vötnin þín.
Okkar vöggu og vona land,
við þig tengt er ástar band,
meðan moldir gróa,
meðan leysir snjóa.
Sagna land! við sögu kné,
synir þínir hafa fræðst.
Hjá þér átti heima vé.
Hávaljóða speki æðst.
Gegnum bruna, blóð og tár,
barstu’ af hólmi sigurinn.
Mörg þó væri sorgin sár,
samt varð drýgri hlutur þinn.
Okkar vöggu og vona land,
við þig tengt er ástar band.
Meðan moldir gróa.
Meðan leysir snjóa.
F. H. Berg.