Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Blaðsíða 49

SKRÍTLUR.
95
Skrítlur.
Hwnn bjó þar ekki.
Maður nokkur var úti að skemta sér á
skautum; alt í einu brast ísinn undir
honum og hann datt á kaf í vatnið. Hann
kom þó fótum fyrir sig og var vatnið þá
ekki dýpra, en að það náði honum í höku.
Hann hrópaði á hjálp og í sömu and-
ránni bar annan mann að; þegar hann
sá manninn í vökinni kallaði hann upp
yfir sig:
»Þér hafið þó aldrei dottið niður um
ísinn ?«
»Jú, það var einmitt það sem eg gerði,«
stundi hinn nokkuð skjálfraddaður, —
»eða haldið þér kannske að eg búi
hérna ?«
Hjá miðli.
Miðillinn: Frú mín góð, maðurinn yðar
skipar yður að fara undir eins heim.
Frúin: Skipar hann mér? Nei — þá er
það ekki maðurinn minn!
Engill.
ógift vinkona: Finst manninum þínum
alt af stöðugt að þú sért engill ?
Gifta konan: Já, að minsta kosti finst
honum mesti óþarfi að eg fái nokkur föt
að klæðast í.
■ Sjálfskaparvíti.
Biðillinn skjálfandi og lafhræddur
kemur til tengdaföður síns tilvonandi og
segir: Mig langaði til að — eg ætlaði að
segja yður, herra stórkaupmaður, að eg
— að við — að eg er trúlofaður dóttur
yðar!
Faðirinn, mælir hann með augunum:
Það þýðir nú lítið að vera að tala um það
við mig, ungi maður. Þér þurfið ekki að
búast við neinni meðaumkun frá minni
hálfu. En þetta er líka alt saman yður
sjálfum að kenna — hvern fjandann
þurftuð þér að vera að koma hingað og
hanga yfir henni á hverju einasta kvöldi!
Slysið.
Eimreiðarstjóri hafði ekið á lokað hlið
á brautinni og slasast. Hann var fluttur
á spítala og nokkru síðar kom einn af
yfirmönnum hans, sem þó var honum
ekki persónulega kunnugur, að vitja um
hann. — Samræða þeirra var á þessa
leið:
»Nú, hvernig er heilsan?«
»Hálf slæm.«
»Þér hafið verið nokkuð lengi í stöðu
yðar?«
»Já, í tuttugu ár.«
»Og þér eruð giftur?«
»0, já, það er eg.«
»Hvernig vildi slysið til?«
»Jú, það var nú svoleiðis, að Soffía átti
barn, og svo mátti eg til að giftast
henni.«
V eðhlaupahrossið.
Stórkaupmaðui-inn hafði þann jsið að
tala upp úr svefninum. Eina nótt heyrði
konan lians hann segja:
»Ó, Lísa!« Um morgunin, þegar þau
sátu til borðs, spurði hún: »Hvaða Lísu
varstu að tala um í nótt?«
»Lísu? — jú — jú, það er veðhlaupa-
hross, sem eg tapaði svo lítilli upphæð á
við veðreiðarnar í gær.«
Síðar um daginn, þegar hann kom
heim til að borða miðdegisverð, mælti
konan hans: »Það er líka satt, Adólf,
veðhlaupahrossið Lísa hringdi upp í dag
og vildi tala við þig í síma.«
Fingurtra> „
Maður utan af landsbygðinni kom ein-
hverju sinni til borgarinnar, og áður en
hann lagði af stað heim aftur, fór hann.