Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 3

Margit Ravn:
Starfandi stúlkur.
(Niðurlag).
Eva lagði höfuðið ofan á handlegginn,
sem lá fram á borðið og grét hástöfum.
Við hliðina á henni lágu kvæði Wilden-
veys opin við „Ævintýri Elínar“.
Evu var ekki ljóst hvort hún var að
gráta yfir sjálfri sér eða Elínu li'tlu, sem
lá fyrir dauðanum. Hún var ekkert að
hugsa um það í svipinn að greina tilfinn-
ingar sínar, hún vissi bara að hún var
ákaflega óhamingjusöm, og að hún hafði
verið andstyggileg við þau Ruth og Árna,
er þau spurðu hvort hún vildi fara með
þeim til Frognerseteren. Hún hafði séð
það á Árna, að hann vonaði að hún segði
nei, og svo sagði hún það auðvitað. En
hún hefði getað sagt það á annan hátt.
Auðvitað það líka. En það var svo voða-
legt að hugsa til þess, að þegar þau kæmu
aftur, þá væru þau ef til vill trúlofuð.
Hún sá það á augum Árna. Og þá var það,
að hún var svo andstyggileg. Hún sagði:
„Nei, þakk — ykkur þykir víst bara vænt
'um að ég segi nei. Og héðan af skuluð
þið sveimér vera laus við mig fyrir fullt
og allt. Ég fer heim á morgun. Mig langar
svo heim.“ Árni hafði litið á hana — hissa
— kuldalega. Og Ruth! Hún hafði eyðilagt
kvöldið fyrir Ruth, það vissi hún svo vel.
Árni fengi ef til vill heldur ekki tæki-
færi ;t:il að biðja hennar í kvöld, því Ruth
myndi hvorki hugsa né tala um neitt ann-
að en — hvað skyldi hafa gengið að Evy?
En Ruth skyldi aldrei fá að vita, hvað hefði
„gengið að henni“, ekki Árniheldur. Það átti
að vera hennar mikla, þungbær a leyndarmál.
Hún andvarpaði þungan og fór að þerra
tárin með handarbakinu, svo stóð hún upp
N.-Kv. XXX. árg., 10,—12. h.
og gekk yfir að speglinum. Þannig leit þá
óhamingjusöm ung seytján ára stúlka út!
Það var þá svona, sem maður leit últ, er mað-
ur bj óst ekki við neinni gleði framar í lífinu!
Grátbólginn, úfinn og rauðnefjaður. Jæja,
já. En skyldu þau vera trúlofuð núna?
Ruth og Árni höfðu ekki mikla gleði af
Frognerseter-ferð sinni. Ruth talaði um
Evy alla leiðina og furðaði sig stórlega á,
hvað að henni myndi hafa gengið. Árni
var hálf gramur.
„Þessi blessuð Evy er farin að verða dálít-
ið duttlungasöm,“ sagði hann stuttur í spuna
„Evy duttlungasöm? Hún er jafnlyndasta
manneskja sem hugsast getur,“ sagði Ruth
áköf. „Hún var ef til vill eitthvað lasin.
Við hefðum ekki átt að fara frá henni.“
„Nei, gerðu þér nú ekki of miklar á-
hyggjur út af telpu-anganum“, sagði Árni
Lindgren önugur. „Hún var ekkert lasin.
Hún var blátt áfram vond af einhverjum
ástæðum. Og nú hugsum við ekki meira
um hana. Ruth — ég hlakkaði svo til þess
að vera með þér einni í kvöld.“ Hann
stakk handlegg sínum undir handlegg
hennar, er þau gengu frá Holmenkollen
áleiðis til Frognerseteren.
Ruth svaraði ekki.
„Það var svo margt, sem ég ætlaði að
spjalla um við þig------“
„Jæja, spjallaðu þá bara!“
„Og spyrja þig ium.“
„Spurðu þá bara!“
„Nei,“ sagði hann stutt. „Þú ert svo á-
hugalaus. Þú myndir ekki taka neitt eftir
því sem ég hafðihugsaðaðsegja þéríkvöld,
né því sem ég ætlaði að spyrja þig um.“
„Þér skjá.t'last,“ sagði Ruth. „Ég tek vel
19