Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Qupperneq 7

STARFANDI STÚLKUR
149
„Það er ekkert að hlæja að,“ sagði Ruth
jreið. „Hann hefir heyrt hvert orð sem við
isögðum. Ég er svo sneypt að ég gæti
iskriðið niður í músarholu og falið mig.“
„Já, það væri óneitanlega heillaráð til
-.að komast út úr vandræðum,“ sagði Tit.
„Upp með höfuðið, telpa mín. Maðurinn
var gamansamur, það heyrði ég á mál-
rómnum. Hann tók þetta ekki í alvöru.
En í næsta sinn skulum við ekki tala al-
veg upphátt um óskir okkar og vonir um
jarðarfarir.“
„Tala upphátt! Ég vil meira að segja
aldrei hugsa um það!“
„Asj, bull! Allir blómasalar óska þess
öðru hvoru, og heimurinn er nú einu sinni
. sambland af lífi og dauða. Og því getum
við ekki breytt.“
„Nei —“ tautaði Ruth. „Jarðarfararstof-
urnar lifa auðvitað á mannalátum.“
Tit hló hátt.
„Bravó, Ruth! Nú hefirðu víst friðað
samvizku þína og reynir ekki til að hætta
þér ofan í músaholuna.“
Ruth hló: „Nei, ég er alveg hætt við
það.“ Svo leit hún á armbandsúr sitt.
„Tíu yfir sex!“ og hljóp til og aflæsti.
Meðan þær voru að ganga frá blómun-
um, hætti Ruth allt í einu og sagði:
„Nú veit ég, hverjum hann líktist!“
„Hver? Síðasti viðskiptamaðurinn?“
„Já. Ég hefi verið að brjóta heilann um
það alltaf síðan — það var eitthvað við
brosið.“
„Jæja!“
„Hann líktist Árna!“
Tit leit upp.
„Árna? Þú hefir eflaust rétt. Það var
líka eitthvað við málróminn — kannske
það hafi verið faðir hans.“
Ruth sperrti upp augun.
„Góða tungl,“ stundi hún upp, „verra
gat það ekki verið.“
* *
•4--
„Allt, sem fyrir getur komið,“ sagði
Ruth og andvarpaði, er hún hafði ýtt Tit
góðlátlega út úr dyrunum og óskað henni
góðrar skemmtunar. „Góða tungl, allt sem
fyrir getur komið!“
Hún seig niður í dívaninn og sat þar
með hendurnar í fanginu og starði fram-
undan sér.
Ef þetta hefði verið faðir Árna, og ef
hann hefði heyrt hennar getið og vissi
hver hún væri — og það hélt hún nú —
hvað hlaut hann þá ekki að hugsa og
halda um hana!
Skyldi hann nú fara heim til Árna og
segja: Nei, veiztu nú hvað, þessa drós
verðurðu að hætta að hugsa um, eða------
Var annars ekki glettnisblik í augum
hans, er hann sneri sér við í dyrunum, og
hafði hann ekki sagt: Litla fröken, þér er-
uð charmant?
Þá var barið að dyrum.
„Gerið svo vel,“ sagði Ruth áhugalaust.
Það var líklega húsmóðirin.
„Gott kvöld!“ Árni Lindgren stóð í dyr-
unum.
„Ert það þú?“
„Bjóstu við einhverjum öðrum?“
„Nei, ég bjóst ekki við neinum — allra
sízt þér.“
„Og hvers vegna allra sízt mér?“ Hún
svaraði ekki. Hann brosti hlýlega og kom
inn og settist á dívaninn við hliðina á
henni. „Má ég?“
Ruth flutti sig ofurlítið án þess að líta
á hann.
„Og hvers vegna allra sízt mér?“ endur-
tók hann.
„Af því að — jæja! Tit sagði að pabbi
þinn hefði komið hingað fyrir klukku-
stund síðan.“
„0,“ sagði hann og var greinilegur von-
brigðablær á röddinni, „var það Tit? Ég
þóttist svo viss um að það hefði verið þú.
Hann bað mig einmitt að heilsa þér og
segja þér að þú værir charmant — já, og