Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Qupperneq 14

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
fyrir að losna úr og að vita að einhver
annar — sem ef til vill þarf einmitt þá
stöðu frekar en allt annað í heiminum —
fær hana.“
„Ruth reikaði um gólfið.
„Það er alveg sama. Mín kona á ekki að
reka neina verzlun,“ sagði Árni Lindgren
hratt og ákveðið. Og drættirnir um munn
hans urðu fastir og harðir.
Ruth staðnæmdist við borðið andspænis
honum. Hún tók alveg ósjálfrátt bók, sem
lá þar og sneri henni milli handanna og
sagði:
„Ég vil ekki trúa því, að þetta sé alvara
þín. Þú hlýtur þó að skilja, hvers virði
mér er þetta. Þetta er mín verzlun, sem
ég hefi stofnsett sjálf og þroskað, svo að
hún er orðin viss tekjugrein, bæði fyrir
mig sjálfa, Aggí og Tit. Ég elska hana —“
,-,Meira heldur en mig, að því er virð-
ist,“ greip hann fram í stuttur í spuna.
Ruth hélt áfram: „Og hvernig ætti svo
að fara fyrir Tit og Aggí, ef ég seldi? Nýr
eigandi myndi hafa sína eigin starfs-
menn.“
„Þess háttar getur þú ekki hugsað um!“
„Ég verð að hugsa um það. Það líka.
Þær reiða sig á mig, og Tit hefir engan
annan.“
„Það er engin meining í, að ung stúlka
taki sér þess háttar skyldur á herðar. Tit
er eldri en þú — hún hefir sömu skilyrði
til að afreka eitthvað, eins og þú hafðir.“
„Já, en ég vil ekki sleppa verzluninni!11
Ruth lagði frá sér bókina og rétti úr
sér.
„Þú vilt ekki?“
„Nei!“
Árni hafði staðið upp. Hann var mjög
fölur.
„Það er að segja: þú velur verzlunina?“
„Á það að vera val, Árni? Heldurðu
ekki, að ég yrði þér jafn góð kona með
verzlunina sem án hennar?“
„Nei, það held ég ekki.“
„Ertu ekki ofurlítið eigingjarn núna?“
„Og þú? Er þetta eintóm fórnfýsi?“
„Auðvitað ekki.“ Ruth varð að brosa.
„Ég elska bæði þig og verzlunina og vildi
gjarnan hafa hvort tveggja-------og svo
er það Tit og Aggí.“
„Ég vil ekki vera giftur starfskonu.
Enginn mun geta skilið —“
„Jæja, þú vilt ekki láta fólk segja, að
þú sért giftur starfskonu. Það er þá vegna
annarra, almannarómsins.“
„Þú misskilur mig, Ruth, og það af á-
setningi. Ruth!“ Rödd hans varð innileg
og bænþrungin: „Segðu, að þú meinaðir
þetta ekki. Segðu, að þú viljir selja verzl-
unina og giftast mér eins fljótt og frekast
er unnt.“
Ruth kreppti hnefana. Hjartað lamdist
í barmi hennar og augu hennar voru stór
og dimm, er hún leit beint framan í hann.
„Árni,“ sagði hún í hásum róm, „guð
veit, að ég elska þig og er fús að giftast
þér, þó svo væri á morgun. En ég er starf-
andi stúlka, og ég elska að vera það. Þú
verður að taka mig eins og ég er-------“
„Nei.“
„Ruth greip sér til stuðnings í næsta
stólbak. Árni var eins og á sveimi fyrir
augum hennar, þar sem hann stóð — al-
varlegur og ákveðinn í að koma sínu
fram.
„Ruth!“
„Nei? Jæja, eins og þú vilt.“ Rödd Ruth
var einkennilega róleg. „Væri ekki réttast
að þú kveddir og færir núna? Væri það
ekki nærgætnislegast af þér?“
„Þú elskar mig ekki!“
„Ég gæti svarað með sömu orðum.“
„Ruth!“
„Æ, getum við nú ekki verið búin með
þetta!“ hraut henni af vörum. „Viltu ekki
gera svo vel og fara núna!“
Árni gekk til dyranna. Átti hann að láta
undan? Nei, hún yrði að gera það. Hún
átti að vera hans að fullu og öllu, hann