Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Qupperneq 31

HNEFI OG AUGA
173
En hlaupin höfðu þreytt hana, svo hún
varð að blása mæðinni andartak.
Jónas, sem þagað hafði allan tímann,
lofaði henni að hvíla sig í fimm mínútur,
en þegar honum tók að leiðast biðin,
sagði hann hóglátlega:
„Ertu nú ekki búin að hvíla þig nóg?
Við ættum að hraða okkur. Við höfum
nóg annað að gera en að dúsa hér.“
„Bölvað ræksnið þitt!“ æpti kerlingin
og lét höggin dynja bæði á höfði og herð-
um. Og þannig hélt hún áfram, unz
þreytan yfirbugaði hana á ný.
Og svo þurfti hún að gæta að kettinum.
Jónas tók um annað augað, sem fengið
hafði áverka í viðureigninni. Hann fyllt-
ist skelfingu er hann fann að það hafði
bólgnað. Ef hann yrði nú blindur. Hann
opnaði augað. Nei, sjónin var í bezta
lagi. En augnalokið var þrælslega illa
leikið.
Það skyldi hún, svei mér, fá borgað!
Hann lá kyrr bak við steininn fram á
miðjan dag og hugsaði ráð sitit. Augna-
lokið var blátt og bólgið. Loks datt hon-
um gott ráð í hug.
Þegar stjúpa hans sendi hin börnin eft-
ir honum urðu þau að leiða hann á milli
sín, því að hann var orðinn gjörsamlega
steinblindur.
Fóstnu hans varð ekki um sel.
„Guð minn góður! Hvað er að þér
barn?“ — „Eg er orðinn blindur. Ertu
nú ánægð?“ —- „Það er ómögulegt----------!“
— „Svona er það nú samt. Hvers vegna
þarfitu líka alltaf að lemja mig, þegar þú
reiðist? — En bíddu þangað til pabbi
kemur heim!“
Kerlingin hlassaði sér niður, — gat
bókstaflega ekki staðið í fæturna. Hún
_hágrét.
„Sérðu virkilega ekkert, elsku dreng-
urinn minn?“
„Þú getur nú varla búizt við því.“ —
Og nú byrjaði Jónas líka að orga, og
fóstran orgaði og vildi taka hann í kjöltu
sína og skoða í honum augað.
„Geturðu ekki látið mig vera í friði?
Er ekki nóg að eg er orðinn blindur?“
„Mikil ógæfumanneskja get eg verið!
Hvað ætli hann faðir þinn segi! Ó, Jónas,
þú verður að lofa mér því að segja hon-
um ekki hvernig þetta atvikaðist!“
Og hún skalf af ekka.
„Og þú heldur að eg fari að segja frá
því“ snökkti í Jónasi.
„Nei nei, ónei.“
„Jú, það held eg þó!“
„Getur þú ekki sagt honum að þú hafir
meitt þig á — —“
„Það er ljótt að skrökva að föður sín-
um.“
„Ó, Jónas minn!“
„— Og sá sem skrökvar kemsit ekki í
himnaríkið, en þangað vil eg komast
mamma, þótt eg sé blindur.“
„Ó, talaðu ekki svona, eg þoli það
ekki------“
„Komast börn ekki til himnaríkis, ef
móðir þeirra hefir gert þau blind?“
„Ó, hættu þessu tali, Jónas minn. Fyrir-
gefðu mér. Eg skal aldrei, aldrei slá þig
framar. — Viltu ekki fá aukabita, Jónas
minn?“
„Nei, mér líður svo illa-----•“
„Guð hjálpi mér! Á eg að hjálpa þér í
rúmið?“
Nei, þess þurfti hún ekki. Hann ætlaði
að reyna að staulast það sjálfur. Og um
leið og hann sneri sér við, rak hann út
úr sér tunguna og gekk með vilja beint
á vatnstunnuna, eins og hann væri stein-
blindur.
Fóstra hans var yfir sig Komin af skelf-
ingu. Hún lagði hann í rúmið og smurði
augnalok hans með rjóma af einu trog-
inu.
„Mér er sagt að það sé gott við mari.
Sérðu ennþá ekki neitt, Jónas minn?“
♦