Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Síða 8

102
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
inn, og hvarf því sjónum Tóka. Augna-
bliki síðar, hafði manninum tekizt að
mjaka sér svo til, að hann gat séð yfir
ána, en ekki gat hann enn komið auga á
Tóka, sem faldi sig <vandlega. Báðir
mennirnir höfðu boga sína spennta, en
Tóki þorði ekki að skjóta, því hann var
ekki viss um að hitta höfuð mannsins.
Alllengi lágu þeir svona hreyfingar-
lausir og höfðu nánar gætur á öllu, þar til
hinum yngra tók að leiðast, og áleit að
óvinurinn hefði hörfað burtu, fyrst hann
gat ekki komið auga á hann. Með mikilli
gætni reis hann á fætur og færði sig í
áttina til fullorðna mannsins. Tóki hafði
beðið eftir þessu tækifæri. Örin flaug
leifturhratt af strengnum, en hann mið-
aði ekki nógu nákvæmlega, en örin kom
þó í vinstri handlegg mannsins.
Maðurinn rak upp sársaukahljóð og
hvarf þegar inn í kjarrviðinn. Tóki sá, að
þýðingarlaust var að elta hann, annað-
hvort yrði hann kominn langt í burtu,
þegar Tóki kæmist yfir ána, eða hann
gæti legið einhversstaðar í leyni í skógin-
um og skotið hann til dauðs.
Hann tók því þann kostinn að halda
gætilega heimleiðis. En atburður þessi
gerði honum órótt í skapi.
Ef til vill hefði verið réttara að fylgja
ráðum Úlfs og flytja sig burt í tæka tíð,
en nú var liðið að vetri og því enginn
tími til þess.
Það var ekki um annað að gera, en að
vera vel á verði og treysta á mátt sinn og
megin.
Það var rætt um þessi atvik, þegar
Tóki kom heim um kvöldið, en enginn gat
fundið betri lausn þessara vandræða.
Það var afráðið, að einn karlmannanna
skyldi ávallt vera heima, konunum til
verndar, ef hinir ókunnu menn gerðu
áhlaup á þá. Jafnframt skyldi aldrei far-
ið á veiðar vestur um landið, heldur ein-
göngu til austurs, þennan vetur. Og svo
var ákveðið að skipta um bústað strax
þegar voraði.
Og enn leið langur tími án þýðingar-
mikilla atburða. Veturinn hafði gengið'
snemma í garð, og mikil snjókoma hindr-
aði löng ferðalög hinna ókunnu manna að
njósna um bústað Tóka.
En stuttu eftir vetrarsólhvörf hlánaði,
og nokkrum dögum síðar frysti að nýju
og gerði hjarn og bezta gangfæri, og var
því auðvelt að ferðast um skógana.
Og svo var það einu sinni, þegar Úlfur
kom út úr kofanum, snemma morguns,
að hann sá tvo ókunnuga menn á vatns-
bakkanum andspænis sér, og einblína í
áttina til eyjarinnar. Þegar þeir sáu Úlf,
hurfu þeir í skóginn.
VI.
BARDAGINN.
Eftir þetta var fastráðið að karlmenn-
irnir skyldu skiptast á um að halda vörð
að næturlagi. Tóka leið ekki vel, því
hann fann að hann átti sök á því, að ekki
var flúið meðan tími var til, eins og Úlf-
ur hafði stungið upp á. Hann bar því
ábyrgðina á þessu.
En ekki dugði að vanrækja veiðarnar.
Matarbirgðirnar entust ekki nema nokkra
daga, og þeir skiptu því verkum með sér,
þannig, að tveir voru heima meðan sá
þriðji fór á veiðar um nágrennið.
Svo komu nýjir óvinir til sögunnar,
sem Tóki hafði ekki tekið með í reikning-
inn ■— það voru úlfarnir. Frostharkan fór
vaxandi, og alltaf minnkaði um æti fyrir
úlfana, sem söfnuðust saman í stóra hópa
og gerðust æ nærgöngulli við eyjarbúa,
þó að reynt væri að halda þeim í fjar-
lægð frá kofunum með logandi báli og
bogaskotum.
Að vísu voru fjandmenn Tóka einnig
hræddir við úlfana, en þeir fældu líka
dýrin burtu, og það var ekkert vit í því