Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Side 12

106
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Það yrði sagan af því, hvernig veik-
byggður og draumlyndur sveinn, breytist
í fullorðinn mann, nokkuð einkennilegan
og sérlundaðan að vísu, en að líkams-
atgjörvi og dómgreind samt þroskaðri, en
ættfeður hans og frændur.
í hinum miskunnarlausa skóla lífsins
þessi árin, vandist hann á að líta rólega á
hlutina og taka afleiðingum verka sinna
með karlmennsku, og að treysta á sjálfan
sig í einu og öllu.
Framtíðarhorfur Úlf svoru skuggaleg-
ar, þegar hann hóf ferð sína einmana og
yfirgefinn norður á bóginn. Hann vissi
vel að líkurnar voru sáralitlar fyrir því,
að geta sezt að hjá annarri fjölskyldu,
því allir voru fyrir fram óvinveittir að-
komumönnum, ekki sízt ef aðmokumaður
var ungur og gierfilegur, því að þá gat hann
orðið hættulegur keppinautur annarra
ungra manna, en á þessu tímabili voru
karlmenn miklu fleiri en konur. Þá
bættist það og við, að líkindin fyrir því
að hitta á byggðan stað, voru sára lítil.
Fólkið var afarfátt, og bjó strjált á þessu
mikla landflæmi, og auk þess voru bú-
staðir valdir þar sem minnst bar á þeim,
og hætti því ókunnugum við að fara fram
hjá þeim.
Úlfur fann það vel, að nú var hann ein-
stæðingur, en hann var ungur, og sakn-
aðartilfinningin út af foreldramissinum
smáþverraði, því lengur sem leið, en
kjarkur hans og sjálfstraust óx að sama
skapi. Nóg var af villidýrum í skógunum,
og hann var hraustur, og hafði oft komizt
í hann krappan áður.
Þegar leið að kvöldi, leitaði hann sér
hælis, þar sem eitthvert fylgsni var fyrir
hendi. Helzt leitaði hann út í eyjar, því
þá voru þúsundir vatna á við og dreif í
frumskógunum. Fynndi hann ekki slíkan
stað, bjó hann um sig í þéttum kjarrvið-
inum. Svo kveikti hann eld með tinnu-
steinum, steikti sér kjötbita af veiði sinni,
mataðist og lagðist síðan til hvíldar og
sofnaði. En hann svaf léttum svefni villi-
manna, sem hrökkva upp við hinn
minnsta hávaða. Ef hann heyrði til villi-
dýra í grennd, greip hann þegar til
vopna sinna, en sjaldan kom þó til alvar-
legra átaka.
Eina sumarnótt rauf skógarbjörn næt-
urfrið Úlfs. Hann kom þrammandi gegn-
um lágskóginn, og rakst beint inn í kofa-
hreysið, sem Úlfur hafði tildrað upp.
Skógurinn var þéttur þarna, og björninn
hafði ekki grunað neitt. Úlfur smeygði
sér út í gegnum hreysisvegginn, sem var
mjög glufóttur, og björnnn vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið. Úlfi gramdist
það, að svefnfriði hans var raskað, og
skaut spjóti sínu í bringuna á bangsa.
Björninn varð óður við, og rauk organdi
af heipt móti Úlfi, sem skaust fimlega
bak við tré, og skaut ör að birninum, og
særði hann hættulegu sári, en um leið
tókst bangsa að koma höggi á aðra öxl-
ina á Úlfi svo hann vallt um koll og
missti vopn sín. Björninn æddi þegar að
honum, og hóf hramminn á loft, en þá
náði Úlfur í spjótið, er sat fast í sárir.u,
og ýtti á það af öllum kröftum; gekk
spjótið þegar á hol og í gegnum björninn,
sem steyptist dauður til jarðar.
Úlfur var illa farinn eftir viðureignina.
Hann verkjaði mjög í vinstri öxlina eftrr
höggið, og gat varla hreyft handlegginn.
í þrjá daga hélt hann kyrru fyrir og lifði
á bjarnarkjötinu. Að þeim tíma liðnum
hafði hann náð sér aftur. Kjötið var líka
farið að skemmast svo í sumarhitanum,
að ekki var fýsilegt fyrir Úlf að lifa
lengur á því.
Úruxinn, þessi afar stórvaxna klauf-
dýrategund, sem fyrir fáum þúsundum
ára lifði víða í Evrópu, en nú er útdauð-
ur, reyndist Úlfi bezta bjargræðið.
Venjulegast var úruxinn hættulítill, en
rækist hann á gamlan og geðillan tarf,