Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 15

ÚLFS SAGA
109
At í hreint loft. Augu hans fylltust af
vatni, og honum varð erfitt um öndunina.
Þrátt fyrir kuldann skreið hann inn í
snjóholuna, og hóf þegar að grafa þar að
nýju. Þar var loftið lítið eitt betra, en
kuldinn meiri. Hann kepptist við eins og
óður væri, en verkinu miðaði hægt áfram.
Hann haugaði snjónum inn í kofann,
það var ekki um neitt annað að gera, og
hann hélt verkinu lengi áfram. Að lokum
yfirbugaði þreytan hann, og hann skreið
inn í kofann aftur. Hendur hans voru
dofnar af kulda. Loftið var að vísu óþol-
andi en ekki eins kæfandi og áður. Hann
gleypti í sig nokkra munnbita af hráu
kjöti, fleygði sér niður í fletið og sofnaði
von bráðar.
Þegar hann vaknaði, leið honum dálítið
betur, en hann verkjaði í hendurnar.
Loftið var enn mjög þungt og andardrátt-
ur hans erfiður.
Hann neytti matar að nýju, því að hann
hafði kjötbirgðir til margra daga — en
hversu lengi mundi hann þola óloftið.
Hann skreið enn út í snjógöngin, þau
voru því miður alltof stutt, en ef til vill
var enn styttra út úr skaflinum, og Úlfur
byrjaði aftur á verkinu. Það gekk enn
hægar en áður. Hendur hans voru bólgn-
ar og sárar af kuldanum, hann varð að
bíta á jaxlinn til þess að æpa ekki af
.sársauka. En örvæntingin knúði hann
áfram við verkið; hann vissi ekki hvað
tímanum leið, og honum fannst þetta
aldrei ætla að taka enda. En loksins bloss-
■ aði vonin að nýju. Svalan, hreinan vind-
gust lagði í gegnum litla glufu er kom á
skaflinn. Úlfur saup hveljur, taugaæsing-
in rénaði, hann hneig niður, og missti
naeðvitundina.
Þegar hann raknaði við aftur var kom-
in nótt. Hann hríðskalf af kulda, en
samt var hann styrkari en áður. Um leið
og hann leit upp, brá fyrir dökkurn
skngga, og hann heyrði eitthvað fjar-
lægjast með lágu urri. Hann starði á eft-
ir þessu og sá að fleiri dökkum skuggum
brá fyrir við snjóopið — það voru úlfar!
Hann flýtti sér inn snjógöngin og inn í
kofann. Loftið var nú orðið sæmilegt.
Bara ef hann gæti kveikt upp eld. En
hann var viss um að hann gæti það ekki-
Hann sperrti með trjágreinum fyrir snjó-
göngin, til að fyrirbyggja að úlfarnir
kæmust inn, svo hrúgaði hann skinnum
þeim, er hann hafði til, á rúmbálkinn,
skreið svo upp í dyngjuna og sofnaði.
Þegar hann vaknaði aftur lagði daufa
skímu inn snjógöngin, af því réð hann að
væri dagur. En hann gat varla hreyft sig.
Þrátt fyrir kuldann í kofanum, lá hann
í svitabaði. Hann hafði höfuðverk, og
hendur hans voru þrútnar og rauðbláar,
og hann sárverkjaði í þær. Hann fann
ekki til hungurs, en þorstinn ásótti hann.
Með hægð færði hann höfuðið út undan
skinnahrúgunni og sleikti snjóinn af
gólfinu. í níu daga lá Úlfur með mikinn
sótthita.
Þá brá aftur til bata. Allan þennan
tíma mataðist hann ekki, en át snjóinn
við þorstanum. Hann var orðinn eins og
beinagrind, þegar hann loks á tíunda
degi, gat með naumindum skriðið á fæt-
ur og náð sér í matarbita.
Og þegar hann fékk matarlystina aftur,
náði hann sér furðu fljótt- Þegar honum
fór að batna í höndunum, skreið hann út
um snjóranghalann og litaðist um. Hann
sá þá að frá brekkubrúninni og fram á
fljótsbakkann hafði lagt þykkan skafl.
Brekkukvosin var því full af fönn, og
undir snjódyngjunni lá kofinn hans. Og
nú sá Úlfur fyrst að hann hafði ekki val-
ið sér hentugan stað, en við þessu var
ekkert hægt að gera í bili. Hvergi var
hægt að ná í leir, í nýja húsveggi, því að
ís og snjór huldi allt, svo langt sem aug--
að eygði.
Fyrsta verk Úlfs var að grafa reykop í