Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 27

EINN Á HEIMSKAUTAJÖKLINUM
121
það dó sá ég leitarljóssgeisla hreyfast upp
og niður úti í myrkrinu. Var þetta ímynd-
un? Eg settist og horfði í aðra átt. Þegar
eg leit við á ný var geislinn þar enn og
sveiflaðist fram og aftur.
Eins og skýi sveipar frá sólu, þannig
gleymdust nú í einu vetfangi allar þrautir
hinna liðnu mánaða. Mér var innanbrjósts
eins og ég væri nýfæddur til lífsins. Eftir
að hafa kveikt á næstsíðasta blysinu, fór
ég niður og hitaði súpu, til að taka á móti
félögum mínum með. Þegar ég kom upp
aftur, sá ég móta fyrir bílnum. í kveðju-
skyni kveikti ég á síðasta blysinu. Rétt
þegar Ijósið var að deyja staðnæmdist
vagninn, og þrír menn stukku út. Eg man
að við tókumst í hendur og þeir fullyrða
að ég hafi sagt: „Halló, piltar, það bíður
ykkar brennheit súpa niðri“. Ef þetta er
satt, get ég aðeins fært fram þá staðhæf-
ingu, að ég ætlaði ekki að hafa nokkurn
leikaraskap í frammi að mér sjálfráðum,
en sannleikurinn er, að ég fann engin
orð, til að láta tilfinningar mínar í Ijós
með. Þeir segja einnig, að ég félli í yfir-
lið, þegar við komum niður, en ég hefi
aðeins óljósa hugmynd um það, sem gerð-
ist.
Tveir mánuðir liðu þar til ég varð
ferðafær. Það voru ánægjulegir mánuðir,
þrátt fyrir það að þrengslin voru svo
mikil, að við gátum ekki hreyft okkur
eitt fótmál, án þess að rekast hver á ann-
an. Eg var lengi að ná mér, en með hækk-
andi sól og vaxandi birtu óx mér þróttur,
og náttmyrkur vetrarins hvarf einnig úr
huga mér.
Eg skildi eftir hluta af sjálfum mér,
þegar ég yfirgaf 80° 08' s. br. Þar urðu
eftir síðustu leifar æsku minnar, hégóma-
girnd mín og efagirni. Á hinn bóginn
hafði ég nú heim með mér hluti, sem ég
ekki hafði eignazt fyrr. Eg hafði lært að
meta hina hreinu fegurð og dásemd þess
ö>ð lif a.
Þetta gerðist fyrir fjórum árum síðan,
Endurfundirnir við menninguna hafa ekki
breytt skoðunum mínum, né því að ég
lifi nú einfaldara og friðsælla lífi en áður.
Steindór Steindórsson frá Hlöffum
þýddi.
Fjallabræður.
[Sögn Sölva bónda Magnússonar í Kaupangi við
Eyjafjörð. Eftir handriti Árna Jóhannssonar i
Kaupangi 1906].
Um 1820 bjó að Fjöllum í Kelduhverfi
maður sá, er Gottskálk hét (dáinn 1838).
Hann var kvongaður Guðlaugu Þorkels-
dóttur og átti margt barna.
Einhverju sinni snemma vetrar, fóru
tveir synir Gottskálks að gæta fjár. Veð-
urátta hafði verið góð það sem af var
vetrinum; gekk því fé Gottskálks bónda
úti.
Þenna dag, sem þeir fóru, hafði skyndi-
lega gengið í norðan hríð með feikna
fannkomu. Vildu þeir feðgar hafa fé sitt
í hús, og lögðu því bræðurnir af stað til
þess að leita, sem fyrr er sagt.
Líður nú dagurinn til kvölds og eigi
koma bræður heim. Um dagsetursskeið
kemur móðir þeirra fram, sér hún þá
hvar þeir bræður eru í dyrum, að verka
af sér fönnina; gengur þá til baðstofu og
segir fólkinu heimkomu þeirra.
Líður nú og bíður, að eigi koma bræð-
ur inn; er nú farið fram, til þess að vita
hvað hindri þá; sjást þeir þá hvergi; líð-
ur svo nóttin að þeir koma eigi heim.
Um morguninn var farið að leita þeirra.
Fundust þeir þá báðir örendir; höfðu
þeir lent í snjóflóði, og eftir því sem bezt
varð séð, höfðu þeir dáið um sama leyti
og móðir þeirra þóttist sjá þá í bæjardyr-
unum.
Einn sonur Gottskálks var Erlendur, er
lengi bjó í Garði í Kelduhverfi (dáinn
1894).
16