Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 38

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
inu, hún heyrði aðeins með jöfnu milli-
bili að kveikt var á eldspýtu, og inn á
milli dyratjaldanna seytlaði í sífellu
vindlingailmur sá, sem var svo nátengd-
ur honum og öllu, sem hans var, og vakti
hverja endurminninguna eftir aðra í sál
hennar. Hvers vegna kom hann ekki inn
til hennar? Vissi hann af því, hve hann
kvaldi hana? Kvaldi sál hennar alveg til
dauða? Var hún honum svo algerlega
einskis virði, að honum stæði á sama,
hvernig henni liði? Hugsaði hann yfir-
leitt nokkuð til hennar? Hún varð á ný
gagntekin af skelfingu, er henni varð
hugsað til framtíðarinnar. Þessi eftir-
vænting og óvissa myndu gera algerlega
út af við hana, stæði hún stundu lengur!
Hún lyfti höfði og leit á úrið, sem tifaði
rétt hjá lampanum. Nú var klukkustund
liðin, síðan Gaston hafði boðið húsbónda
sínum góða nótt — og eftir aðra eins ei-
lífðar hríð myndi hún ganga af vitinu!
Hún varð að komast að raun um, hvað
hann hugsaði og ætlaði sér! Hvað sem
vera skyldi var þó betra en þessi seig-
kveljandi óvissa! Nú var henni allri lokið.
Hún skreiddist á fætur með mestu erf-
iðleikum, og kuldahrollur fór um hana,
svo hún vafði þunna kímonó-sloppnum
fastara að sér, en hún hikaði samt og ef-
aði sig og kveið fyrir að fá að vita örlög
sín og áræddi ekki að hraða úrslitunum.
Augu hennar einblíndu á klukkuskífuna
og vísirinn, sem mjakaðist hægt áfram.
Þannig leið stundarfjórðungur, er virtist
henni heil eilífð, og Díana strauk sig í ör-
væntingu yfir augun til að útmá þetta
hvíta, starandi postulínsandlit og langa
vísirinn svarta, sem virtist hafa fest speg-
ilmynd sína í heila hennar. Utan úr ytra
herberginu heyrðist eigi minnsta hljóð
né skrjáf. — Þessi dauðakyrrð ætlaði al-
veg að gera hana sturlaða — hún varð,
varð að fá vissu sína------
Hún beit saman tönnunum og læddist
yfir gólfið og smaug inn á milli dyra-
tjaldanna — og allt í einu hrökk hún við
og hörfaði aftur á bak og greip höndun-
um fyrir augun. Hann sat álútur á dívan-
inum með olnbogana á hnjám sér og
faldi andlitið í höndum sér. Hann kom
henni fyrir sjónir eins og ókunnugur
maður, því hann var ekki klæddur hin-
um hvíta fellingaríka arabiska búningi,
sem hann bar daglega. En nú sá hún fyr-
ir framan sig ókunnan mann í silki-
skyrtu, reiðbuxum og háum stígvélum
brúnum, sem enn voru rykug eftir hina
löngu útreið. Á gólfinu lá þunnur tweed-
jakki — hann hlaut að hafa fleygt hon-
um frá sér, eftir að Gaston var farinn,
þar eð þessi natni og hirðusami þjónn
myndi aldrei hafa látið hann liggja í
gólfinu.
Hun hvarflaði augunum hægt og
ástúðlega um hann allan og lét þau stað-
næmast við beygt höfuð hans, og brúnt
þétt hárið, sem blikaði eins og fágaður
eir í ljósbjarmanum frá hengilampanum.
Einhver óvæntur ótti greip hana sem
snöggvast, og hún stóð kyrr og titraði of-
urlítið augnablik — en svo jók ástin
henni hugrekki og hún gekk hljóðlega
berum fótum yfir teppið inn til hans.
„Ahmed!“ hvíslaði hún.
Hann lyfti höfðinu hægt upp og leit á
hana, og henni varð svo bilt við að sjá
andlit hans, að hún seig á hné við hlið
hans og greip skjálfandi höndum í mjúkt
silkibrjóst hans.
„Ahmed! Hvað er að? Ertu veikur?
Er það sárið þitt?“ hrópaði hún upp yfir
sig, og rödd hennar hvöss og hörð af ótta
og eftirvæntingu.
Hann tók utan um hendur hennar, og
um leið og hann stóð upp, reisti hann
hana blíðlega á fætur og horfði stöðugt
einkennilega á hana. Svo sneri hann sér
frá henni, án þess að segja orð, og gekk
út í tjalddyrnar, og bar þar hár og dökk-