Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 34

168
‘DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
laust og ókvenlega fram, að auðséð var, að
þær höfðu sleppt öllu taumhaldi á léttúð
sinni og gjálífi.
Mannfjöldinn var í æstu skapi. Menn
hlógu og æptu liver í kapp við annan.
Rustalegur náungi hrópaði með hásri
röddu:
„Þessi bölvaður þræll, hann Henry, sem
alltaf hefir forðast samneyti við okkur, eins
og væri hann of góður fyrir slíkan félags-
skap, — hann er negri, sem hlaupizt hefir
brott frá húsbónda sínum“.
Flestir gulleitarmennirnir voru ættaðir
úr fríríkjunum í Norður-Ameríku og litu
á þrælana — jafnvel þótt þeir væru ljósir á
hörund — með dýpstu fyrirlitningu. Sú
fregn, að Henry væri strokuþræll, vakti
strax geysilega gremju gegn honum í þess-
um söfnuði.
„Bölvaður hundurinn“, hrópuðu þeir.
„Hann hefir dirfzt að koma yfirlætislega
fram við okkur, og er þó aðeins aumur
þræll, sem ekki er þess verður, að kyssa skó-
sóla hvítra manna. Drepum hann! Mökum
lrann upp úr tjöru! Hengjum hann!“
„Og systir hans er í för með honum“,
æpti kona ein, frekjulega á svip, þótt ein-
hverju sinni hefði hún verið fögur. — „Hún
er ekki síður merkileg með sig en hann,
ambáttin sú arna. Við verðum að láta eitt
yfir þau bæði ganga.“
„Til helvítis með þau bæði!“ öskraði
* mannfjöldinn.
í sömu svifum komu gæzlumennirnir sjö
með bandingjana á vettvang. Gomez og
Banderas voru í för með þeim.
„Félagar", sagði Marano. „Þið hafið
heyrt, að þessar tvær persónur, sem þið tal-
ið um, eru negrar og strokuþrælar. Dauða-
refsing liggur við slíku að lögum. Við, syn-
ir Vestursins, skulum nú sýna, að við ber-
um virðingu fyrir lögum og rétti og kunn-
um að halda hinu litaða blóði í hæfilegum
skefjum. Við látum ekki blökkuþræla
traðka á okkur. í dag hýðum við þau, en á
morgun hengjunr við þrjótinn og sendum
stelpuna aftur til húsbónda síns. Eruð þið
ánægð með það?“
Fagnaðaróp gullu við frá mannfjöldan-
um.
„Viljið þið hlusta á mig nokkur augna-
blik, samborgarar?“ hrópaði Henry.
„Dirfist þú, þrællinn þinn, að kalla okk-
ur samborgara?“ æptu margar raddir í senn,
og sumir hinna rustafengnustu meðal Gam-
businóanna réðust á unga manninn.
„Nei, sanrborgarar“, æpti Marano, „þetta
á að fara skipulega fram. Nú bindum við
þrjótinn, og svo skulum við dusta frekjuna
úr lronunr með svipuólununr“.
Bandingjarnir voru nú bundnir við
staurana. Marton og Hodkin rifu og skáru
fötin utan af þeinr.
„Náð!“ stundi Celía. — „Þyrmið mér. Ég
er aðeins varnarlaus kona“.
En hér var um enga miskunn að ræða.
Þegar systkinin höfðu verið svipt klæðum
allt iriður að mittisstað, tóku gæzlumenn-
irnir til starfa. Svipuólarnar voru fléttað-
ar úr vísundaleðri.
Celía rak upp lrljóð við fyrsta höggið, en
steinþagði eftir það. Þögn hennar reitti
böðulinn til reiði. Hann hamaðist með
svipuólinni á hinu fíngerða hörundi henn-
ar, unz blóðið rann niður eftir baki stúlk-
unnar. En þegar hún þrjózkaðist enn við
og æpti ekki upp yfir sig, reyndi hann að ná
til brjósta hennar með svipuólinni.
„Já, klappaðu henni dálítið betur,“ æptu
sumar hinar gerspilltustu meðal kvenn-
anna.
En margir karlmannanna létu vanþókn-
un sína á þessu athæfi í ljós með reiðiópum,
svo að böðullinn varð að láta sér nægja að
berja stúlkuna á bakið.
Svo virtist sem gullfararnir væru að
skipta um skoðun á þessum Ijóta leik.
Henry var ekki síður hart leikinn en
systir hans. En hvorki hafði heyrzt frá hon-
nm stuna né hósti. Enginn hafði heldur