Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 59

N. Kv.
VITASTÍGURINN
187
„Vænt ryk, iagsmaður, það er þykkt í þvi,
enda er það bráðum aldar gamalt. En
gamla vínið er tindrandi tært. Skál!“ Hann
sat enn þögull um hríð með flöskuna í
lrendi sér. Svo skrifaði hann með vísifingri
í grátt rykið: Elín.
„Nú finnst mér, að þú ættir að sleppa
Höskunni, svo að ég geti tæmt hana, hö-hö!“
Kröger setti flöskuna á borðið og mælti:
„Hefirðu nokkurn tíma séð svona fallegt
ryk? Rykið er í rauninni hið eina áþreifan-
iega, sem eftir verður, þegar öllu öðru er
lokið. Ofurlítil öreind ryks mun að
minnsta kosti svífa yndislega um geiminn
sem endurminning um jarðlíf vort.“
„Það virðist mér nú harla magur árang-
ur af öllu okkar striti og stríði.“
„Alls ekki, það er mjög hagkvæmt. Það
er einnig vísdómsleg ráðstöfun náttúrunn-
ar. Hvar ættu annars mörg þúsund ára
líkamshulstur manna, sem lögð hafa verið
niður, að komast fyrir?“
„Ekki meira ryk né þvaður, Kröger!
Taktu burt myndina þá arna og svo skulum
við tala skynsamlega saman.“
„Ágætt, Gottlieb, það er rétt hjá þér, þeg-
ar að kaffinu kemur, eiga dömurnar að
hverfa!" Hann tók ljósmyndina og lagði
hana ofan í skrifborðsskúffuna.
Síðan kom liann með kryddvín og vindla,
og Tínus bar inn kaffi. Þeir kveiktu í vindl-
unum, og smám saman féll ró á Kröger. Það
var eins og tóbakið svæfði taugar hans.
Hann sat um hríð í djúpum hugsunum; svo
strauk hann öskuna af vindlinum og sagði
að lokum:
„Á ég að segja þér frá paradísar-missi
mínurn?"
„Já, gerðu það, Kröger. Við verðum að
reyna að ljúka þeirri sögu í tæka tíð.“
„Manstu eftir tveim gömlum konum
frá stúdentsdögurn okkar; þær höfðu tó-
baksverzlun í Tollbúðargötu, beint á rnóti
þar sem við leigðum okkur vistarveru?"
„Já, ég man yel eftir þeim, þær voru
ósmeykar að lána okkur, hö-hö. Þær voru
systur, og önnur þeirra var svo rangeygð, að
hún gat horft á þig með öðru auganu, en
haft gát á peningaskúffunni með hinni!“
„Manstu, Gottlieb, hvaðþúkallaðirhana?"
„Já, við kölluðum liana jómfrú Birdseye,
hö-hö-hö!“
„Þær áttu fósturdóttur.“
„Ekki man ég eftir því.“
„Jú, litla, ljóshærða stúlku og bláeygða,
um 14—15 ára gamla.“
„Ég hefi ekkert tekið eftir henni.“
„Það var Elín, Gottlieb."
Nú varð ofurlítil þögn, og þeir dreyptu á
kryddvíni sínu. Kröger hélt áfram:
„Það var sagt, að hún væri dóttir annarr-
ar jómfrúarinnar, auðvitað ekki Birdseye,
heldur hinnar. Ég hefi aldrei spurt um
það.“
„Jæja, hvernig gekk þetta svo til?“
„Ég kom oft til þeirra og spjallaði við
þær systurnar. Við urðum mestu mátar,
einkum eftir að þær. höfðu heyrt, að faðir
minn væri prestur. Elínu sá ég sjaldan í
búðinni. En er fram liðu stundir, fór hún
að hjálpa til við afgreiðsluna. Dag nokk-
urn sagði hún við mig, bjarteygð af gleði:
,,Á sunnudaginn á að ferma mig, stúdent
Kröger, og svo er ég orðin fullorðin!" Hún
brosti glettnislega. Það var í fyrsta sinn,
sem ég varð þess var, að hún væri falleg.
Eftir þetta var ég tíður gestur í búðinni, en
ég gægðist alltaf fyrst inn um gluggana til
að sjá, hvort Elín væri þar. Ég varð hrif-
inn af ungmeyjar-yndi hennar og hispurs-
leysi. Sjálf hafði hún engan grun um, hvað
hún var falleg. Svo rann upp fermingardag-
urinn. Ég keypti ofurlítinn perluhring og
gaf henni hann. Það veit Guð, að ég hafði
ekki efni á þess háttar útsláttasemi; en
brjálsemin hafði þegar náð tökum á mér.“
„Hö-hö-hö,“ greip Gottlieb fram í, „það
er þá ljómandi gott, að þú ert farinn að
skilja það!“
„Ég gleymi ekki hringnum þeim. Ég lét
24*