Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 11

N. Kv.
SÆNSKIR HOFÐINGJAR
151
yfir skóginum sá hann ennþá fleiri, sem
skinu bleikari í rauðleitri þoku.
— Það eru augu forfeðra minna, sem líta
vingjarnlega niður til mín, hugsaði hann.
Þetta lilýtur að vera dauðinn, úr því að allt
•er svona fagurt. Já, nú ertu dauður, vesal-
ings Kafilas. Það var líka lang bezt fyrir
þig — og samt gæti ég grátið, þegar ég hugsa
til þess, að þú, sem varst svo ungur, fékkst
ekki að lifa dálítið lengur. En nú — varir
hans titruðu ofurlítið — nú munu hinar
leiðu blót-kerlingar koma með hnífana sína
á morgun. —
Hann varð alveg hissa á, að hann gat
heyrt þrælana koma hlaupandi út og hrópa
hver á annan. Ura Kaipa kom nú líka út. —
Og nú hófst undarlega hátíðleg hljómlist:
Þrælarnir léku með fingrunum af undra-
verðum hraða á hinar litlu burnbur, svo að
það heyrðist eins og vaxandi hvinur, sem
endaði eins og ofsa stormur. Allir stóðu og
sneru andlitunum í isömu átt og störðu á
sama stað. Þá birtist á himninum, neðst við
sjóndeildarhringinn og hækkaði smám
saman, eittlivað, sem var eins og glóandi,
rauð blaðra úr eldi og ljósi, og slöngvaði
frá sér löngum geislum inn undir hin snjó-
klæddu furutré. — Það var sólin — sólin,
sem allir höfðu þráð. Loksins kom hún upp
og skein á heiðum himni. IJr suðurátt kom
hópur af villigæsum. Brjóst þeirra virtust
með eldslit af bjarmanum frá snjónum und-
ir þeim.
Karilas var svo aðfrarn kominn af kulda,
að hann varð þess ekki var, þegar konurn-
ar leystu hendur hans og fætur. Það var ekki
fyrr, en þær hrópuðu í eyru hans, að hann
skildi, að hann var enn á lífi.
— Kvalir þínar í nótt hafa blíðkað sólina,
hrópuðu þær, svo að við þurfum ekki að út-
hella blóði þínu. Seztu nú meðal þrælanna
og lærðu að vinna.
3.
Steinaxir Ura Kaipa.
Eftir angist og skelfingu liðinna vetrar-
daga var það ekki nema eins og skemmtun
fyrir þrælana að fara að vinna. Það var líka
bæði barið oo; höo-ffvið En samt sem áður
lá engum neitt á að flýta sér í öllu annrík-
inu. Allir sögðu:
— Við höfum svo sem nógan tíma.
Sumir brenndu leirkrukkur, sem þeir
höfðu skreytt. snoturlega með strikum og
deplum. Krukkurnar voru ávalar að neðan
og gátu ekki staðið. En það gerði ekki neitt,
því að inni í kofanum voru þær hengdar
upp með skinnreimum. — Aðrir smurðu
tréöskjur úr viðarkvoðu, urðu þær þá svo
þéttar, að þeir gátu borið vatn í þeim. Og
enn aðrir eltu húðir og skinn, svo að þau
yrðu mjúk og voðfeld í klæði. Kvenfólkið
klauf þurrkaðar dýrasinar í fína þræði og
saumuðu með nálum úr beini. Saumarnir
urðu sterkir og fóru vel.
En langflestir karlmennirnir sátu þó í
hvirfingu og slógu með grásteini á tinnu-
hnullunga og klufu flís eftir flís af þeim,
þangað til þeir fengu lögun- eins og öxi,
hnífur eða spjótsoddur. Á eftir söfnuðu
þeir flísunum saman og voru þær notaðar
til þess að ydda með þeim örvar. Oll vopn
og öll verkfæri þeirra voru úr beini eða
steini. En steinöxunum höfðu þeir þó
mestar mætur á.
Karilas settist milli þrælanna, sem höfðu
erfiðustu og vandasömustu störfin. Þeir
bjuggu til stríðsaxir handa Ura Kaipa. —
Þegar einhver þræll sýndi þann dugnað, að
hann gat smíðað öxi, sem höfðinginn
Iiengdi upp á kofa sinn til prýðis, þá gaf
hann honurn frelsi að launum. Þetta vissi
Karilas.
Þarna sátu helzt ekki nema gamlir þræl-
ar. Einn þeirra hafði látizt í hungursneyð-
inni, og lá öxi. hans þar ennþá. Hún var al-
veg tilhöggvin og hvöss. Það vantaði ekkert