Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 20

156
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
kringum hann, lyftu lokunum af höfðum
sér og báðu hann innilega:
— Rektu þunglyndið af þér, Ura Kaipa.
Kómdu út og vertu glaður eins og við. —
Við höfum alltaf nógan tímann. Taktu lok-
ið af gatinu á höfðinu á þér og láttu hinar
óheilnæmu gufur og illu anda rjúka burtu.
En hann sneri sér til veggjar og þrýsti
höndunum að brjóstinu. Brúna andlitið á
honum var orðið skorpið og magurt.
— Ekki læknið þið sorg mína, svaraði
hann. Fyrir Ura Kaipa finnst engin heilsu-
bót. Hann átti einn af sonum „hinnar leiftr-
andi“ þjóðar fyrir t'in. Þrátt fyrir að Karilas
var ekki nema barn, þá vissi hann samt svo
miklu meira en við, og hann var göfugri og
betri en allir aðrir. Hann talaði við Ura
Kaipa um fólk sitt og fékk hann til þess að
blygðast sín, og hann vakti óstillandi þrár
í brjósti hans. — Og þennan dreng gerðuð
þið að þræli. — Sækið mold og ausið yfir
höfuð mitt, svo ég verði óhreinn!
Allt í einu stökk hann á fætur og greip
lítinn steinlrníf, sem hann var vanur að
bera í belti sínu.
— Það var hefnd á oss að Karilas kom til
vor, hélt hann áfram — hefnd fyrir það, að
vér höfðum gerzt hóglífir, brenndum leir-
krukkur og áttum eld, sem var vor eiginn.
Forðum sveimuðu feður vorir um í skógun-
um með boga sína og áttu naumast tjald til
þess að sofa í. Og hvar sem þeir komu blót-
uðu þeir steina þá, sem stærstir voru og
merkilegastir.
— Já, það gerðu þeir, svöruðu öldung-
arnir — hinir mosavöxnu steinguðir stóðu
alls staðar, djúpt niðri í giljum fjallanna
og hátt uppi á hinum bröttustu tindum —
og þar úti, sem „hinir leiftrandi" nú lrafa
akra sína.
— Og á nóttunni blossuðu blótbálin,
hvíslaði Ura Kaipa, og enginn ókunnugur
þorði að nálgast. . . . Já, það var forðum
daga. — Ura Kaipa vill ekki lengur dvelja
hjá ykkur né búa meðal ykkar. Hann held-
ur nú út í skógana, og grefur sér holur í
snjóinn, þar sem hann sefur á nóttunni, eins
og forfeður hans lærðu af úlfunum.... Og
þegar hann liggur í snjónum og stjörnurn-
ar blika yfir honum, mun hann aldrei
gleyma heiti sínu, er svo hljóðar: Hann
ætlar að hata Karilas! Hann vill lrefna sín
á honum fyrir það, að hann rændi friði
hans!
Hann rak upp gjallandi óp, hljóp út úr
kofanum, og kenboginn en með þeim flýti,
sem aðeins Ura Kaipa-fólkið átti til, hljóp
hann inn í skóginum milli trjánna og hvarf.
6.
„Hinir leiftrandi“ koma.
Einn dag seint um sumarið nálguðust
„hinir leiftrandi" í hinum stafnhvössu bát-
um sínum. Menn hefðu getað haldið, að
spilda af jörðinni lrefði losnað frá vatns-
bakkanum hinum megin og kæmi nú synd-
andi yfir vatnið, svo þétt var bátamergðin.
Þrælar Ura Kaipa, sem aldrei höfðu getað
látið sig dreyma um, að svo mikið sólskin
leiftraði út frá mennskum mönnum, urðu
svo hræddir, að þeir klifruðu upp í fururn-
ar. Það sem þeir óttuðust allra mest voru
þó ekki hin leiftrandi vopn, heldur svartir,
lirokkinhærðir hundar, sem stukku á land
úr fremstu bátunum og hlupu saman í
hnapp. Ef einn stóð kyrr, þá stönzuðu allir
hinir um leið, og þeir geltu ekki eins og
lrundar, heldur gáfu frá sér hljóð líkast eins
og grátandi börn.
Sikauga einn stóð kyrr niðri á jörðinni
og gortaði af hugrekki sínu.
— Það eru hvorki hundar né smábörn
klædd í hundaskinn, mælti hann við félaga
sína. — Það eru dýr, sem kallast sauðir. —
Eina nótt lrafði Sikauga verið úti á vatninu
að veiða fisk. Hann hafði þá villzt í þoku
yfir að hinni ströndinni. Þar höfðu svo
„hinir leiftrandi“ tekið hann til fanga og
ekki sleppt honum fyrr en eftir marga daga.