Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 54

184
VITASTÍGURINN
N. Kv.
horninu á vasaklútnum. ívarsen var ekki
vitund hrærður, þvert á móti, hann varð
reiðari og reiðari yfir þessari opinskáu árás
á frelsi hans og sjálfsákvörðunarrétt.
„Hvað eigið þér eiginlega við, frú Stolz?“
„Mig langar svo til að segja ykkur báðum
lausnarorðið, Ivarsen.“
„Hann nam staðar og horfði hvasst á hana
og hrópaði síðan, skjálfraddaður af bræði:
„Gáið þér bara að yðar eigin lausn og
endurlausn þarna uppi í vitanum, svo skal
ég sjálfur sjá um mína hérna niðri í Stóru-
götu! Sælar.“ Hann staulaðist af stað ofan
eftir götunni, eins liratt og vesæli fóturinn
leyfði, og tautaði í hálfum hljóðum: „Fjand-
ans ekkisen kerlingin!"
En Fía stóð grafkyrr og horfði á eftir hon-
um. Hún var bæði hrygg og hissa á því, að
önnur tilraun hennar til að ryðja ungfrú
Evensen braut inn í land hjónabandssæl-
unnar, skyldi hafa endað á þennan hátt.
Henni fannst, að liún hefði talað bæði ást-
úðlega og yndislega, svo að hver maður
hlyti að hafa komizt við. „Auðvitað er
bannsettur nirfillinn þurr og visinn eins og
hafrahálmur, en ég skal svei mér þreskja
liann rækilega, þegar við hittumst næst!“
Hún kippti upp pilsinu og flýtti sér upp
Vitastíginn.
VIII.
Um kvöldið lýsti út um alla glugga á húsi
Krögers læknis, og fólkið sem átti heima í
næstu húsum fyrir neðan, kom út og
horfði steinhissa upp eftir brekkunni. Það
var alveg furðulegt, hvað nú var skemmti-
legra um að litast þarna efra. Venjulega var
læknishúsið dimmt og draugalegt allan vet-
urinn þarna uppi á milli klappanna. Það
var aðeins í skrifstofuglugganum, sem ljós
sást langt fram á nætur; svo að menn
spurðu oft hver annan: „Hvenær ætli hann
sofi, maðurinn sá arna?“
Tínus spígsporaði fram og aftur milli
borðstofu og eldhúss. Það glamraði í glös-
um og diskum. Kröger læknir kom sjálfur
neðan úr kjallara með tvær rykugar flösk-
ur, sem hann setti á borðið. Á hillu hjá
ofninum var raðað heilli „herdeild.“
Gottlieb gaf öllum flöskunum auga gegn-
um dyragættina, og hann velti fyrir sér, að
hér myndi vera nægileg uppspretta til að
svala þorsta heillar templarastúku! Hann
tók einnig eftir því, að lagt var á borð
handa þremur, og skildi ekkert í, hver sá
þriðji gæti verið, en vildi þó ekki spyrja.
Bezt myndi að láta sem ekkert væri! Hon-
um varð hugsað til allra hinna fjörugu sam-
sæta, sem liann áður fyrr hafði tekið þátt í
hérna í þessu húsi, um það leyti sem Kröger
var nýkominn hingað til bæjarins fyrir tíu,
tólf árum. Þeim samsætum var sjaldan lok-
ið fyrr en undir morgun, og þá voru þeir
vanir að lokum að hrópa nokkur hárödduð
htirrahróp fyrir lækninum, svo að fólk
hrökk upp úr svefni í öllu nágrenninu. Já,
það voru nú glaðir dagar. En svo hætti það
allt í einu, þegar Kröger kvæntist fyrir sjö
árum. Upp frá því var læknisheimilið eins
og lokuð bók fyrir öllum heimi. Vinir hans
vissu ekki, hvað halda skyldi; en þvaður-
drósir bæjarins höfðu fengið söguefni nægi-
legt í heilt ár. Allir höfðu séð hina ungu
og falleau konu, sem hann kom heim með.
Hún var víst ekkert sérlega hamingjusöm,
því að hún sást nær aldrei niðri í bænum,
og í þau fáu skipti, sem lienni varð gengið
fram hjá húsunum í brekkunni, sást ekki
votta fyrir brosi á fölu og smágervu andliti
hennar. Það var eins og hann héldi henni í
fangelsi: Það var sagt, að hann væri hrædd-
ur um að einhver kæmi og tæki hana frá
honum. Loksins strauk hún líka frá honum.
Smám sarnan þagnaði þvaðrið. Efnið var
titrætt, og þá hjaðnaði hjalið. Læknirinn
bjó hljóður og einmana í húsinu sínu uppi
á milli klappanna.
Gottlieb fór nú að ganga um stofurnar,
meðan læknirinn var önnum kafinn við að