Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 53

N, Kv.
VITASTÍGURINN
183
Meira var ekki hægt að toga upp úr Tín-
usi. ívarsen dauðlangaði til að vita, hvað
fyrir hefði komið hjá lækninum, fyrst hann
hefði nú hætt við einsetumannslíf sitt.
Hann skyldi þó aldrei vera að hugsa um að
gifta sig aftur? Onei, svo einfaldur gæti
hann sennilega ekki verið eftir reynslu þá,
sem hann hafði hlotið í þeim efnum. ívar-
sen hélt heimleiðis í djúpum hugsunum.
Auðvitað hlaut þetta líf að verða mjög ein-
manalegt fyrir lækninn, til langframa. Nú
var að vísu eins ástatt fyrir ívarsen sjálfum.
Hann áræddi ekki framar að bjóða vinunr
sínurn heim til sín. Þá freistingu Jrorði hann
ekki að leggja út í. Honum hafði svo sem
dottið í hug að kvænast ungfrú Evensen.
Hann var í engum vafa um, að liún vildi
gjarnan eiga hann. En fyrst var hún nú svo
skinhoruð og beinaber, að maður gat skorið
sig á henni, og á hinn bóginn — og það reið
baggamuninn —mátti hann ekki missa lrana
úr gjaldkerabúrinu. Hann var niðursokk-
inn í Jressar hugleiðingar, þegar hann mætti
Fíu.
„Nei, en hvað það var gaman að sjá yður
aftur svona sprækan," kallaði hún til hans
álengdar,
„O, sprækleikurinn er nú ekki upp á
marga fiska, frú Stolz.“ Hann hristi höfuðið
og talaði í lágum og hógværum tón, svo að
Fía fór að velta því fyrir sér, hvort hann
myndi nú vera tekinn að vandra „braut aft-
urhvarfsins".
„O, fóturinn dugir sannarlega, þér eigið
nú livorki að vera símasendill né bæjarpóst-
ur, Ivarsen,“ sagði hún blíðlega og brosti
ofurlítið.
„Já, svo er guði fyrir að þakka, að það
hefir rætzt svona vel fyrir mér,“ sagði hann.
Fía var nú ekki framar í neinum vafa. Þessi
síðustu orð hans höfðu á sér þann guðrækn-
isblæ, að sjálfsagt var að nota sér það. Hún
ásetti sér því að reyna liann ofurlítið.
„Já, ívarsen. Þér getið þakkað guði og
ungfrú Evensen. Hefði hún ekki reynzt yð-
ur svona ágætlega og hjálpað yður og stutt
á allan hátt, þá held ég ekki, að þér liefðuð
komizt heill á hófi út úr dauðans dal.“
„Já, ójá, ungfrú Evensen hefir verið mjög
fórnfús og hjálpsöm.“
„Hún var eins og hinn miskunnsami
Samverji í eyðimörkinni. Já, Jrér munið ef-
laust eftir því í biblíunni?"
„Já — jú — já, auðvitað,“ svaraði Ivarsen
hikandi.
„Hann tók leðurflösku með vatni í —“
hélt Fía áfrarn.
„Vatni?“ greip Ivarsen fram í.
„Eða kannske það hafi verið vín — og
vætti varir hans. Því næst spurði hann,
hvort hann mætti ekki einnig brynna úlf-
öldunum hans.“
„Nei, góða frú Stolz, Jrað var Rebekka,
en ekki Samverjinn, sem hugsaði um úlf-
aldana.“
„Það kernur alveg í sama stað niður, ívar-
sen, því að ungfrú Evensen hefir sannarlega
verið yður meira virði undanfarið lieldur
en bæði Rebekka og úlfaldarnir, það get ég
borið vitni um, sem sjálf hefi verið sjónar-
vottur að því.“
„Haldið Jrér kannske, að ég hafi ekki
metið það að verðleikum og séð það við
hana?“ sagði ívarsen nokkuð hvassyrtur,
hann varpaði nú frá sér hógværðinni, því
að honum var orðið gramt í geði. Fía var svo
áköf, að lnin veitti þessu enga eftirtekt, og
hélt áfrarn í sama dúr:
„Auðvitað hafið þér metið það að verð-
leikum, ívarsen, þó það nú væri! En Jrað er
hægt að meta kærleik náungans, gæzku og
miskunnsemi á marga vegu. Það er annað
og fleira en hinn jarðneski mammon, sem
glatt getur hjörtu manna. Æjá, Ivarsen,
menn eiga að umgangast í trú von og kær-
leika. Ungfrú Evensen, á ég við, — hefir
vonina, þér, ívarsen, hafið trúna, og kær-
leikann getið þið bæði fundið sameiginlega.
Fíu fannst þetta svo fallega sagt, að henni
vöknaði um augu og varð að þurrka sér með