Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 60

188
VITASTÍGURINN
N. Kv.
leggja hann vandlega niður í ofurlitla
öskju með ljósrauðri baðmull í. Ljósrauð
varð hún að vera. Þegar ég kom yfir um til
þeirra og afhenti henni öskjuna, varð Elín
svo glöð, að hún tók mig um hálsinn og
hefði eflaust kysst mig, ef gömlu konurn-
ar hefðu ekki ávítað hana og sagt: „En Elín,
þú verður að muna, að þú ert bráðum full-
orðin stúlka." Ég heyrði ekkert, ég roðn-
aði og stóð þarna eins og skóladrengur, sem
staðinn er að verki, þó að ég væri í raun-
inni jafnsaklaus og hún sjálf. Ári síðar vor-
um við trúlofuð, fyrst á laun, síðan opin-
berlega. Guð minn góður, hvað ég var
hamingjusamur, Gottlieb!“
„Viltu gera svo vel að halda þig við efn-
ið! Við skulum sneiða hjá öllum tilefnis-
lausum geðshræringum. Þú ert vaxinn upp
úr þess háttar.“
„Þú manst víst, hvað þið hlóguð að
mér, af því að ég væri orðinn svo iðinn og
sæti alltaf við lestur. Það var ást mín á
Elínu, sem knúði mig áfram. Ég einbeitti
vilja mínum til að Ijúka námi mínu sem
allra fyrst til þess að geta búið henni heim-
ili. Ég náði líka að ljúka námi mínu tveim
árum á undan hinum, og það var Elínu að
þakka. Ég las eins og brjálaður maður og
eyddi ekki til ónýtis einni mínútu af hin-
um dýrmæta tíma. Aðeins á hverju laugar-
dagskvöldi hitti ég Elínu ásamt báðum
gömlu konunum. Nú eru þær báðar dánar.
Ég ætla ekki að fella neinn dóm yfir þeim;
þær héldu sennilega, að það myndi aðeins
verða til góðs eins, þrátt fyrir allt, og svo
breyttu þær, eins og þær gerðu. . . .“
„Ég skil ekki baun í öllu þessu rausi,“
greip Gottlieb fram í.
„Truflaðu mig ekki, góði. Það kemur
seinna. Það var á þennan hátt, sem ég lauk
námi mínu. Ég flutti hingað að Straums-
sundi sem læknir og tók að stunda læknis-
störf. Mér gekk mjög vel, og áður en langt
var liðið, sá ég mér fært að kaupa húsið það
arna og gat farið að hugsa að kvænast. Þú
manst eftir því, er þú komst hingað öðru
hvoru, hve himinglaður ég var yfir því að
eiga nú eigið heimili í vændum.“
„Já, það voru skemmtilegir tímar. Þá var
nú fjör á ferðum hérna í húsinu um þær
mundir, hö-hö!“
„Nú gat ég höndlað gæfuna. Við giftumst
og fluttum hingað í húsið. Mig grunaði
ekki neitt, naut aðeins ungrar ástarsælu
minnar í fullum mæli. . . . “ Hann þagnaði
dálitla stund, kveikti síðan í nýjum vindli
og hélt áfram:
„Manstu eftir Vestás? Litla náunganum
ljóshærða frá Kristjánssandi? Hann las
læknisfræði samtímis mér.“
„Var það ekki hann, sem þreytti okkur
alltaf með sífelldu masi? Hann gat aldrei
þagað, og ég heyri ennþá jarminn í hon-
um. Við kölluðum hann líka Jarmann, hö-
hö-hö!“
„Einmitt. Hann hafði líka rekið augun í
fegurð Elínar. Hvað eftir annað brá hann
sér yfir í búðina. En ég sat heima og las af
kappi með myndina af henni fyrir framan
mig, þessa sömu, sem stóð hérna áðan.
Hann var leiknari í kvennaveiðum heldur
en við hinir, allir til samans, hann hafði
kynnt sér rækilega breyskleika kvenna, og
hvar þær voru veikastar fyrir. Og hann var
svo leikinn veiðimaður, að honum var
ætíð Ijóst, hvernig nálgast bæri veiðina.
Hann hafði fellt marga fagra bráð áður, ná-
unginn sá! Þegar aðeins á að skjóta litla
villidúfu, gerist þess eigi þörf að beita stór-
skotaliði. Til eru hundruð af smábrögðum
og brellum, sem nægja til þess, sælgæti,
leikhússmiðar, vindlingar í laumi, margar
kynlegar bækur, sem þú og ég myndum
blygðast okkar fyrir að líta í. En ég varð
einskis var, ég var blindur og hamingju-
samur.“
„Það er skringilegt, Kröger, því að það
er áreiðanlega satt, að hinir blindu eru
hamingjusamir," sagði Gottlieb.
(Framhald).