Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 50

180
VITASTÍGURINN
N. Kv.
kynnum höfðingjanna, og í lágum hreysum
fátæklinganna. Ég hefi leitað í okkar litla
þjóðfélagi að ofurlitlum friðuðum bletti,
þar sem efnishyggjan hefir ekki hneppt
menn í fjötra. Til þessa dags hefi ég ekki
getað fundið þessa paradís.“
„Þér virðist heldur ekki, kæri læknir,
vera kominn feti nær unr lausn ráðgát-
unnar?"
„Nei, frú Brarner, lrver er að segja það?
Ég held, að það fari fyrir okkur, eins og sagt
er um víðkunnan háskólakennara. Hann
hafði eitt sinn ritað afar lærða og djúphug-
ula ritgerð, og er henni var lokið, tautaði
hann ánægjulega: „Þessa ritgerð geta að-
eins tveir einir skilið, alvitur Guð og ég
sjálfur." En er hann lrafði lesið hana á ný,
klóraði hann sér í kollinum og sagði með
hógværð: „Nú er það víst aðeins einn, sem
skilur hana!“
„Ég hélt að minnsta kosti, að ég myndi
fá ofurlitla skýringu og leiðbeiningu hjá
yður, læknir, þér sem eruð svo strangur við
meðbræður yðar og systur!" sagði hún og
brosti við.
„Stæði það í mínu valdi, rnundi ég vera
enn strangari," sagði hann og hneigði sig.
Nú varð löng þögn.
Honum skildist, að hún hafði eitthvað í
huga, sem hún hikaði við að bera fram.
Hún litaðist um í herberginu, hálfsmeyk á
svip, og allt í einu hrökk hún við: Uppi á
háum skápi í einu liorninu lá hauskúpa við
hliðina á gamalli hattöskju. Sennilega hafði
hún verið látin þarna upp af tilviljun. í
fljótu bragði virtist sem væri hún að fela
sig á bak við öskjuna og gægðist aðeins
fram af forvitni. Læknirinn tók eftir fáti
því, sem á frúna kom, og stóð upp.
„Þessi gamli herra er frúnni ef til vill til
ama?“ Hann ýtti við hauskúpunni, svo að
hún valt upp á skápinn og í hvarf.
„Ég fékk hana hjá Mörtu gömlu kirkju-
garðskonu fyrir nokkru síðan. Þetta er allra
fallegasta eintak,“ sagði hann kærulaust og
settist aftur niður.
„Það er svo óhugnaðslegt,“ sagði hún í
liálfum lrljóðum.
„Memento mori, frú!“ sagði hann bros-
andi og lagði opnar hendurnar fram á
borðið.
„Æ, já,“ svaraði hún og vafði betur að sér
kápunni.
„Auðvitað er dauðinn ekkert skemmilegt
umhugsunarefni. En hann er nú einu sinni
raunveruleiki, sem ekki verður undan kom-
izt!“
„Við skulum tala um eitthvað annað,
læknir,“ sagði hún og stóð snöggt upp. En
rétt á eftir sagði hún í venjulegum tón:
„Minn kæri mágur, Gottlieb, er að bíða eft-
ir mér úti, ég var nærri því búin að gleyma
honum. Hann er að vísu þolinmóður mað-
ur, en öllu er þó sennilega takmörk sett!
En ég er enn ekki búin að bera fram aðal-
erindi mitt hingað í dag. Það hefir allt lent
í heimspekilegum hugleiðingum hjá okk-
ur. Hún rak upp stuttan, einkennilegan
hlátur, eigi óáþekkan því, þegar hnífi er
slegið í diskbrún.
„Vill læknirinn gera svo vel að skýra
stjórn sjúkrahússins frá því, að framvegis
sé ég fús til að veita tíu gjafavistir handa
þurfalingum. Auðvitað með beztu aðhlynn-
ingu.“
Kröger læknir hneigði sig. Hann horfði
stundarkorn á hana og sagði síðan:
„Það mun ég gera með gleði. Við förum
að nálgast í skoðunum, frú Bramer.“
„Það mun nú tíminn leiða í ljós, læknir.“
Hún rétti honum höndina og kvaddi.
Brúnu eykirnir stóðu utan við hliðið og
stöppuðu hófum.
„Fyrirgefðu, að ég liefi látið þig bíða,
kæri mágur,“ sagði hún við Gottlieb; „en
ég átti erindi við lækninn, og því varð að
ljúka í dag.“
Hún hallaði sér aftur á bak í vagnsætið
t)g ók heim aftur til Bjarkaseturs.