Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 19

N. Kv.
VITASTÍGURINN
155
líkan af sólar-hjólinu. En á vagninum, sem
tjaldað var yfir með kýrhúðum, sat mynda-
stytta jarðgyðjunnar, því að „hið leiftrandi“
fólk fyrirleit ekki jörðina og moldina, eins
og Ura Kaipa-þjóðin, heldur tilbað hana og
kallaði hana eiginkonu sólarinnar.
Hinir dauðadæmdu drógu vagninn nokk-
urn spöl út í vatnið, þar sem sefið óx, og
með mikilli lotningu þvoðu þeir hann hátt
og lágt. Að því loknu urðu þeir hver eftir
annan að fara og lyfta skinntjaldinu ofur-
lítið og gægjast inn. Það var öllum lifandi
mönnum bannað, og þegar fanginn hafði
gert þetta og litið gyðjuna augum, varð
hann líka samstundis að deyja.
Karilas var sá síðasti. Hann dró hina
þungu kýrhúð til hliðar, en það var dimmt
inni í tjaldinu og það einasta sem hann sá
voru tvær augnahvítur, sem voru stærri
og voðalegri en í nokkrum manni. Hann
stóð stirðnaður af skelfingu og mátti sig
ekki hræra. Önnur stúlknanna beygði þá
vatnsliljurnar til hliðar og kom til hans.
Blíðlega og systurlega gaf hún honum hinn
ískalda dauða-koss á bæði augun, svo að
hann varð að loka þeim. Svo þrýsti hún
honum niður í vatnið og stóð á brjósti hans,
meðan allir sungu sorgarsöngva sína.
En skyndilega hrópaði hún, að allir skyldu
þagna. Húnlaut niður, svo að hún gat séð
Karilas greinilega, þar sem hann lá á sand-
botninum.
— Hættið! hættið! hrópaði hún. Hér hef-
ir orðið mikið undur við vagn jarðgyðjunn-
ar! Ég sökkti ungum Ura Kaipa-þræli nið-
ur í vatnið, og hann var svo svartur og sót-
ugur, að mér bauð við að gefa honurn
dauða-kossinn. Nú skín hár hans bjart nið-
ur í vatninu, og hann er orðinn sem einn
af oss. En engum af oss, hinum frjálsbornu,
má blóta sem þræli. Og nú hefir hann þó
séð ásjónu jarðgyðjunnar.
— Hann er sá einasti lifandi maður, sem
hefir séð hana, svöruðu mennirnir, og vopn
þeiiTa glömruðu, um leið og þeir hneigðu
sig í auðmýkt. — Og þar sem við nýlega
höfum sett höfðingja vorn í hauginn, er
þetta sjálfsagt bending goðanna um, að
þessi unglingur eigi að verða höfðingi vor
og leiða oss til nýrra landvinninga'frá Ura
Kaipa-þjóðinni. Hér er orðið þröngbýlt og
lítið um akurjörð. En handan við vatnið
eru víðáttumikil lönd og frjósamir dalir.
Stúlkan hafði reist Karilas á fætur og
leitt hann upp á vatnsbakkann, þar sem
hann nú lá endilangur og hálfdauður í gras-
inu. Hann hafði horft í hin starandi augu
jarðgyðjunnar og tvisvar sinnum hafði
hann staðið augliti til auglitis við sjálfan
dauðann. — Þegar hann því byrjaði að tala
á ný, var það fullþroska maður sem talaði,
og hann hafði nú alla alvöru og öryggi hins
reynda manns.
Það var nú líf og fjör í hinum velstæðu
þorpum, þar sem allir voru önnum kafnir
með að búa sig út í leiðangur. Lúðrarnir
hljómuðu og kölluðu alla til starfs snemma
hvern morgun, og hinn guli málmur kaup-
mannanna var eftirsóttur. Duglegir smiðir
gerðu sér mót úr leir og í þau helltu þeir
hinum brædda eir. Svo brutu þeir mótin og
frannni fyrir þeim lágu hin ágætu vopn,
næstum því alveg tilbúin.
— Taktu við því, sem þér tilheyrir, höfð-
ingi! sögðu þeir og réttu Karilas beztu
vopnin og verjurnar. Nú er hjálmurinn og
sverðið komin í heiminn — hjálmur og
sverð handa hetjunni — plógur og páll
handa hinum iðjusama bónda.
5.
Þunglyndi Ura Kaipa.
Á meðan öllu þessu fór fram var allt þög-
ult og dauflegt í híbýlum Ura Kaipa. Hann
sat jafnan inni í kofa sínum og það píndi
hann og kvaldi að verða á hverjum degi að
sjá hjól sólarinnar velta yfir himinhvolfið.
Öldungarnir fóru inn til hans, stóðu í
20*