Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 40

172
DÆTUR FRUMSKOGARINS
N. Kv.
aði Matthías Sam. „Voru það Norður-Am-
eríkumenn, sem keyptu ykkur?“
„Það var Mexíkómaður, er a£ heimuleg-
um ástæðum hafði setzt að í Texas,“ svaraði
Henry.
„Fór hann illa með ykkur?“
„Nei, hann var góður maður.“
„Jæja,“ sagði Sam. „Á morgun skuluð þið
ná rétti ykkar og frelsi. Það skal ég sjá um.“
„Það getur þú því miður ekki,“ svaraði
Henry dapur í bragði. „Þér mun aldrei
gefast færi á því, að verja okkur.“
„Hvað áttu við?“ lrrópaði Sam undrandi.
„Gæzlumennirnir munu myrða þig í
nótt,“ svaraði Henry. Og nú skýrði hann
Sam frá því, hvað þau systkinin höfðu heyrt,
er þau lágu bundin í tjaldi Maranos, og
gæzlumennirnir báru saman ráð sín um
það, hvernig Matthías Sam skyldi ráðinn af
dögum, úti fyrir tjaldinu.
Sam horfði umstundrannsakandiá Henry.
„Bróðir þinn er víst bara að gera að
gamni sínu,“ sagði hann við ungu stúlkuna.
Sam sat þögull um stund og í þungum
þönkum.
„Hugsanlegt væri, að kalla hingað nokkra
hina áreiðanlegustu gullleitarmannanna og
skýra þeim frá því, hvers konar níðingsverk
er hér í bruggi. Gæzlumennirnir myndu þá
ekki koma hér að tómum kofunum í nótt.
En síðar myndu þeir þá auðvitað neita því,
að þeir hefðu haft nokkuð illt í hyggju, og
ef einhver þeirra félli í þeirri viðureign,
myndum við lenda í slæmri úlfakreppu. Eg
held, að við ættum að flýja héðan, áður en
til slíks kemur. Hvað þurfið þið að taka
með ykkur úr bjálkahúsinu ykkar?“
„Fataböggul og byssu systur minnar,"
svaraði Henry.
„Ég skal sækja það,“ sagði Sam. „Byssurn-
ar mínar tvær eru þarna út í horninu, eins
og þið sjáið, og nóg af skotfærum er þar
líka. Allur er varinn beztur, þótt ekki sé
líklegt, að þeir láti neitt á sér kræla, fyrr en
myrkt er orðið af nóttu.“
Þegar var tekið að skyggja, er Sam kom
aftur. Hvesst hafði síðari hluta dags, og nú
var komið afspyrnurok. Tjaldið nötraði í
ofviðrinu.
„Við verðum að vera tilbúin og leggja
strax af stað, þegar fulldimmt er orðið,“
sagði Sam. „Það verður enginn hægðarleik-
ur að komast á brott héðan. Vopnaðir menn
eru á verði við aðalveginn. En ég þekki
götuslóða upp í fjöllin. Að vísu er hann
hræðilega brattur og ógreiðfær, en við eig-
um einskis annars úrkosta en að fara hann.
Nú skulum við Henry fara ofan að ánni og
ryðja brúarplönkunum af lienni, svo að þeir
eigi óhægra um vik að elta okkur þá leið-
ina. Celía getur haft fataskipti á meðan.“
Þeir fóru niður að ánni. Dimmt var í
lofti óg ofviðrið skók þá eins og kuldastrá
á þekju. Þeri heyrðu ekki árniðinn, fyrr en
þeir voru komnir fast að bakkanum. Vöxt-
ur var í fljótinu og lá við borð, að það bryt-
ist yfir bakka sína. Þeir urðu að skríða síð-
asta spölinn að brúnni.
Þegar þeir komu aftur heim að tjaldinu,
eltir að hafa rutt trjástofnunum í brúnni
niður í fljótið, var Celía ferðbúin og hafði
kveikt ljós í tjaldinu. Hún var klædd í há-
setaföt, sem fóru henni vel. Hún var djarf-
leg á svip og yndisleg.
Karlmennirnir bjuggust nú einnig til
brottferðar í skyndi. Henry fór í sams konar
búning eins og systir hans var áður komin
í. Þau tóku með sér nokkrar vistir. Sam brá
sér stundarkorn afsíðis, og er hann kom aft-
ur, hafði hann nokkra poka með gullsandi
meðferðis. Hann kom gullinu fyrir í breiðu
skothylkjabelti, sem hann spennti um sig
miðjan. Henry hafði einnig nokkurt gull
meðferðis.
Þau borðuðu dálítið, áður en þau lögðu
af stað. Stundarfjórðungi síðar fóru þau út
úr tjaldinu og liéldu áleiðis upp í fjöllin.
Öll höfðu þau hníf og skammbyssu í belti
sér, fjallastaf í höndum og byssu um öxl.
Skotfæri höfðu þau nóg meðferðis.