Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 15

N. Kv.
EINN Á FANNBREIÐU
0
Varla liafði hún lokið við að bera á borðið
í baðstofunni, þegar Hallur kom inn aftur.
„Góðan daginn, góða mín,“ sagði hann
hýrlega, þegar hann sá, að allt var viðbúið,
og kyssti konu sína. „Eg fæ líklega bezta veð-
ur í kaupstaðinn í dag. Þú mátt ekki láta
þér leiðast á meðan, góða mín,“ bætti hann
við alúðWa 02; strauk henni um bústinn
vangann.
Björg brosti.
„O — ætli það, Hallur minn. Eg veit, að
þú verður svo fljótur sem þú getur, og svo
hef eg lika litlu glókollana okkar hjá mér
og gömlu hjónin.“
Hallur hló og settist við borðið.
„Já, einmitt, — glókollana okkar; þarna
fannstu rétta nafnið, kona.“
„Eins og eg hafi ekki verið búin að segja
það fyrr!“
„Nu, jæja; þá hef eg verið búinn að
gleyma því,“ anzaði Hallur kjamsandi og
sötraði þess á milli kaffið úr bollanum.
Skönnnu síðar liafði Hallur bóndi kvatt
heimilisfólkið og var lagður af stað út fló-
ana fyrir neðan Mörk, áleiðis til kaupstaðar-
ins. Honum skilaði vel; skíðafæri var gott
oo: veður stillt. Hann ætlaði sér að hafa sem
stytzta viðdvöl í kaupstaðnum, en flýta sér
sem mest hann mætti lieim til gamalla 'for-
eldra, konu og barna.
Erindin gengu gxeiðlega í kaupstaðnum
og Hallur lagði af stað að þeim loknuin.
Reikningurinn hans stóð með ágætum, og
nú átti hann orðið talsvert inni í innláns-
deild kaupfélagsins þar. Hann var því í létt-
asta skapi, þar sem hann skálmaði með
þungan bakpokann yfir snævi þaktar mýr-
arnar fyrir frarnan kaupstaðinn, áleiðis
lieim að Mörk. Hann var óvenju léttstígur
með svo þunga byrði.
„Hvað skyldi Björg segja, þegar eg segi
henni tíðindin," sagði hann við sjálfan sig.
Tíu þúsund krónur, — það var ekki svo lítið
í vasa einyrkja, sem aðeins hafði fengið jörð-
ina að erfðum fyrir fám árum. Margt mátti
gera með þær, meir en svo, — það veitti ekki
heldur af. Það þurfti að reisa aftur hesthús-
kofann, sem hrundi í fyrra, — bölvað ólán,
það —; rnikið að hann drap ekki moldótu
merina og blesótta foialdið. Já, hann skyldi
verða reistur úr steini og steypu, sá fjandi,
þá mundi hann varla hrynja aftur; þetta var
nú satt að segja orðið fúaræksni — tjú-tu, og
Hallur spýtti út í snjóinn. — Svo var nú bað-
stofan; ekki veitti af að taka hana til bæna.
Bezt hefði farið á því að reisa hana alveg að
nýju, en tíu þúsund krónur voru farnar að
hrökkva skammt á þessum árum. Auk þess
var alveg óhjákvæmilegt að setja járn á
fjósið, sem orðið var hriplekur skratti; það
skyldi gert í vor eða að hausti. Ja, þvílíkt!
Ef dropi datt úr lofti, þurfti að ausa og ausa
úr flórnum; auðvitað. Annars voru beljurn-
ar vissar með að útata sig ailar um júgur og
læri alla leið upp á tortu, — bölvaðar bor-
urnar! Ojæja, þær áttu þó ekki sök á því
sjálfar, greyin. — Ogsvo ef gerði hlákublota,
sem auðvitað oft kom fyrir, og snjór lá á
þekjunni, var það víst mál, að hann varð að
fara npp og moka ofan af henni; annars fór
allt á flot. Nei, það varð ekki undan því
komizt að setja járnþak á fjósið.
Haliur varð þess ekki var, að skýbólstrar
í norðrinu bólgnuðu upp, runnu saman í
dökkgráan vegg og nálguðust meir og meir,
jafnframt því sem skammdegisdimman lagð-
ist yfir. Fyrstn snjókornin vorn tekin að
falla. Þungur niður barst utan frá hafinu,
boðandi liríð og harðnandi veður. Hugur
Halls var allur við ha«' 02: framtíðarhorfur
heimilisins', við þau efni, sem þau hjónin,
Björg og hann, höfðu nurlað saman með
elju og atorku, í sveita síns andlitis, á þess-
um finnn árum, sem þau höfðu búið; sam-
taka höfðu þau verið og söm var óskin
beggja, að nota efnin til þess að búa betur
um sig heima fyrir.
Stormsveipur reið yfir og skóf fönnina,
svo að renndi yfir skíðin. Hallur bóndi
2