Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 18

12
EINN Á FANNBREIÐU
N. Kv.
Heima í Mörk beið Björg bónda síns.
Börnin og gömlu bjónin voru sofnuð. Hiin
hafði reynt að leyna áhyggjum sínum út af
Halli, leikið við börnin, þangað til þau
duttu út af sofandi, og talið gömlu hjónun-
um trú unr, að Hallur hefði aldrei lagt af
stað úr kaupstaðnum, úr því að veðrið skall
á svo snemma dags. Og hún trúði þessu
hálfvegis sjálf, en þó var einhver nagandi
efi að ónáða hana, efi, sem læsti sig um
lijarta hennar og sálu, þungur og uggvænn,
fullur af sárum kvíða. — E'f hann he'fði nú
samt lagt af stað? Hann var að vísu kunnug-
ur leiðinni, en í öðru eins veðri og þessu
gátu allir villzt, livað kunnugir sem þeir
voru, — því miður. — Allt í einu var hún
farin að biðja, fyrst hægt og hljóðlega, en
síðan hvíslaði hún bænarorðunum fram
með ákefð:
„Ó, góði guð! Láttu hann komast til mín
aftur heim að Mörk — til barnanna okkar,
senr bíða lrans, og gömlu loreldranna lians.
Ó, aóði ouð! Við megum ekki missa hann;
við elskum hann svo heitt — öll. Miskunn-
sarni guð, lreyrðu bæn mína!“
Björg þurrkaði af sér tár, sem seytluðu
niður vanga hennar, signdi sig og gerði
krossmark yfir sæng barnanna. — Henni
fannst sér friðast; yfir sál hennar lagðist
kyrrð og öryggi fyrir því, sem koma mundi;
þessu hafði bæn liennar áorkað. Nú vissi
hún fyrir víst, að guð var til; að vísu hafði
hún alltaf vitað það, en þó hafði hún ekki
verið trúuð. Nú var Iienni það ljóst, að hún
hafði fundið guð, þennan mátt, sem færði
frið, bjartar vonir og kærleika inn í hug-
skot og hjörtu þjáðra manna og gaf þeirn
þrek til að standast þyngsta andstreymi lífs-
ins. Gat hún gert meira? Nei, ekkert úr því
sem komið var annað en að bíða og vona,
—• treysta drottni og fela honum allt á
hendur.
Ekki vissi Hallur bóndi, hve lengi hann
hafði setið r skaflinum við melhólinn, þeg-
ar hann rumskaði, opnaði augun og þreif-
aði í kringum sig. Hvar var hann? Dimmt
var í kringum hann, en þó ekki svartamyrk-
ur. Svo fór hann að ráma í ferðaiagið og
kafaldsbylinn. Hann fann kuldadofa svo
mikinn í handleggjum og fótum, að hann
gat lítið hreyft sig í fyi'stu, og neytti hann
þó allrar orku; það var eins og farg lægi á
hverjum lim hans. Hann komst að raun um
að skeflt liafði fyrir holudyrnar, og það var
með naumindum að hann gat rótað fönn-
inni svo frá, að hann fann skíðin. Og nú
áttaði Iiann sig að fullu.
„Guði sé lof, að lifi ég enn,“ varð honum
að orði. Hann sat enn á pokanum og reri
fram í gráðið til þess að liðka búkinn og
lífga stirða linrina, því að út ætlaði hann að
brjótast jafnskjótt senr kraftarnir leyfðu. —
Var Irann í raun og veru farinn að lofa guð,
— þessa veni, sem hann hafði varla virt
hugsunar allt til þessa? Hafði ekki guð ætíð
verið nreð honum, þegar allt konr til alls,
þótt ekki lrefði hann beinlínis getað þreifað
á honum, eins og Björgu til dæmis? Verið
gat það, enda fannst lronunr það Irafa geng-
ið kraftaverki næst, að lrann skyldi geta
vaknað aftur til nreðvitundar og lífs úr því
dauðamóki, senr lrann lrafði fallið í. Hvaða
nráttur gat orkað slíku nenra sá mikli kær-
leikur, senr var nefndur guð? Að rninnsta
kosti gat hann ekki Irugsað sér neitt annað.
Og var þó ekki næsta ótrúlegt, að guð skyldi
fara að leggja sig franr við að bjarga lron-
um, trúleysingjanum? — Þetta hafði þá
gerzt, en það varð að bíða betri tíma að
konrast að sennilegri niðurstöðu um atvikin
að því. Hitt var víst, að héðan af varð ekki
þegjandi franr hjá guði gengið.
Nú var Hallur orðinn svo lrress, að hann
treysti sér til að brjóta sér leið úr snjóbyrg-
inu út undir bert loft. Hann fór á lrnén og
krafsaði með báðum höndum, þangað til
lröfuð og herðar stóðu úr úr skaflinum; við
honum blasti rofaður lriminn og dauft