Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 19

N. Kv.
EINN Á FANNBREIÐU
13
stjörnublik hér og þar. Veðrið liafði gengið
niður, en þó var enn nokkurt fjúk og renn-
ingur; skýin hrönnuðust í norðri og austri,
en bjarmaði af bleikfölri birtu rísandi dags
yfir auðninni.
„Það er þá svona, — næstum kominn
morgunn," hugsaði Hallur um leið og hann
klöngiaðist með veikum burðum fram úr
snjóbyrginu. ,,Guð veri lofaður," stundi
hann, er liann stóð uppréttur úti á fann-
ftreiðunni og litaðist um. Að honum setti
ónotahroll, hnén voru enn stirð og fæturnir
dofnir, svo að hann fann varla til þeirra.
Skyldi hann vera kalinn? Hvað sent því leið,
varð hann að komast heim sem allra fyrst.
Nú þekkti hann sig. Þegar til kom, var
þetta Lækjarhóllinn, örskammt utan við
túnjaðarinn, — gamall kunningi í haganum;
honum hafði sýnzt hann allt öðruvísi í lag-
inu kvöldið áður og snúa öfugt! Halli lá
við að brosa. — Þá var að hafa sig heim;
hver vissi nema kafaldið skylli yfir að nýju,
svo að ekki yrði ratljóst, og hvernig var
hann þá staddur, eins þrekaður og hann var
eftir útileguna. Hann gat með herkjum
dregið skíðin upp úr skaflinum, en stafinn
fann hann ekki; hann varð þá að vera án
hans, og bakpokann skyldi hann eftir. Svo
staulaðist liann af stað; fæturnir vöfðust
fyrir honum og ekki skilaði lionum hratt,
en áfram hélt hann.
Björg húsfreyja stóð úti á hlaðinu í Mörk,
búin snjósokkum, peysu og belgvettlingum;
hún var að leggja af stað í leit. Áhyggja og
kvíði hafði aftur náð tökum á henni; að vísu
hafði bænin veitt henni lrið, en þó enga
vissu, og vissu varð hún að fá. Hver vissi
nema Hallur liefði lagt af stað úr kaupstaðn-
urn, villzt og gefizt upp í veðurofsanum og
lægi nú hjálparvana eða örendur einhvers
staðar úti á víðavangi? Hún ætlaði að leita
á næstu bæi og fá menn til að grennslast um
Hall og ferð hans. Morgunskíman var ennþá
dauf, svo að aðeins sást skamman spöl út á
túnið, og renningurinn byrgði garða og
hnjóta. — Hvað var jrarna á ferð, sem mjak-
aðist hægt í áttina til bæjarins, — líkast
manni? Það nálgaðist seint og þunglama-
lega, eins og það ætti erfitt um gang. Jú,
rnaður var það. Þetta skyldi þó aldrei vera
Hallur!
„Guð a'lmáttugur! “ líún hljóp niður tún-
ið og óð fönnina í hné. Með gleðiópi tók
hún utan um hann og þrýsti honum að sér.
Tilfinningarnar báru jjau ofurliði, og |>au
gátu engu orði upp komið.
„Styddu mig hemi, elskan mín; eg er svo
dofinn og máttlaus í fótunum.“
Hún leit á hann tárvotum augum, fulhim.
kvíða.
„Ertu slasaður eða kalinn?“ spurði ltún.
„Eg held það sé ekki mikið, eg lá bara úti
í nótt,“ svaraði hann og reyndi að bera sig
karlmannlega.
Jólin voru liðin og hátíðin gengin um
garð. Hallur á Mörk hafði legið rúmfastur,
skinnkalinn á báðum fótum, en fyrir góða
hjúkrun var hann á hröðum batavegi. Oft
hafði honum orðið hugsað til næturinnar
við Lækjarhól og til þeirra máttarvalda, sem
höfðu vakið liann aftur til meðvitundar og
lífs. Hann gat ekki framar efazt um afskipti
forsjónarinnar, — máttarins mikla, er hafði
hrifið hann úr köldum faðmi fannbreið-
unnar og leitt liann lieim í hlýju heimilisins.