Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Síða 23

N. K.v.
FÓSTRA PRÓFESSORSINS
17
ut úr því.1) Eg var dauða mínum nær af
sorg og nú varð eg að risa ein undir byrð-
inni. Hvernig átti eg að standa straum af
þessu, eins veik og vanmegna og eg var þá?
Og einn góðan veðurdag brotnuðu mylnu-
vélarnar, svo að við urðurn að klastra við
þær alla leið frá Jónsmessu og fram undir
fiarist. Peninga þurfti til alls, og eg hvorki
atti þá né gat útvegað þá. Það var margan
niorguninn, sem ekki varð séð, 'hvaðan ætti
að ná í brauðbita til að stinga upp í sig þann
daginn. Eg varð að senda stelpurnar í vistir;
sjálf gat eg mjólkað og gert að, og þá þurfti
eg ekki að sjá þeim fyrir fæði. Eg mannaði
mig upp af öllu megni, því að eg hafði
strengt þess heit, að Jörgen lyki námi,
hvernig sem um annað færi. Eg fékk enn
þúsund dala lán út á eignina; þá sagði mála-
ferslumaðurinn, að meira fengi eg ekki, —
það var hann Vahl í Sórey. Peningana varð
eg undir eins að senda Jörgen; hann skrif-
a®i> að sér bráðlægi svo á þeim, — hann hafði
°fðið að fá sér tvenn ný föt, hafði farið til
Noregs með hinum stúdentunum og þurfti
svo líka að skreppa til Svíþjóðar. Hvað átti
eo aðgera? Egskrifaði ti 1 hans: „Mér finnst
Veia orðið of mikið af svo góðu, Jörgen,“ en
hann svaraði mér, að hann mætti til að
standa hinurn á sporði og kröfurnar væru
svona. ... ja, sei sei, hann kunni að koma
°rðum að því. Eg þrælaði mig dauða; eg er
svo sem ekki að hæla mér af því, en það get
eo sagt með sanni, að oft og mörgum sinnum
ueitaði eg mér um viðbit með brauðbitan-
um mínum til þess að geta nurlað saman
skildingum handa drengnum. Eg stóð í púl-
mu frá því klukkan fjögur á morgnana og
stundum alla leið til miðnættis. Eg er alftaf
lueð fótasár síðan; í hvert sinn, sem þau
skinnga, verð eg alveg ringluð í höfðinu, en
Um íeið og þau brjótast út aftur, þá léttir
mer í öllum kroppnum. — Ojæja, það var
ekki tekið út með sældinni, skal eg segja
1) Eg frctti síðar, að hann héfði bugazt af þunglyndi
að lokum hengt sig á stóra mylnuhjólinu.
yður. Oft og mörg'um sinnum sat eg á kvöld-
in á skemli úti í eldhúsi með súrmjólkurskál
í kjöltunni og brauðbita og grét fögrum tár-
um; en ef eg aðeins fór verulega að hugsa
um Jörgen, hvað allt mundi leika í lyndi,
þegar prófið hans væri afstaðið, þá fannst
mér rétt eins og Drottinn sjálfur sendi ljós-
geisla til mín.“
Hún strauk bláröndóttum baðmullarvasa-
klút nokkrum sinnum yfir augun og hélt svo
áfram:
„Það hékk saman, þangað til sumarið
eftir; þá gat eg ekki gert meira, — eg var
ekki annað en kvenmaður, og þá er ekki
hægt að búast við meira en ger-t verður.
Eignin og allt, hver snefill var seldur, og
þegar reikningsskil voru gerð eftir uppboð-
ið, þá átti eg ekki annað eftir en fjóra ríkis-
dali og nokkur mörk — og svo gamalt pils
og tvenna tréskó. Fjóra ríkisdalina sendi eg
Jörgen og skrifaði með þeim, að nú gæti eg
ekki rneira. — En hugsið þér yður, — þá fæ
eg einmitt sama kvöldið svo einstaklega al-
úðlegt og huggunarríkt bréf frá honum, þar
sem hann segir, að það sé fjarskalega leiðin-
legt, að svona illa sé komið fyrir mér, en nú
skuli hann styrkja mig eitthvað héðan af,
því að hann sé orðinn læknir. ... já, eg get
ekki lýst því fyrir yður, hvað eg grét og hvað
eg lofað guð, því að þrátt fyrir allt 'hafði eg
hamrað það í gegn á síðustu stundu!"
Hún greip aftur til klútsins, kræklóttar
liendurnar skulfu, en um herptar varirnar
lék státið sigurbros.
„Já, börnin — börnin!“ hélt hún áfram,
„ekkert í lífinu er manninum kærara en
þau, .... og hann orðinn svona mikill og
frægur maður á einum tíu árum! Og allur
sá fjöldi manna, sem hann lrefur læknað!
Sú ánægja fyrir mig að ihugsa til þess!“
„En dæturnar yðar?“ spurði eg.
„Ójá, svo er guði fyrir þakkandi, að þeim
líður vel, þó að efnin séu lítil. Önnur er
gift skóara í S—,.... þér þekkið ekki Jensen
skóara upp við torgið?. . . . nei, það er von
3