Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Side 24

18
FÓSTRA PRÓFESSORSINS
N. Kv.
.... það var semsé dóttir þeirra, sem fylgdi
mér ofan að vagninum áðan. Hin náði sér
í ekkjumann, vefara úti í Sandbæjarhagan-
um; hjá lienni hef eg búið, síðan eg varð
að fara úr myllunni."
„Svo fáið þér auðvitað styrk frá syni
yðar?“
„Já, eg fæ hann; hann sendir mér fimm-
tíu krónur á hverju ári! Það er góður styrk-
ur. Svo vinn eg mér ögn inn við að skafa
bein og reyta garða og þess háttar, svo að
það gengur allt sæmilega. Verst er, að
tengdasonurinn er hál'fgerður fauti, en við
látum okkur þó koma saman." — Hún
þagnaði snöggvast. — „Jú, sonur minn hefur
efnt það heiðarlega, sem hann lofaði mér,
og í hvert skipti, sem eg fer inn eftir að
heimsækja hann, — það er vanalega annað
hvort eða þriðja hvert sumar — þá fæ eg
ævinlega heilmikið af gömlum fötum af
konunni Itans.“
Hún leit á pinklana sína, greip einn
þeirra og tróð inn ermi af gamalli drengja-
skyrtu, sem stóð út úr umvafinu.
„Verður ekki sonur yðar glaður, þegar
þér komið að heimsækja ltann?“
„Ójú, en það er nú svona sarot — hann
hefur svo margt um að lmgsa og mörgum
að sinna, Iiæði sjúkum og heilbrigðum. Til
dæmis á laugardaginn var, þegar eg kom
inn eftir, — eg sá hann ekki fyrr en undir
kvöld; en þá kom hann og lieilsaði mér svo
glaðlega: „Nei — þarna er mamma komin;
komdu sæl, mamma! Nú ertu að eldast,
mamma.“ Og þetta var næstum því það
eina, sem eg gat spjallað við hann, því að
hann átti svo annríkt. Eg ætlaði endilega
að biðja hann að líta á fæturna á mér, og
konan Iians lofaði að biðja hann þess líka,
en svo varð samt aldrei af því, því að það
var einlægt eitthvert fínt fólk að koma.“
Eg spurði hana, Iivort hún hefði ekki
setið við hliðinu á honum í boðinu.
„Ne-ei, hvernig átti eg að hugsa til þess?“
— Hún leit niður á gauðslitinn kjólinn. —
„Nei, konan bað mig að sitja inni í svefn-
herberginu og vagga barninu, og það kom
mér líka bezt; þar sat eg ein í næði og gat
heyrt til þeirra, þegar þeir töluðu og
hringdu staupum og hlógu. Þar var einn,
sem hélt svo gullíallega ræðu fyrir minni
sonar míns. Hann sagði, að hann væri orð-
inn mikill maður, en ekki væri það auður
eða tign ættar hans, sem lrefði hossað hon-
um upp, því að allt frá barnæsku hefði hann
fengið að reyna hvað það er að erfiða og
berjast einn síns liðs, hann hefði semsé unn-
ið sig upp úr fátækt og almúgastöðu upp í
virðingarstöðu í vísindunum; samt réðu
grundvallalög í lífi hans, semsé kærleikur-
inn; hann liefði fundið til með þeim sjúku
og nauðstöddu og það hefði ráðið stefnu
hans; aldrei hefði hann hugsað um sjálfan
sig .lieldur eingöngu aðra, þetta vissu allir,
sem hjá honum væru í dag og alla daga;
þess vegna ríkti hamingjan í heimili hans,
og hún væri fyrir öllu. ... ó, það var gull-
fallegt að hlusta á það, að eg gat ekki tára
bundizt."
„Svo rétt á eftir,“ hélt hún áfram, „þegar
jieir voru staðnir upp frá borðum, kom
sonur minn inn í svefnherbergið með hon-
um — jressum, sem hafði haidið ræðuna;
jrað var lágur og grannvaxinn maður með
jirjá krossa á brjóstinu; 'hann vildi endilega
sjá litla barnið. En eg gat séð á syni mín-
um, að hann hafði ekki munað eftir mér
þar inni, því að Jrað var rétt eins og það
hummaði í honum, þegar hann tók eftir
mér. Mér þótti það líka sjálfri svo skelfi-
lega leiðinlegt, Jiví að hvað ætli þessi ókunn-
ugi höfðingi að hugsa sér, Iþegar hann sá
mig, gamalt skarið, sitja inni í þessu líka
sallafína svefnherbergi! Svo tók sonur minn
svæflana frá, — jú, indælt barn, — það
fannst liöfðingjanum! Sonur minn ætlaði
svo að fara, en jiá gaut hinn augunum til
mín og benti aftur á við með jiumaifingri:
„Þér hafið náð yður í gamalreynda barn-
fóstru utan úr sveit?“ „Humm, já....“