Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Blaðsíða 31

N. Kv.
FLÓTTAMENNIRNIR
25
sýnn,“ sagði hann, „e£ hann, utan af sjó, sér
land í fimmtán mílna fjarlægð.“
„Talaðu ekki svona kjánalega,“ sagði ég,
>»með gleraugunum mínum get ég séð —“
Eg lyfti hendinni upp að andlitinu til þess
að lagfæra gleraugun, og hætti um leið að
tala.
Ég var ekki með gleraugun.
„Seinni partinn í gær,“ sagði hann,
„feykti stormurinn þeim af þér. Þri hafðir
ekki hugmynd um það.“
Eg lét hendina síga liægt niður.
„Þú sérð,“ sagði hann. „Er það ekki?“
„Jú,“ svaraði ég.
„Hvað geturðu séð langt núna?“
• ,,Lengra en að Galeraskaganum,“ sagði ég
rólega.
„Hvers vegna þak'kar þú mér ekki?“
Ég sagði: „Það getur verið að þú hafir
gert þetta fyrir mig, en ég veit að þú ert ekki
Sá sem ég á að þakka.“
„Þetta er meira en ég fojóst við.“
Meginlandið kom skýrar í ljós, eftir því
sem við siglduim nær því úr austurátt.
II. KAFLI
Tak þú ekki gröf mína oif þrönga, eða of
djúpa, svo að ég megi stíga upp.
I.
Port of Spain. Það var rólegt niður við
höfnina. Borgin var hreinleg. Mér leizt vel
81 hana. Steinsteyptar götur, bifreiðar, og
Etein, hvítmáluð hús. Hitinn var steikjandi.
Eg fann bezt muninn um leið og við found-
u® bátinn vð bryggjuna, og vindinn lægði.
Eað kom manni til að svitna. Það var ekki
^aikið um að vera í skipakvínni þar sem við
Eigðum upp að og bryggjan var lítil og fúin.
Tið felldum seglið og renndum upp að.
■^laður stóð á bryggjunni.
„Eigið þér þessa bryggju?" kallaði ég.
„Nei,“ sagði hann.
■' >>Er okkur óhætt að binda bátinn hérna?“
spurði ég.
„Það er sjálfsagt,“ sagði hann. „Það er allt
í lagi. Það nota allir þessa bryggju."
„Þakka yður fyrir,“ sagði ég.
Við festum segl við rá og bundum svo
bátinn við bryggjustaurana. Svo klifruðum
við upp lítinn stiga, upp á bryggjuna.
Það var notalegt að finna jörðina undir
fótum sér aftur, en ég ruggaði dálítið, af því
ég var orðinn svo vanur hreyfingum bátsins.
Ég var svangur. Mig langaði í eitthvað að
borða og hafði peningana mína á reiðum
höndurn. Við höfðum allir tekið upp pen-
ingana okkar, löngu áður en við komum að
landi. Áður en við tvístruðumst, sagði ég:
„Það er lík'lega bezt að við hittumst allir
hérna í bátnum í kvöld.“
„Það er rétt,“ sagði Weiner, „Við skulum
koma allir hingað til baka í kvöld, til að
skeggræða um hlutina. En eitt ætla ég að
láta ykkur vita. Fjandinn hafi það, ef ég
nokkurn tíma stíg fæti mínum út í þetta
ti'og aftur. Mér lízt í alla staði vel á mig
hérna.“
„Hvað áttu við?“ spurði ég.
„Það kemur þér ekkert við,“ sagði hann,
„en ef mér líkar nógu vel við borgina, þá
verð óg hér eftir. Ég fékk meira en nóg af
sjóganginum í gær. Ég er frjáls, skilurðu
það? Okkur heppnaðist flóttinn. Við erum
aftur áþurru landi. Héðan í frá sér hver um
sig.“
„Gott og vel,“ sagði ég. „Hafðu það eins
og þér bezt líkar.“
Hann hélt af stað og gekk rösklega. Du
Fond elti hann, steinþegjandi.
Telez sagði: „Ég kem .til baka til bátsins.
Ég ætla ekki að ílengjast hérna.“
„Jæja,“ sagði ég.
Ég leit á Pennington.
„Hvernig er það með þig?“
„Ég veit ekki, hvað verður <um mig,“ svar-
aði hann. „Ef til vill kem ég hingað aftur.
Ef til-vill ekki. Það liggur amerískt skip
hérna á höfninni. Ég sá það, þegar við kom-
4