Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 34

28
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
var meira að segja með röndótt hálsbindi
líka. Hann lagði fötin á stól og brosti.
„Hér kemur nú skrúðinn, og hann kost-
aði sarna og ekki neitt. Það Hggur þurrka
þarna rétt fyrir aftan yður. Hvað heitið
þér?“
„LaSalle," sagði ég. „Hvað heitið þér?“
„John Berry,“ sagði hann.
„Eruð þér Breti?“
„Eg Breti? Ég held nú ekki, ég er eins
góður Bandaríkjamaður og sjálfur Georg
Washington! Ég er fæddur í Ithaea í New
York.“
„Ég er líka Bandaríkjamaður," sagði óg.
„Nei!“ sagði hann. „Ég hélt, að þér væruð
Frakki. Nafnið bendið á það.“
„Nei,“ sagði ég.
F.g steig upp úr baðkerinu, náði í þurrk-
una, og þerraði mig.
„Heyrið þér,“ sagði hann, „hvernig er
jrað með nærfötin?“
„Ég kemst af án þeirra. Þakka yður sarnt
fyrir hugulsemina."
Ég henti 'frá mér þurrkunni og tók upp
kviðslitsbandið og setti það á mig. Það var
óþcfur af leðrinu, en við því var ekkert að
gera.
Um leið og Berry rétti mér buxurnar,
sagði hann: „Það er voðalegt að ganga með
þetta. Hafið þér ekki mikil óþægindi af
því?“
„Jú,“ sagði ég.
„Ég þekkti mann sem dó úr þessu,“ sagði
hann.
„Það deyja margir af því,“ sagði ég.
Þegar ég var búinn að klæða mig, leit ég
á mig í speglinum. Ég leit prýðilega út, var
hreinn og hraustlegur, en nokkuð magur.
„Þetta er ágætt. Þér hafið verið framúr-
skarandi alúðlegur við mig, Berry. Ég
gleymi þessu ekki.“
„Það er ekki neitt,“ sagði hann og band-
aði frá sór með hendinni.
„Hvað skulda ég yður nú mikið?“
„Ætli það verði ekki eitt pund.“
Ég borgaði lionum, kvaddi hann með
handabandi og fór.
II.
Ég var kominn niður á bryggjuna,
skömm-u fyrir myrkur. Það var komið flóð,
svo að nú var hægt að stíga ofan í bátinn
af bryggjunni sjálfri. Ég fór samt ekki ofan
í liann. Ég leit aðeins snöggvast á hann, því
að ég bjóst ekki við að hinir væru komnir.
Enginn af þeim var kominn.
Það stóð maður á bryggjunni. Hann hafði
verið að horfa iit á fjörðinn, þegar ég kom,
en þegar hann heyrði marra í plönkunum
undan þunga mínum, leit hann við og
horfði á mig með athygli. Hann var ungur,
nálægt því tuttugu og átta ára gamall, í
livítum léreftsfötum, með stráhatt á höfð-
nu. Hann var með gleraugu með dökkum
umgjörðum, sem settu á hann skringilegan
uglusvip. Hann virtist hálft í hverju ætla
að láta mig alveg afskiptalausan, þangað til
að hann sá mig fara og'líta ofan í bátinn.
Þá fór hann að veita mér efitirtekt.
Ég gekk í hægðum mínum efst upp-á
bryggjuna, og stóð þar og fór að velta því
fyrir mér, hvenær hinir mundu láta sjá sig
og hvar þeir væru.... Eftir stundarbið varð
ég þess var, að ókunnugi maðurinn var kom-
inn fast að mér. Hann brá hendinni upp að
hattbarðinu og sagði:
„Fyrirgefið þér. . . .“
Ég sneri mér við.
„Hvað?“
„Ég heiti Roy Meredith," hélt hann
áfram
„Sælir,“ sagði ég, og var ekkert. blíður á
manninn.
„Ég sá að þér voruð að horfa á þennan
bát,“ sagði hann. „Mér datt svona í hug,
hvort J)ér munduð vita nokkuð um liann.
Ég er að reyna að ná í mennina, sem eiga
hann.“
„Hvers vegna?“ spurði ég.