Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Síða 35

N. Kv.
FLÓTTAMENNIRNIR
29
»,Ég er fréttamaður fyrir dagblað,“ sagði
hann.
„Nú, bvað kemur það bátnum við?“
spurði ég.
„Ég þarf að skrifa um þetta,“ sagði hann.
„Tíu sakamenn, sem sluppu frá Guiana,
homu hingað á þessum bát. Ég var að vona
að þeir kæmu hingað til Port of Spain, svo
að ég gæti haft tal af þeim. Fréttastófan mín
gaf mér skipanir um að missa ekki af þeim,
ef þeir lentu hér. Svo að ég setti mann á vörð
óiðri við höfnina og lét hann líta eftir öll-
win smábátum, sem kæmu og færu. Hann
sagði mér seinni partinn í dag að nokkrir
>nenn hefðu komið á þessum báti, og að eft-
lr útlitinu að dæma gætu þeir verið saka-
óaennirnir. . . . Ég ætlaði varla að trúa því,
að ég væri svona heppinn, að þeir skyldu
homa liingað. Ég var næstum því viss um
að þeir mundu fara norður til Tobago eða
suður til Venezuela."
,»Mér heyrist þér vera Bandaríkjamað-
Ur,“ sagði ég.
„Það er ég líka,“ sagði hann ,,ég er frétta-
niaður. Ég flaug hingað frá Havana, þegar
það fór að hægjast um þar eftir uppreisn-
ma. £g gerði það sVona upp á von og óvon.
bað er alveg fyrirtak, þegar rnaður nær í
SV()na fréttir. Það er liægt að telja þá menn
a fingrum sér, sem hefir tekizt að flýjá úr
þeim stað. Það var uppi fótur og fit, þegar
þetta kom í blöðunum í vikunni, sem leið
■ • ■ • Eg vinn hjá Amerísku Fréttastofunni
1 New York.“
„Ég heiti LaSalle,“ sagði ég. „Philip La-
Salle. Þetta er rétti báturinn, Meredith. Ég
hom hingað á honum í dag.“
„Þetta datt mér i hug!“ kallaði hann upp.
„Þér eruð reyndar allur uppstrokinn núna,
en þegar ég sá hvernig þér horfðuð á bátinn,
þá fann ég það einhvern veginn á mér, að
þér hefðuð komið á hörium!.... Viljið þér
segja mér um þetta allt saman?“
„Nú, hvað viljið þér fá að vita?“
„Viljið þ ér ekki setjast,“ sagði hann „og
bíða þangað til ég er búinn að hafa upp á
listanum.“
Ég settist á bryggjustaur og hann settist
á næsta staur. Hann dró pappírsblað upp
úr vasa sínum.
„Við skulum nú sjá. Það voru tíu menn
sem sluppu. Það var síðast liðinn þriðju-
dag
„Ellefu menn,“ sa«ði ég.
77 7 o o
„Það er skrítið,“ sagði hann. „Það eru
ekki nema.tíu nöfn á listanum yfir þá sem
flýðu. Þetta er listinn sem birtur hefir ver-
ið.“
„Lesið þér liann upp fyrir mig.“
„Louis Benet; Jaques DuFond; James
Dunning; Rudolph Flaubert; Philip La-
Salle; Henry Moll; Richard Pennington;
Jesus Telez de la Salinas; George Verne;
Carl W>einer.“
„Það vantar einn,“ sagði ég. „Þeir hafa
gleymit Jean Cambreau.“
„Jean Cambreau?“
„Já,“ sagði ég. „Cambreau var með okk-
ur á flóttanum áður en Verne kom til sög-
unnar. Sjáið þér til, Verne tróð sér upp á
okkur. Hann lagði ekkert til í þann sjóð,
sem þurfti til að kaupa bátinn. Hann elti
tvo af hinum, og þegar hann kom að bátn-
um, þá lofuðum við honum að koma með
okkur.“
„Svo þið lofuðuð honum að fara með
ykkur?“
„Ef ég á að segja yður það hreinskilnis-
lega, Meredith, þá tók hann ráðin af okk-
ur.“
, Já, ég skil,“ sagði hann. „Og svona fóruð
þið að þessu. Borguðuð einhverjum fyrir
bát. Hvað svo?“
„Báturinn var falinn á vísum stað. Við
flýðum frá nýlendunni, fundum bátinn og
fórum svo um borð.“
Meredith hristi höfuðið með aðdáunar-
svip.
„Getið þér sagt mér nafn mannsins, sem
hjálpaði ykkur?“