Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 51

FLÓTTAMÉNNIRNIR
N. Kv.
■eg að skima í kringum mig. Aftur var blás-
í lúðurinn og riú fannst mér það vera
fast við eyrað á mér. Ég leit á bakborða og
þá hljóðaði ég. Heljarstór, kolsvartur fram-
stafninn á gufuskipi kom út úr þokunni;
hann stefndi beint á skonnorturia, eins og
hann ætlaði að skera hana í tvennt. . . .
Um leið hrökk ég upp. Það bogaði af
mér svitinn, og þegar ég opnaði augun
hefði ég næstum þvií getað svarið, að daufur
°iriur af blæstri þokulúðursins bergmálaði
ennþá fyrir eyrum mér. Þetta var svo rauri-
verulegt að ég spratt á fætur og hljóp að
lúkugatinu sem nú var opið. Ég leit víð og
sá að Telez lá í þilrekkju sinni. Ég fór upp
a þilfar og aftur á; þar stóð Cambreau við
stjórn.
Tæplega tuttugu fetum í burtu var svart-
ur skipsskrokkur að hverfa út í þokuna,
Það glytti dauflega í aragrúa af ljósum.
..Ég vissi það,“ sagði ég hásum rórni.
Cambreau brosti.
,,Jæja, svo þú vissir það?“ sagði hann.
,,Mig dreymdi Jrað!“ sagði ég.-„Ég sá Jrað
1 draumií"
Hann virtist hafa gaman af þessu.
„Hvernig líður Weiner?“ spurði hann.
„Ég veit það ekki,“ svaraði ég. „Þegar ég
^eit á hann seinast, <hefði hann vel getað
verið dáinn.“
„Farðu og gættu að honum,“ sagði liann.
Ég var enn ekíki búinn að jafna mig, Jregar
eg fór niður í káetuna til Jress að vita hvað
^Veiner jjgj Telez reis upp við dogg og
sPurði: „Hvaða hljóð vár þetta?“
„Það var gufuskip," sagði ég. „Það mun-
aði minnstu að það rækist á okkur.“
„Guð minn góðluir," sagði hann. „Ég
varð hræddur.“
Ég gat ekki skorið úr iþvf, hvort Weiner
var lifandi eða dauður. í Jretta sinn varð
eg ekki var við neinn andardrátt. Ég fann
ekki slagæðina. Það var nægilegt til þess að
Þann væri dauður. En þegar ég leit á augun
1 honum, þá var ég allls ekki viss um það.
45
Ég fór aftur upp á þilfar og sagði Cambreau
frá jDessu.
„ Jæja þá,“ sagði hanri, ,þú ert læknir, er
ekki svo? Hvers vegna gerir þú ekkert fyrir
iiann?“
„Ég get það ekki,“ sagði ég.
„Hvers vegna ekki?“ spurði hann.
„Ég get ekkert gert,“ sagði ég, „ég hef
engin hressingarlyf, enga dælu, ekki neitt.
Ég get ekki gert neitt.“
„Þú kemur mér til þess að halda,“ sagði
hárin, „að mannleg meðferð á sjúkdóma-
fræðinni sé ófullkomin. Þurfið Joið alltaf að
hafa hjá ykkur hnífana, dælurnar og með-
ulin ykkar?“
„Auðvitað. Læknar geta ekki gert krafta-
verk.“
„Þú átt við Jrað, að læknar geti ekki
Iæknað.“
Ég þagði.
„Þeir geta hjálpað," sagði hann. „En þeir
<>eta ekki læknað .Ef meðulin eru tekin af
o
þeim, hvað geta þeir þá gert? Ef skurðhníf-
arnir eru teknir af þeim, hvar standa þeir
þá?“
„Ég get ekkert gert fyrir hann!“ sagði ég.
„Getur Jdú ekki skilið. . . .“
„Auðvitað skil ég það,“ greip hann fram
í fyrir mér. „Taktu hérna við stýrinu. Mig
langar til þess að sýna þér dálítið."
Ég tók Við stýrinu og liann fór niður í
káetu. Eftir nokkrar mínútur kom Telez
upp úr káetunni.
„Heilaga Maria,“ hrópaði hann. „Þessi
maður er djöfull!"
„Hvað er nú að?“ spurði ég.
„Þessi maður,“ sagði Telez. Hann skalf af
kulda. „Hann kom niður í káetu, gekk til
Weiners og sagði: Vaknaðu, Weiner. Og
Weiner opnaði augun og settist upp!“
Telez gerði á sér krossmark af miklum
fjálgleik og opnaði munninn til þess að
segja eitthvað meira, en í því kom Cam-
breau til baka. Telez hætti við það sem