Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 52

46
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
hann ætlaði að segja og hvarf skyndilega
fram á skipið, þrátt fyrir rigninguna.
„Jæja þá,“ sagði Cambreau glaðlega.
„Hvað varstu nú að gera?“ spurði ég.
„Nokkuð, sem læknir getur ekki gert,“
sagði hann þurrlega.
Weiner stakk höfðinu upp um lúkugatið
og glotti framan í nrig.
„Það er ekkert að mér, læknir. Gerði ég
þig hræddan?. . . . Mér þykir það leitt.“
Og hann hvarf aftur niður.
Við sátum þarna lengi hljóðir. Ég forðað-
ist að líta á Cambreau, og horfði beint fram-
undan, þó að ég gæti ekki séð nokkurn skap-
aðan hlut í þokunni. Bráðlega kom Telez
aftur og flýtti sér niður í káetuna. Hann
tautaði eittlivað og Cambreau virtist hafa
mjög gaman af þessu. Ég heyrði að hann var
að hlæja.
Við vorum þarna aleinir.
„Nú?. . . . “
„Mig langar til þess að vita,“ sagði ég.
„Mig langar til þess að læra.“
„Til þess er líf þitt.“
„Ég veit það.“
„Fyrst í stað mun það verða sætt í munni
þínum; en seinna mun það verða beiskt á
bragðið.“
„Flvað sagðir Jrú?“
„Fyrst í stað mun það verða sætt í munni
þínum; en seinna mun það verða beiskt á
bragðið.“
„Og röddina, sem ég heyrði af himni,
hana heyrði ég aftur tala við mig, og hún
sagði: Far þú og tak bókina lír hendi eng-
ilsins, sem stendur á hafinu og á jörðinni.
Og ég fór til engilsins og sagði honum að
fá mér litlu bókina, og liann segir við mig:
Tak og et liana eins og hún er, og hún
7mm verða beisk i kviði þínurn, en i munni
þér mun hún vera sœt sem liunang. Og ég
tók litlu bókina úr li'endi engilsins, og át
hana uþp, og i 7nu7mi mér var hún sœt. sem
hunang, og er ég hafði etið hana, fann ég til
beiskju i kviði minum. Og hann sagði við
mig: Enn átt.þú að spá um marga lýði og
þjóðir og tungur og konunga
„Hérna, Philip," sagði Cambreau.
Hann rétti mér þvældu biblíuna hans
Molls.
„Ég er búinn að merkja við vissa bók. Það
eru margar aðrar bækur í þessari bók, en Jrú
getur ekki lært eins mikið af neinni þeirra,
eins og Jressari ákveðnu bók. Hún skýrir
bæði sjálfan þig og aðra, fyrir þér. Þessi til-
gáta var sönnuð af manninum, sem
breytti eftir henni.... Það var fyrir
löngu síðan, og Jrú ert ef til vill svo rnann-
legur, að þú hafir efast um þær sannanir.
Það er mannlegt vegna þess, að sönnunin
var í sjálfu sér ofar mannlegum skilningi."
„Ég veit það,“ sagði ég. „Þess vegna lækn-
aðir þú augun í mér. Þess vegna lífgaðir þú
Weiner við. . . .“
„Er það allt og sumt?“ spurði Cambr.eau
— „Aðeins þetta?“
„Var Jrað eitthvað meira?“
Hann hló.
„í kvöld," sagði hann, „barstu Weiner
Itéðan, niður i káetu. Hann vegur hundrað
og sjötíu pund og J)ú vegur hundrað og
fjörutíu pund, og hélst þar að auki að Jrú
Jrjáðist af kviðsliti. . . . Er það mögulegt
mannlegum mætti?"
Ég gat ekki komið upp nokkru orði.
„Sjáðu ti'l, Philip, kviðslitsbandið Jritt er
horfið. Þú hefur ekki verið með það í tvo
daga, og þú hefur verið afar blindur að
taka ekki eftir því. Þú varst blindur í kvöld,
þegar Jrú hélst að Weiner væri að deyja. Þú
hefur gengið í blindni, með því að halda
að Pennington væri dauðans matur.“
,Já.“
„Ég er tvisvar sinnum búinh .að lækna
}rig,“ sagði ,hann. „Sjónina og kviðslitið. Ég
sýndi þér í kvöld, hvernig skilningarvit þín
hafa dregið þig á tálar. Héðan í frá mun ég
sýna þér fallvaltleik þeirra laga, sem menn
liafa sett. Penningto.n mun ekki deyja.
Hann murl lifa.“ Éramhald.