Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Qupperneq 6

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
systkinin þá sainstundis á geðveikrahæli í nágrenninu. Var Mary geymd þar þangað til kastið var
um garð gengið. Sjálfur var Charles ekki Iaus við geðveiki, einkum um það leyti, er unnusta hans
sveik hann. Lengst af vann Charles á skrifstofum
lir tþluvert eftir hann af skáldskap, auk þess, sem
Einu sinni var fjandskapur mikill á milli
ríkjanna Efasus og Sýrakúsa, og lögleiddu
þá Efasusmenn, að hver einasli sýrakískur
kaupmaður, sem sæist í Efasus, skyldi líf-
látinn, nema hann gæti greitt þegar í stað
1000 marka lausnargjald.
Ægeon hjet gamall sýrakískur kaupmað-
ur. Var hann tekinn fastur á strætum Efa-
sus og færður fyrir dómarann. Var þar
ekki nema um tvent að veija: að deyja
eða greiða lausnargjaldið. Ægeon átti enga
peninga til þess að greiða sektina með,
en áður en dómarinn las yfir honum dauða-
dóminn, óskaði hann eftir, að fá að heyra
æfisögu hans og hver væri orsök þess, að
hann hefði hætt sjer til Efasus, þar sem
dauðinn biði allra sýrakískra kaupmanna.
Ægeon kvaðst ekki óttast dauðann, því að
sorgin hefði gert sig saddan Iífdaga, en erf-
iðara hlutverk hefði tæplega verið hægt að
leggja á sig, en segja frá hinum ógæfusama
lífsferli sínum. Pví næst byrjaði hann sögu
sína á þessa Ieið:
»Jeg fæddist í Sýrakúsa og var alinn upp
sem kaupmannsefni. Jeg giftist konu, sem
gerði mig mjög hamingjusaman. En svo
kom að því, að jeg varð að fara í verslun-^
arerindum til Epidamnum, og er jeg hafði
dvalið þar í 6 mánuði og sá fram á, að
jeg þurfti að dvelja all lengi enn, þá sendi
jeg eftir konunni minni, sem eignaðist tvo
drengi rjett eftir að hún var sest að hjá
mjer. En þau undur skeðu að þeir voru
svo líkir, að ómögulegt var að þekkja þá
í sundur. Um sama leyti og konan mín
eignaðist þessa tvíbura, átti fátæk kona, í
sama veitingahúsinu og konan mín bjó í,
tvo drengi, og þessir tvíburar voru jafnlíkir
hver öðrum og mínir eigin drengir. En
vegna þess, að foreldrarnir voru bláfátækir
vesalingar, keypti jeg þessa drengi til þess
i London fyrir sultarlaunum, en þrátt fyrir það ligg-
minst hefir verið á. J. R.J.
að ala þá upp sem þjóna sona minna. Syn-
ir mínir voru falleg börn, og konan mín var
fjarskalega hreykin af þeim, en hún þráði
stöðugt að halda heim, og fjelst jeg á það
að Iokum, mót vilja mínum.
En ógæfan lá í Ieyni, er við stigum á
skipsfjöl. Við höfðum tæplega siglt mílu-
vegar frá Epidamnum, er hræðilegt ofviður
barst á, og er skipverjar sáu að ekki var hægt
að bjarga skipinu, tróðust þeir í skipsbátinn
og reyndu að forða sjálfum sjer, en skildu
okkur eftir alein á skipinu, sem við gátum
búist við að mundi liðast í sundur þá og
þegar. Konan mín grjet í sífellu og bless-
uð börnin kveinuðu og grjetu. Því að þótt
þau bæru ekki skyn á hættuna, þá grjetu
þau bara af því, að þau heyrðu móður sína
gráta. Þetta gerði mig óttasleginn, þó að
jeg óttaðist ekki sjálfur dauðann. Jeg reyndi
af alhug að finna upp einhver ráð til þess
að bjarga þeim. Jeg batt yngri son minn
við annan endann á dálítilli varasiglu, sem
sjófarendur eru vanir að hafa meðferðis;
við hinn endann batt jeg yngri tvíburann,
sem jeg keypti. Um leið leiðbeindi jeg
konunni minni, ’hvernig hún skyldi koma
[hinum börnunum fyrir á sama hátt á ann-
ari siglu. — Að þessu loknu bundum við
okkur sitt í hvoru lagi við siglurnar, sem
við höfðum fest börnin við. Konan mín
tók að sjer eldri drengina, en jeg þá yngri.
Þessum útbúnaði var það að þakka, að við
komumst Iífs af, því að skipið rakst á klett
og brotnaði í spón, en þar sem við vorum
bundin föst við siglurnar, gátum við varist
druknun. Jeg hafði nú tvö börn að sjá um
og gat því ekki neitt hjálpað konunni minni,
sem fljótt varð viðskila við mig með eldri
drengina, en áður en jeg misti algerlega
sjónar á þeim, var þeim bjargað af fiskibát
frá Corinth, að því er mjer sýndist. Þegar