Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Síða 12

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
maður hennar væri genginn af göflunum.
Hún mundi hvernig hann hafði mólmælt
því án afláts við niiðdegisverðinn, að hann
væri eiginmaður hennar og hefði ekki komið
til Efasus fyr en þann sama dag. Nú ávít-
aði hann konu sína fyrir það, að hafa af-
tekið að hleypa sjer inn til miðdegisverðar.
Petta sannfærði hana um það, að hann
hlyti að vera orðinn vitskertur og þess
vegna borgaði hún fangaverðinum pening-
ana. Er hann var farinn, skipaði hún þjón-
unum að hneppa mann sinn í fjötra og Ijet
að því búnu flyija hann í koldimman kjall-
ara, en síðan sendi hún eftir lækni til þess
að reyna að lækna hann. Antipólus mót-
mælti harðlega þessari meðferð og barðist
gegn henni með hnúum og hnefum. Hann
fullyrti, að hann væri með öllu viti, en ákafi
hans og reiði gerðu ekki annað en stað-
festa æ betur og betur þá trú þeirra, að
hann væri ekki með öllu viti. Pegar Drómió
staðhæfði sömu söguna og húsbóndi hans,
var harin sömuleiðis hneptur í fjötra og lát-
inn fylgja honum. Skömmu eftir að Adriana
hafði lokað bónda sinn inni, kom þjónn til
hennar og sagði, að Antipólus og Drómió
hlytu að hafa sloppið, því að þeir væru á
gangi í næsta stræti. Þegar Adriana heyrði
þetta, hljóp hún út til þess að ná í mann
sinn og hafði með sjer nokkra þjóna til
að handsama hann. Slóst systir hennar í
för með þeim. Um leið og þau fóru fram
hjá klaustri’einu þar í nágrenninu, sáu þau
strokumennina, Antipólus og Drómió, eða
svo hjeldu þau, en í rauninni var þetta
blekking ein hjá þeim eins og svo mörgum
öðrum vegna þess, hve bræðurnir voru líkir.
Antipólus frá Sýrakúsa varð stöðugt fyrir
nýjum og nýjum vandræðum, sem öll stöf-
uðu af því sama: hve bræðurnir voru líkir.
Oullkeðjuna, sem gullsmiðurinn hafði skilið
eftir hjá honum, var hann nú búinn að
hengja um háls sjer. Hafði gullsmiðurinn
rekist á hann rjett í þessu og var að út-
húða honum fyrir, að hann hefði aldrei þóst
taka á móti keðjunni og hefði því ekki
boigað hana. En Antipólus fullyrti, að gull-
smiðurinn hefði gefið sjer keðjuna um
morguninn af frjálsum og fúsum vilja, en
síðan hefðu þeir ekki sjest. Nú kom Adtiana
og kvað Antipólus vera eiginmann sinn,
sem sloppið hefði úr haldi, og væri hann
bilaður á geðsmunum. Mennirnir, sem með
henni voru, voru rjett að því komnir að taka
þá Antipólus og Drómió með valdi, er þeir
tóku til fótanna og hlupu inn í klaustrið.
Antipólus bað abbadísina að Ijá þeim hæli
í húsi sínu og var það velkomið.
Abbadísin gekk nú út til þess að vita,
hvað um væri að vera. Hún var alvarleg
kona og tíguleg í framgöngu með heilbrigða
dómgreind. Vildi hún ógjarnan framselja
þann mann skilyrðislaust, sem leitað hafði
verndar klaustursins, svo að hún spurði
konu hans nákvæmlega út í sögu þá, sem
hún hafði að segja af brjálsemi bónda sfns.
»Hver er orsök þessa skyndilega sjúk-
dóms eiginmanns yðar? Hefir hann orðið
fyiir eignamissi eða hefir hann orðið að sjá
á bak kærum ástvini ?«
Adriana kvað ekkert þessu líkt hafa hent.
»Getur verið að hann hafi orðið ástfang-
inn í annari konu en yður,« mælti abbadís-
in, »og það hafi orðið þess valdandi, að
svona er komið?«
Adriana sagði, að hún hefði lengi haft
grun um, að önnur kona væri orsök í hin-
um tíðu fjarverum manns síns að heiman.
En í raun og veru var það ekki ást á
annari konu, sem kom Antipólusi til þess
að dvelja iðulega að heiman, heldur hin
þreytandi afbrýðissemi konu hans.
Abbadísin, sem grunaði vegna framkomu
Adriönu, hvar fiskur lá undir steini, sagði,
til þess að komast fyrir sannleikann:
»Pú ættir að hafa ávífað hann fyrir þetta.«
»Pað er nú einmitt það, sem jeg gerði,«
svaraði Adriana.
»Jæja,« mælti abbadísin, »en máske ekki
nógu oft.«