Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Síða 21

NYJAR KVÖLDVÖKUR
51
ættingja, en þeir eru — nú, jeg treysti þeim
ekki. Komi það versta fyrir, gætir þú sjeð
um hana; jeg er viss um, að þú mundir
gera það — er það ekki ?«
»Auðvitað!«
»Og nú skulum við hugsa um eitthvað
skemtilegra. Við tölum ekki meira um þetta
Er það?«
»Nei, þú veist, að jeg vil gera alt fyrir
þig og þína, svo að við þurfum ekki að
ræða það mál framar.«
»Gott!« Martel stóð á fætur. »Og nú
bíður Ricardo efiir því, að við förum af stað
til San Sebastiano, svo að þú verður að vera
einn í eina eða tvær stundir. Knattborðið
hefir verið endurbætt nýlega og nóg er af
bókum á lestrarsalnum.«
»Knattborð!« hrópaði Ameríkumaðurinn
svo hrifinn, að greifinn fór að hlægja.
»A riverderci!« Hann tók hattinn sinn
og fór út.
III. KAFLI.
Stúlkan með gnllhárið.
Skömmu eftir að mesti hiti dagsins var
um garð genginn, lögðu vinirnir af stað tij
Terranova. Ricardo fylgdi þeim — það virt-
ist svo sem liann fylgdi Martel hvarvetna
— og reið dálítið á eftir, svo að þeir gátu
talað saman í ró og næði, en hið gætna
auga hans skimaði í allar áttir.
Pað var mjög skemtilegt ferðalag. Veg-
urinn hlykkjaðist hærra og hærra frá sjó;
stundum lá liann meðfram fjallahlíðum, gróð-
urlitlum og berum, stundum lá hann niður
í skuggasæla dali og var loftið þrungið af
blómailm.
Loks beygðu þeir út af aðalveginum og
riðu eftir hliðargötu heim að húsinu og inn
í garðinn að húsabaki. Kom þar gamall
haltrandi maður á móti jseim og heilsaði
þeim rneð brosi.
- »Ha! Aliandro!« hrópaði greifinn- »Hvað
sje jeg? Loksins er gigtin farin, grazie Dio!«
»Illustrissimo, bölvaðar þrautirnar eru enn
verri.«
»Það er ómögulegt! Hví þá þessar beyg-
ingar? Pú komst stökkvandi eins og gemsa!«
»Guð er mitt vitni, carino, að jeg get að-
eins sofið í sólskini. Petta eru mestu hel-
vítis kvalir og það brakar í öllum mínum
liðamótum eins og garðshliði.«
»Og hvar eru konurnar?« spurði Savigno.
Aliandro leit tárvotum augum til himins.
»Pær eru úti á svölunum um þetta leyti
dags, iIlustrissimo.« Hann gaut hornauga
til lítils seðils, sem Martel rjetti honum og
spurði svo: »Viljið þjer fá honum skift ?«
»Nei, alls ekki. Pað er fyrir kurteisi þína.«
»Grazie! Grazie! Púsund þakkir!« Gamli
maðurinn fór í burtu með aðdáunarverð-
um flýti.
»En sú uppgerð í þeim gamla,« mælti
greifinn hlægjandi við Norvin, er þeir gengu
upp að húsinu, »Hann vill ekki vinna og
þó verður unnusta mín að ala önn fyrir
honum, þrátt fyrir iðjuleysi hans. Parna
sjerðu einn Mafioso! Hann hefir verið bri-
gant — ræningi. Hann er það enn, eins
og þú sjerð. Margherita hefir margt slíkra
manna, sem troða sjer upp á hana. í hvert
skifti, sem jeg kem hjer, gef jeg honum
þjórfje. í hvert skifti tekur hann við því
með sömu orðunum.«
Pegar ungu mennirnir komu út á vegg-
svalirnar, stóð grannvaxin, gráhærð kona á
fætur og gekk á móti þeim.
»Ó, Martel, kæri drengurinn minn! Við
höfum beðið ykkar!« hrópaði hún og sneri
sjer svo að vini greifans og bauð hann vel-
kominn til Terranova með framúrskarandi
ástúð. Pau voru enn að skiftast á almenn-
um kurteisisorðum, sem ætíð fylgja sam-
kynningu, er Blake heyrði vin sinn reka upp
óp, og er hann Ieit upp, sá hann hann Iúta
niður og kyssa á hendi ungrar stúlku. Hún
sneri baki að Norvin og þótt hann eigi sæi
andlit hennar, varð hann mjög undrandi.
7*