Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Síða 26

56 NÝJAR KVÖLDVÖKUR
að ef tekið sje tillit til þeirra, muni þeir
einungis færa sig upp á skaftið og koma
aftur, þegar við sjeum komin heim, en —
hann þekkir ekki La Mafia eins og jeg.
Pjer gerið þetta fyrir mig.«
»Auðvitað, ef þjer viljið, enda þótt jeg
sje viss um, að hann virðir ráð mín að
vettugi. Hann getur ekki Ieikið lyddu. Pað
eru aðeins tveir dagar þar til brúðkaupið á
að vera. Hvernig getur hann tilkynt allri
sveitinni forföll nú, þegar öllum undirbún-
ingi er lokið? Hvaða afsökun getur hann
gert án þess að viðurkenna ótta sinn og
eiga með því á hættu framtíðarárásir?«
»Menn þurfa ekki að fá að vita ástæð-
una. Látum þá einungis koma og skemta
sjer. Hann getur í kvöld farið til Messina
og við hitt hann þar.«
Norvin hristi höfuðið. »Jeg skal gera það
sem jeg get, fyrst þjer óskið þess, en jeg
er þess fullviss, að hann breytir ekki ákvörð-
un sinni. Jeg er Iíka viss um, að þjer bak-
ið yður óþarfa áhyggju!«
»Ef til vill,« viðurkendi hún efablandin,
»En faðir Martels — .«
»Já, en aðstaðan er ekki liin sama nú og
fyrir 15 árum. Þetta er bara tilraun til fjár-
kúgunar og láti hann sig hana engu varða.
mun hann látinn óáreittur.«
Hún leit rannsakandi á hann og hugsanir
hans rugluðust við það, hversu alvarlega
hún horfði á hann. Hann fann einungis til
þess, að hann vildi alt fyrir hana gera og
fórna henni öllu. Hann var útlendingur,
sem hataði eyna og íbúa hennar og þó —
ef hann hefði verið í sporum Martels, mundi
hann hafa með gleði látið eftir henni að
búa þar. Hann skyldi verða Sikileyingur í
húð og hár. Hún bar í sjer það afl, sem
breytt gat gömlurn veujum hans, geðfeldni
og ógeðfeldni og breytt honum að fullu.
»Jeg vona, að þjer hafið á rjetíu að
standa,« mælti hún að Iokum. »Og þó, það
er sagt, að engin sleppi undan La Mafia.«
»Petta er ekki La Mafia. Pað er einhver
brigant.«
»Hvaða munur er á því? Pað er eitt og
hið sama. Pað er búið að úthella blóði
og óöld af stað komið.«
Alt í einu þreif hún í hendi hans og augu
hennar gneistuðu. »Heyrið þjer,« hrópaði
hún, »ef eitthvað skyldi verða að Martel,
ef menn þessir skyldu voga, — öll Sikiley
skyldi ekki geta falið þá. Ekkert afl skyldi
geta frelsað þá, enginn felustaður svo ör-
uggur, engar lygar svo flóknar, að jeg skyldi
eigi ráða fram úr þeim. Skiljið þjer?«
Blake varð mjög hrærður og svaraði að-
eins: »Jeg skil. Mjer gat ekki dottið í hug,
að yður þætfi svo vænt um hann.«
Alt í einu skifti hún skapi og fór að brosa.
»Ef til vill er það vitleysa að vera svona
hreinskilinn, en það er eðli mitt. Pjer vild-
uð þó ekki, að jeg skyldi breyfa því?«
»Pjer gætuð það ekki, þótt þjer reynduð.«
»Martel hefir ætíð vitað að jeg elskaði
hann. Jeg gat aldrei leynt því. Jeg vildi
heldur aldrei gera það. Hefði hann eigi
sagt mjer það, mundi jeg hafa sagt honum
það. Og nú, þegar jeg heyrði, að lif hans
væri í hætlu, já, þá —.«
»Ippolito hafði ekkert ieyfi til að minnast
á þetta. En menn verða lausmálgir, þegar
þeir eru ástsjúkir.*
»Hann fær eigi Lucreziu.«
»Hvers vegna ekki? Hann er snofur
maður.«
»Já, en Lucrezia er honum miklu fremri.
Jeg hefi kent henni rnikið. Hún er í mín-
um augum miklu fremur systir mín en
þjónustukona og jeg vil ekki, að hún gangi
að eiga óbrotinn verkamann. Hún gefur
fengið miklu betri mann en Ippolito.«
»Það binda kærleikann engin bönd,«
mælti Ameríkumaðunrin af svo mikilli til-
finningu, að Margherita leit á hann.
»Svo þjer vitið það. Jæja, vinur minn.
Þjer hafið þá elskað?«