Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Qupperneq 8

86
VALGERÐUR
N. Kv.
eftir að pósturinn var farinn. Það var vani
hans að lesa aldrei nokkurt bréfa sinna
nema í næði, og allra sízt póstbréf. Þegar
liann tók við bréfunum, sá hann þegar, að
eitt þeirra var frá sýslumanni N. N. sýslu,
og nú var hann dálítið forvitinn, hvað hann
myndi vilja sér. Þeir höfðu aðeins sézt
tvisvar og máttu heita ókunnugir. Hefði
bréfið aftur á móti verið frá sýslumannin-
um hérna, þá liefði liann ekki orðið neitt
hissa, því að þeir höfðu átt ýmislegt saman
að sælda, og taldi Jenssen sig ekki betri vin
eiga. Hefði hann átt dóttur, þá hefði Skúla
verið borgið, en því miður var nú ekki svo
vel.
Jenssen lagði bréfið til hliðar, hann ætl-
aði að lesa það síðast. Eftir skamma stund
var drepið létt á dyr, og fröken Anna opn-
aði hurðina. Hún var vön að færa honum
kaffið sjálf inn á skrifstofuna, og setti það
nú brosandi á borðið.
„Eg kem máske of snemma?“
„Nei,“ og hann greip til sýslumannsbréfs-
ins. „Aðeins eitt eftir.“ Hún gerði sig lík-
iega til að ganga burt, en liann bandaði með
hendinni:
„Þú drekkur með mér,“ og hann leit fljót-
lega yfir bréfið.
Anna settist og starði forviða á hann.
Fyrst eldroðnaði hann í andliti og fölnaði
síðan, og loks þeytti hann bréfinu frá sér
á borðið, stökk upp og gekk hvatlega um
gólfið fram og aftur.
„Eru þetta einhverjar slæmar fréttir?"
spurði hún gætilega. Hún hafði ekki af
lionum augun. Hann staðnæmdist frammi
fyrir henni, þrútinn af reiði.
„Slæmar fréttir? Það er alltof vægt að orði
komist. Skammarlegar, já, svívirðilegar eru
þær! Geturðu lnigsað þér, — ég er orðinn
afi!“
Hann rak upp kuldahlátur og fór aftur
af stað um gólfið. Anna leit undan.
„Og tilkynnir sýslumaður þér það?“
„Já, það er að bíta höfuðið af skömminni.
Stelpugægsnið kennir Skúla krakkann og
hefur bréf í höndum, þar sem hann viður-
kennir Jrað, en svo álítur faðir hennar
tryggilegra að eiga við mig um meðlagið og
fær sýslumann til að skrifa mér um þetta.
Hún er nú þarna í kaupstaðnum hjá
honum.
„Já, er ég nú ekki aldeilis hissa. — Og
hver er svo sem snótin?“
„Gunna Karls, sem var hérna í fyrra og
fór í vetur.“
Fröken Anna hristi höfuðið. „Já, það var
eftir henni. Það er annað en gaman fyrir
blíðlynda og saklausa unglinga að standa
af sér þess háttar drósir. — Ég hef stundum
verið að hugsa um að þjóna Skúla sjálf, en
ég kemst bara ekki til þess.“
„Það er nú ekki von, og ég ætlast lieldur
ekki til þess. En þetta er voðalegt áfall,
ekki aðeins vegna peninganna, heldur
mannorðsins. Skúli þarf að giftast strax, áð-
ur en liann lendir í fleiri snörum.“
„Ég held Jrað séu nú engin vandræði með
Jrað,“ sagði fröken Anna um leið og hún
hellti í bollann. „Ég hefði gaman af að sjá
Jjá stúlku, sem neitaði bónorði Skúla, þessu
glæsimenni, meiri vandinn að finna þá, sem
væri honum samboðin.“
Jenssen brosti einkennilega, hóf augna-
brúnirnar og mælti síðan:
„Þú mátt ekki gera mig afbrýðisaman,
Anna.“
Hún hló glaðlega. „Eins og ég sjái það
ekki alltaf, að hann hefur allt sitt bezta frá
}:>ér.“
Jenssen klappaði vingjarnlega á herðar
henni. „Ég er nú heldur ekkert hræddur
um jjað. En ég er búinn að ákveða, hverja
hann á að eiga.“
Anna leit á hann stórum augum. „Hún
er víst ekki hér í grennd?"
„Jú, einmitt hér mjög nálægt."
„Það get ég ómögulega skilið. Og hver
svo sem ætti })að að vera, mætti ég spyrja?“
„Ætli J)að sé ekki sú nýkomna," og Jens-