Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Page 15

N. Kv.
ÖÐRUVÍSI EN AÐRAR, OG ÞÓ. . . .
93
arlega sem ekkert ófyrirsjáanlegt kemur
fyrir.
— Eins og til dæmis, að þú fótbrytir þig í
einliverri skíðabrekkunni, sagði Mary og
hló við.
— Já, ég get aldrei skilið í henni móður
þinni, að hún skuli leyfa þér að stunda þess-
ar íþróttir, sagði frú Lundberg og hristi höf-
uðið. — Ég mundi verða með lífíð í lúkun-
um á hverjum degi, ef ég vissi af Mary við
slíkar æfingar. Já, það mundi verða taugum
mínum ofraun. Ég er sannarlega glöð yfir
að eiga dóttur, sem er viðráðanlegxi, bætti
hún við og brosti góðlátlega.
— Ég eftirlæt karlmönnunum að færa
okkur íþróttavinningana, og læt mér nægja
að dást að þeim, — skaut Mary inn í. — Ein-
hverjir verða að vera til að gera það. Jæja,
mamma, nú verðum við að flýta okkur. —
Já, ég sem liefi pantað hárgreiðslu klukkan
þrjú.
— Þá pyntingu er ég að minnsta kosti
laus við, — sagði Gréta og hló.
— Já, þii ert hamingjusöm, — sagði
Mary og andvarpaði lítið eitt. — En ég
held að þín hárgreiðsla mundi ekki fara
mér vel, — bætti hún við um leið, og hún
renndi augunum að hárinu á Grétu.
— Pig verð að vera á sama máli og Mary, —
sagði frú Lundberg með tvíræðu brosi, sem
kom Grétu til að roðna.
Eftir að liafa kvatt frú Lundberg með
tilhlýðilegri kurteisi hélt Gréta með saman-
kfemmdum vörum áfram ferð sinni niður
eftir götunni. Hún heyrði, að Mary kallaði
á eftir henni. — Sjáuinst aftur á laugardag-
inn kemur, — en hún leit ekki við. Jæja,
svo að frú Lundberg þótti ástæða til að
kenna í brjósti um móður hennar. En það
var nú vissulega ekki eingöngu vegna þess,
að lnin iðkaði íþróttir, líklega frekar það,
að frú Bergmann átti svo ókvenlega dóttur,
sem hafði ekki liinn minnsta áhuga fyrir
klæðnaði sínum og útliti. Nú, jæja, svo
að Mary vildi með ánægju láta piltunum
eftir íþróttavinningana. Hvílík liáðung,
hugsaði Gréta, og augu hennar skutu gneist-
um. Eins og stúlka geti ekki staðið á skíðum,
eins og karlmaður. Eða hafði hún ekki sýnt
Juað, að vandalítið var að keppa við piltana.
En Mary, sem var of löt til að vilja leggja
mikið á sig, náði þess vegna aldrei neinum
árangri; og Jregar Mary gat ekki verið sú
fyrsta, dró hún sig í hlé. Þá vildi htin heldur
reyna á annan liátt að öðlast aðdáun pilt-
anna. Við þessa hugsun komu lítilsvirðing-
ardrættir um munninn á Grétu.
Gréta komst aftur í gott skap, þegar hún
var komin í skólann. Margir af ungu mönn-
unum í skólanum voru liennar klúbbfélag-
ar, og þeir slógu þegar hring um hana til að
heyra álit hennar um hvers árangurs hún
vænti sér á skíðamótinu.
Þegar hún hafði lokið tímunum, komu
þeir til henanr, klöppuðu kumpánlega á öxi
hennar og hældu henni. Jörgen, sem einnig
var góður skíðamaður, sagði fullur aðdá-
unar:
— Það er ekki ein einasta stúlka í öllum
Stenby, sem stendur þér á sporði, Rauð-
hetta.
Rauðhetta var uppnefni á Grétu frá skóla-
árunum. Þegar hún var í neðri bekkjunum,
kom Jjað ekki ósjaldan fyrir, að hún lenti í
handalögmáli við þá stráka, sem uppnefndu
hana, en nú stóð henni alveg á sarna um
nafnið. Að öllu athuguðu skildist henni, að
í Jdví fólust nokkurs konar gullhamrar. En
meðan hún var lítil, hafði háralitur hennar
valdið iienni mörgum tárum. Þá hafði Jrað
verið hennar heitasta ósk, að hún fengi Ijóst,
silkimjúkt hár. Mary þurfti að láta lita og
liða á sér hárið, en þess háttar var Grétu
ekki að skapi.
Þegar Gréta kom heim úr skólanum, kom
hún að móður sinni, þar sem hún var niður-
sokkin í að athuga tízkublnð. Og án þess að
líta upp úr Jieini, sagði frt'i Bergmann:
— Ég var einmitt rétt í Jnessu að tala við
ungfrú Nyman, og hún hefur lofað mér að