Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Qupperneq 17

-N. Kv.
ÖÐRUVÍSI EN ,\ÐRAR, OG ÞÓ. . . .
95
bæði ultu um koll, og augu og munnur
Grétu fylltust af snjó. Þegar hún gat aftur
litið upp, sá liún fyrir sér lititekið andlit og
tvö grá augu neðan við dökka loðhúfu.
— Þér hafið vonandi ekki meitt yðtir?
sagði rödd, sem Grétu féll mæta vel í geð.
— Þeirri spurningu get ég ekki svarað,
fyrr en ég hef stigið í fæturna.
— Þetta var skynsamlegar svarað, en hægt
var að l)úast við af ungri stúlku sem yður,
sagði ungi maðurinn glaðlega.
Gréta vissi ekki, hvaðan á sig stóð veðrið
og sat áfram í snjónum.
— Hvað vitið þér um mig?
— Margt og mikið, sagði ungi maðurinn
hlæjandi, og strauk mikla, Ijósa hárið aftur
frá enninu. — Ég hef séð yður á skíðum
hina síðustu morgna. Og ég hef tekið eftir
því, að þér hafið fullkomið \ald yfir þeim.
Og eftir því, sem ég hef heyrt, eruð þér sagð-
ar eftirlætisgoð allra á þessu mikla skíða-
móti, sem halda á að hálfum mánuði liðn-
um.
— Svo framarlega sem þér hafið ekki
komið í veg fyrir það, sagði Gréta og gretti
sig, því að hún vildi láta það líta svo út, að
hún gæli þessum gullhömrum engan gaum.
— Ég vona sannarlega, að það hafi ekki
komið neitt fyrir yður, sagði ungi maðurinn
og rétti henni höndina, til þess að hjálpa
henni á fætur. Bæði röddin og augnatillitið
greindu frá, hversu honum var órótt.
Gréta stökk upp til þess að ganga úr
skugga um, hvort hún hefði meitt sig. Ann-
að hnéð virtist dálítið aumt, að öðru leyti
var ekkert að henni. Ungi maðurinn varp
öndinni feginsamlega.
— Getum við ekki orðið samferða inn í
bæinn? spurði hann, allt að því auðmjúkur,
þegar hann rétti henni skíðastafinn, sem
hún hafði misst.
— Þolinmæði fyrirfinnst ekki á meðal
ódyggða minna, sagði Gréta brosandi, — og
þar að auki var þetta eins mín sök.
— Ef til vill! Þér eruð sannarlega mjög
óhlutdrægar af stúlku að vera.
— Af stúlku að vera. Þessi setning vakti
þegar vígahug hjá Grétu. Hún leit framan í
förunaut sinn og sagði dálítið þrákelknis-
lega:
— Hví skyldi ekki stúlka hafa sömu tök á
að nota skynsemi sína eins og piltur?
— Unt möguleikana veit ég ekki, hvað
segja skal, en hinu vil ég halda fram, að mér
virðast ungu stúlkurnar nú á dögum að því
leyti ekki nota tækifærin sem skyldi. Stúlk-
ur beita svo sjaldan rökum. En þér eruð
sjálfar ef til vill undantekning frá reglunni.
— Já, nú hafið þér gert mér það ókleift
að bera hönd fyrir höfuð kynsystra minna,
sagði Gréta og hló við. — Það er nákvæm-
lega sarna eins og að rétta hundi kjötbein til
að lialda honum í skefjum.
Hún leit snögglega á úrið sitt og sagði svo
dálítið stúrin:
— Jæja, nú hef ég staðið hérna og masað
við yður, svo að ég get ekki komið í tæka tíð
til að máta á mig nýja kjólinn minn fyrir
morgunverð. En það gildir einu, því að mér
er meinilla við að máta kjóla.
— Ég hélt nú einmitt að stúlkum þætti
vænt um nýja kjóla, sagði ungi maðurinn
dálítið ertnislega.
— Má vera. Ég er ef til vill aftur undan-
tekning frá reglunni. Ég vil helzt af öllu
ætíð ganga í buxum með síðum skálmum;
en það á sjálfsagt ekki við í danssal.
— Auðvitað ekki. En þar Iveld ég að þér
munduð verða töfrandi, ef þér klæddust
kjóli úr léttu, sægrænu efni. Mig minnir
efnið, sem gerir ungar stúlkur svo kvenleg-
ar, heiti Tyll.
— Að ég verði kvenleg? Nú gerið þér gys
að mér, sagði Gréta og gretti sig.
— Geri gys? Hví þá það? Ef þér eruð ekki
kvenlegar, nteð slíkan vöxt og yfirbragð, að
ég nú ekki tala um hár yðar, þá veit ég sann-
arlega ekki, hver gæti talizt kvenleg. Þér