Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Síða 26

N. Kv.
Carit Etlar:
Sveinn skytta.
Helgi Valtýsson þýddi.
------— i
(Framliald.)
XXVI. „Aj liáu fhigi er fallið hcesi.“
Með sumarmálunum flaug friðarsagan
út um alla Danmörku. f marzmánuði sigldi
Karl Gústaf yfir til Helsingjaborgar. Ríkis-
aðmíráli Wrangel var falið að flytja sænska
herinn burt frá Sjálandi. En áður en þessari
skipun hafði verið lokið, kom Erik Daiberg,
trúnaðarmaður Karls konungs með leyni-
boðum að stöðva herflutningana og finna
einhverja tylfiástæðu til að láta lierinn vera
kyrran. Wrangel hlýddi boði þessu, og
nokkrar riddaraliðssveitir settust að í Vor-
dingborg, og meðal annarra sveit Manheim-
ers höfuðsmann. Það reyndist auðvelt að
finna átyllur til þessarar ráðstöfunar. Samn-
ingamenn Svía báru fram nýjar kröfur, sem
síðan hófust deilur um, og voru þær notað-
ar til að réttlæta friðroíin.
Meðan þessu fór fram, hófust á ný dagleg
störf og friðsamleg á dönsku eyjunum.
Herramennirnir sneru aftur til eigna sinna.
Sophie drottning fór nú aftur á kreik. Allan
veturinn hafði veldi hennar og ævintýraþrá
verið markaður bás af stauragirðingunum
utanvert við víggarða Kaupmannahafnar.
Nú bjó hún sig til veiðiferða og hélt á brott
með heilan hóp ævintýramanna og glæfra-
gosa, sem höfðu Iiænst að henni og undu sér
prýðisvel í náðarsólskini hennar.
Dag nokkurn síðdegis í marzmánuði gekk
Sveinn Gjönge suður til Jungshoved yfir
svonefnda Hestltaga, en það voru strand-
skógarnir rniklu, sem þá lágu utanvert við
Bönsvig meðfram Præstö-flóa. Lævirkjarnir
sungu hátt í lofti, snjórinn var alls staðar
hlánaður af ökrum og engjum, og víða sást
verkafólk vera að plægja og beita nautum
fyrir plóginn; en í plógfarinu spígsporaði
storkurinn á rauðum háleggjum sínum og
tíndi ánamaðka. Hvarvetna blasti vorið við,
friðsælt og fegurðarþrungið.
I huga Sveins ríkti einnig vorið og vakti
hamingjuþrá og sæludrauma. Dvöl hans í
höfuðborginni hafði verið óslitin sigurför
og sæmdar, meiri og veglegri lieldur en
hann nokkru sinni hafði órað fyrir nema í
draumi. Nú var hann áleiðis á vettvang af-
reka sinna og þráði nú kyrrð þá og frið, sem
harin hafði saknað um langa hríð. En innst
inni í fylgsnum sálar hans bjó ástarþráin og
brá upp í huga hans fjölbreyttustu mynd-
um.
Þrátt fyrir allar þær sannanir, sem hann
hafði fyrir ást Júlíu, hafði hann samt aldrei
getað losað sig við áleitinn kvíða og ótta.
Orð hennar og ótakmörkuð blíða hennar,
er þau voru saman, væri þó sennilegða ótví-
ræður vottur um tilfinningar hennar, en
gátu þó ekki útrýmt ótta hans. Enda stafaði
hann af hinum geysimikla stéttannun, sem
á þeim var, og um þær mundir réð hann
öllu. Og auk þess reisti framtíðin öflugar
hömlur á milli þeirra.
Sveinn hafði oft sagt við sjálfan sig á
þessa leið: „Fyrst örlög mín ætluðu mér
enga mikilmennsku og létu mig fæðast í
kothreysi, svo að ég skyldi aðeins vera
handbendi annarra, þá verð ég sjálfur að
afla mér frægðar og frama.“
Þess vegna varð stríðið honum kærkomið
tækifæri til að framkvæma áætlanir sínar og
samtímis einnig líklegasta leiðin til að
halda þær.
,,Að vísu get ég ekki unnið auð og jarð-
eignir,“ hugsaði hann, „en Guð hefur gætt