Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Síða 28

106
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
gat unnið við fyrstu sýn, en skorti þann and-
lega þroska, sem nauðsynlegur var til að geta
haldið föstum, þó ekki væri nema einum af
sigurvinningum hennar. í þessu athafna-
leysi æsku sinnar hafði hún til uppbótar
skapað sér ævintýralegan draumaheim, og
þar hafði Sveinn Gjönge lengi verið
draumahetja hennar. Hann hafði verið svo
ólíkur öllum öðrum, bæði í sínu eigin og
einnig hennar umhverfi. Hann var hugrakk-
ur og kjarkmikill og ævintýralegur ofur-
hugi, og auk þess ljómandi fallegur. Og það
var einmitt það, sem vóg mest í hennar aug-
um.
Júlía Parsberg liafði þekkt Svein frá
bernsku sinni og orðið þess brátt áskynja,
hve hann tignaði hana og dáði. Æskuævin-
týri þeirra var því orðið allgömul saga.
En hún myndi hafa roðnað af blygðftn
yfir sjálfri sér, hefði nokkurn grunað þessa
tilhneigingu hennar og stungið upp á Sveini
senr mannsefni hennar.
Jafnvel þær stundir, sem Júlía var nrest
skotin í Sveini, höfðu atlot hennar og trún-
aður aldrei náð lengra en til liýrs auga, hlý-
legs orðs og trausts og mjúks handtaks að
skilnaði.
Sveinn hafði ætíð verið feiminn og lilé-
drægur gagnvart henni, og hann var sling-
ari að verja sig gegn sverðshöggum og stung-
um en gegn svörtum augum Júlíu. Honum
hafði því ætíð orðið orðavant til að tjá
lienni það, sem hún fyrir löngu hafði lesið í
.svip hans og augum. En hún vildi nota sér
ást hans og aðdáun til að stytta sér stundir
í einverunni og bregða birtu og hlýju
yfir tilveru sína. — Það var eins og Ib sagði
við Svein eitt kvöldið: Júlía elskaði með
höfði sínu, en ekki hjarta.
Þegar Sveinn kom aftur heim í veiði-
mannahúsið, var hann þögull og rólegur.
Hann bældi niður tilfinningar sínar og
breiddi yfir hugsanirnar kaldan kæruleysis-
svip. En ól hann þó von í brjósti. Ástin
slokknar sem sé ekki, þótt hún valdi örvænt-
ingu, heldur styrkist hún og þroskast við
kvölina.
Sveinn beið nú í þrjá daga árangurslaust
eftir að sjá Júlíu bregða fyrir, eða fá ein-
hverja sönnun fyrir því, að hún rnyndi enn
eftir honum. Fjórða daginn lagði hann af
stað að heiman og fór til Jungshoved. Hann
gat ekki lengur borið kveljandi efa sinn og
vildi því fá vissu sína.
Jörgen Reedtz hafði ætíð tekið Sveini
með góðlátlegri virðingu. Á heimili lrans
gleymdist auðveldlega, að skyttan væri skör
lægra settur, hann var því fremur sem vinur
en þjónn, og var því mjög eftirsóttur í út-
reiðar og skemmtiferðir.
Og að þessu sinni virtist lénsmaðurinn
taka á móti honum með enn meiri hugul-
semi og viðhöfn en nokkru sinni áður. Frétt-
ir af afrekum hans á þessum slóðum höfðu
fyrir löngu borizt út um allar sveitir, og í
augum lénsmannsins urðu þau enn mikil-
vægari og veglegii sökum náðar þeirra, er
Sveinn hafði notið lijá konungi. Höfðu
fréttir þessar borizt til Jungshoved með
Lykke höfuðsmanni, sem kom í lieimsókn
ásamt Körbitz riddara þegar eftir burtför
Sparre ofursta. O geins og áður fyrr hittust
þessir tveir aðalsmenn hér sem keppinautar
í einu og sama erindi: að ná hylli hefðar-
meyjar.
Júlía Parsberg lét ekki sjá sig sem lnin
var þó ætíð vön að gera, er Sveinn kom til
hallarinnar. Og þó var henni kunungt um
komu hans, þar sem hann lrafði séð lrenni
bregða fyrir í glugga, er hann kom yfir
vindubrúna. Sveinn kvaddi síðan og hélt af
stað. Síðasta von hans var þorrin. Á heim-
leiðinni brá hann sér inn í runna vinstra
megin við stíginn fyrir neðan hallarbrekk-
una. Veður var óvenju fagurt og hlýtt. Sól
skein í heiði, og fínka og þröstur kvökuðu í
skóginum. Sveini var kunnugt, að svona
\ eður ginnti Júlíu oft út undir kvöldið. Og
nú beið hann eftir lrenni.
Lénsmaðurinn og Kai Lykke riðu burt