Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Qupperneq 29

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
107
fi'á höllinni. Veiðisveinninn teymdi þrjá
hunda samtengda á undan þeim. Þeir voru
að í’ara á veiðar út á Refahólmsmýrar. Tím-
inn leið, sól tók að síga að skógarbaki. En
Sveinn veitti því ekki eftirtekt. Hann starði
í sífellu upp í einn glugga hallarinnar, og
hverri myndinni af annani brá fyrir í huga
haris.
Allt í einu opnaði Júlía gluggann og
horfði út. Það var þó tæplega hugsunin um
Svein, sem vakti þetta ástleitna bros á vör-
um lxinnar ungu hirðmeyjar, sem nú horfði
leiftrandi augum á eftir Kai Lykke og léns-
manninum.
Skömmu síðar fór Júlía úr glugganum og
gekk ofan í garðinn.
Sveinn hljóp úr felum sínum og fór á eft-
ir henni. Er hann kom ofan í garðinn, sat
hún í lystihúsi á hallarbrekkunni, því að
þaðan var vítt útsýni yfir Mýrarengjar. Júlía
sat á bekk og hafði hallað sér aftur á bak.
Hún leit upp, er hún heyrði fótatak nálgast,
en sat samt kyrr án þess að hreyfa sig nokk-
txð. Hún skildi þegar, hvernig Sveini rnyndi
vera innanbrjósts, og var þegar á verði og
bjóst til varnar.
Sveini tókst smám saman að stilla sig, er
hann nálgaðist, og liafði hann nú nokkurn
veginn vald á tilfinningum sínum. Þau
horfðust í augu. Hann virti hana gaumgæfi-
lega fyrir sér, en varð hvorki var reiði né
ástar í augum hennar og rólegu fasi. Hún
leit á hann ókunnum atxgum og kærulaus-
um. Hefði Ixonum veitzt tími til umhugsun-
ar, rnyndi lionum þegar liafa verið allt ljóst.
„Eg er kominn til að giænnslast eftir
ástæðunni til þess, sem hér hefur gei'zt,“
mælti hann, „því að ég vil heldur trevsta
oi'ðum yðar en ótta mínum og eigin aug-
um.“
„Og livað segir þá ótti yðar, Sveinn
Gjönge?“
„Að ég liafi enn ekki afrekað nóg, hvorki
fyirum, er ég sökum frænda yðar liélt lieit
mitt við Önxru Maríu, til þess að bjarga yð-
txr, eða nú, er ég kem til að leggja náð og
liylli konungs míns og almenna aðdáun og
viðurkenningu fyrir fætur yðar, svo að ég
gæti talizt verður ástar yðar. Ég hef víst ekki
afrekað nægilega mikið ennþá, því að miklu
verður að voga til að vinna mikið.“
Sveinn var skjálfraddaður, er hann sagði
þetta, og augnaráð lians var bænjxmngnaia
og tjáningaríkara en nokkru sinni áður. En
Jiað beit ekki á Júlíu, og hún svaiaði:
„Vissulega! Þér hafði gert alltof mikið, og
])ar sem ég hef lengi haft það á tilfinning-
unni, að ég yrði yður alltaf meira og meira
skxddbundin, og myndi aldrei verða fært að
endurgjalda allar þær fórnir, sem þér héld-
uð áfram að færa mér, þá ásetti ég mér að
taka ekki við fleirum.“
„Og hveis vegna einmitt núna?“ mælti
Sveinn sorgbitinn og hljóðlátlega, „er ég
tók að nálgast mark það, sem ég hafði svo
lengi keppt að, nú Jxegar mér hefur hlotnast
sá lieiður, sem jrér fyrrum mátuð svo mik-
ils?“
„Leyfið mér að ljúka máli mínu, Sveinn!“
svaraði hún. „Hvers vegna einmitt núna,
spyrjið þér. Sökum þess að hér hefur ekki
tekizt fyrr en nú að gera upp á milli skyldu
minnar og tilhneigingai', og sökum þess að
ég virti yður of mikið til þess að hræsna fyrir
yðui' ást Jiá, sem ég á ekki framar til.“
„Segið ekki Jxetta, annað hvort elskar
maður alla ævi eða þá aldrei, það finn ég
bezt hjá sjálfum mér.“
„Ég vildi óska, að ég liefði aldrei elskað
yður,“ svaraði Júlía.
„Æ, nei, Júlía Parsberg! “ mælti Sveinn.
„Svona megið þér ekki tala. Jafnvel þótt allt
hið liðna liafi ef til vill aðeins verið blekk-
ing, Jiá skulum við að minnsta kosti vera
sannorð núna, er þér viljið að við skulum
skiljast. Þér elskið mig ekki framar sökum
Jress, að þér elskið annan.“
„Hvað dirfist þér að segja!“
„Þér elskið annan!“ endurtók liann skjálf-
raddaður og með leiftrandi augum. „Og jrví
14*