Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Qupperneq 33

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
111
ætt þinni á einhvern háfct. máttu vera viss
um það, að ég mun ætíð telja mig standa í
þakkarskuld við þig. — Þér sögðuð, þér eða
ætt þinni. Og nú er tíminn kominn að halda
þetta heit yðar, ekki fyrir Önnu sjálfa, held-
ur fyrir mann hennar, fyrir Svein Gjönge.
Það er um hann, sem ég vil tala við yður.“
Júlía spratt upp úr stólnum. „Hvað ertu
að segja?“ hrópaði hún upp. „Það er þá
hann, sem sendir þig hingað?“
„O nei,“ svaraði Ib og brosti raunalega
og hristi höfuðið. „Sveinn myndi nú fyrr
biðja Himnaföðurinn að svipta sig málinu
en að senda mig hingað með boð til yðar.
Þér þekkið hann ekki eins vel, og þér ættuð
að gera, þykist ég heyra,.ekki eins og við vin-
ir hans þekkjum hann og köllum hann
rnann, eða óvinir hans, sem kalla hann
hetju, eða þá konungurinn, sem kallar liann
kærasta son sinn. Verðið nú ekki reiðar, en
Sveinn hefur einnig gert yður góðan greiða,
og á sama hátt sem þér eigið gagnvart vesl-
ingu systur minni, eigið þér einnig gagnvart
Sveini — ég ávið,“ stamaði hann af feimni
og þorði ekki að horfast í augu við ung-
frúna, sem stöðugt leit á hann rannsóknar-
augum, — „ég á við, að þér eigið einnig
óbætta sök gagnvart lionum — ofurlitla
sök,“ bætti hann við óðamáJa, eins og til að
mýkja orð sín.
„Minn góði varðstjóri!" sagði Júlía, „ef
þér ætlist til, að ég skilji yður, verðið þér að
tala skýrara og vera stuttorður."
„Eg ætla að leggja Sveini liðsyrði. Hann
situr lieima og er sorgbitinn.“
„Hvað kemur mér það við?“
„Ef þér vilduð aðeins gera liann glaðan
aftur.“
Þótt orð þessi væru sögð í mestu auðmýkt,
tók Júlía þau upp sem móðgun: „Eg á ekk-
ert saman við Svein Pálsson að sælda,“ svar-
aði hún önug og stórlátlega.
Ilt virti hana alvarlega fyrir sér og mælti
svo:
„En hefði nú Sveinn svarað þessum sömu
o«ðum kvöldið góða, þegar hann gekk að
því að kvænast Önnu Maríu til að bjarga
heiðri yðar og frændmenna yðar?“
„Hvers krefjist þér af mér, varðstjóri? F.g
er ekki enn farinn að skilja yður.“
„Ég hélt, að það gæti orðið gott á milli
ykkar Sveins, eins og áður. Ef þér aðeins
segðuð eitt gott orð og vingjarnlegt við
hann, mundu allir fuglar syngja fyrir liann,
og sól skína í hjarta hans í stað þess, að nú
situr liann heima, sjúkur og rnæddur og
sinnir engu.“
„Jæja! Nú loksins fer ég að skilja yður,“
sagði Júlía og brosti með greinilegum kald-
hæðnissvip, sem Ib áttaði sig þó ekki á. „Þér
eigið við, að ég ætti að fara til Sveins
Gjönge?“
„Já, æjá, einmitt það!“ svaraði Ib með
ákafa, „hann mundi verða himinglaður við
það.“
„Svo ætti ég að blíðmælast við hann, biðja
hann fyrirgefningar, ef ég hefði verið svo
óheppin að vanþóknast honum. Er það ekki
þetta, sem þér eigið við?“
Ib fipaðist í svarinu, hann starði aðeins
;i hana steinhissa. Honum skildist enn ekki
fyllilega, að þessi blíði og töfrandi svipur
l)jó yfir hjartalausri hæðni.
„Þetta vilduð þér, að ég ætti að gera,“
sagði Júlía nú, eldheit í kinnum og með
leiftrandi augu. — Ég! — Góði varðstjóri!
Virðist yður ekki, að þetta sé helzt til of
jnikils ætlast?“
„Sé svo,“ svaraði hann hryggur, „stafar
það af því, að ég vissi ekki betur. Mér þykir
svo vænt um Svein og talaði því aðeins af
einfeldni hjarta míns.“
„Ég ásaka yður heldur ekki fyrir það,“
svaraði Júlía hlæjandi, „en það sem þér far-
ið fram á er blátt áfram fjarstæða og ómögu-
legt.“
„Æjá, það verður þá svo að vera. Ég hélt,
að þér munduð komast við af bænum mín-
um, og að Sveinn hefði ekki glatað allri ást