Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Qupperneq 35

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
113
vegis. Það var ekki á þann hátt, sem ég liafði
hugsað mér að telja um fyrir yður.“
„Hvað hefirðu þá Itugsað þér að gera við
þessi bréf?“
„Eg ætla að geynra þau vandlega,“ svaraði
hann, „og í hvert sinn sem mér verður litið
á þau, mun ég minnast þess, að bilið okkar á
milli er enn styttra, lieldur en þér hyggið.“
„Gott og vel,“ mælti Júlía, og var nú ró-
legri, „þessum sigri máttu gjarnan hrósa, en
gleymdu þá ekki heiti þínu. Kænn ertu og
sniðugur, það hef ég tengið að reyna í dag.
Þú munt því sjálffær um að komast að þeirri
niðurstöðu, hvort sé meira r irði, líf þitt eða
þögnin, því að þetta er hvort öðru háð.“
„Þér getið verið alveg rólegar,“ sagði Ib.
„Tunga mín hefur aldrei ratað leiðina til
hjarta míns. — Á ég þá alls enga kveðju að
bera Sveini frá yður, ekki eitt einasta vin-
gjarnlegt orð?“
„Jú! Biddu hann að bera konu sinni
kveðju mína.“
Er Ib gekk út, rakst liann á Körbitz, sitj-
andi á stól rétt fyrir framan í forsalnum, og
lézt hann vera niðursokkinn í að lesa í Arild
Hvitfeldts Krönikubók; en auðvitað hafði
það ekki girt fyrir, að hann hafði heyrt hvert
orð, sem talað var í næsta herbergi. Þegar
riddarinn fylgdi Ib inn til Júlíu, hafði hann
gætt Jress vel að skilja hurðina eftir í hálfa
gátt og þannig gat hann hlerað samtalþeirra
og njósnað frekar um leyndarmál það, er
hann hafði þótzt grilla í af bréfi Kai Lykkes.
Og hér hugðist hann fá tækifæri til að ná sér
niðri á keppinaut sínum og auðmýkja hann,
án þess þó að gruna, hve mikilvægt leyndar-
mál þetta kynni að reynast.
„Jæja, varðstjóri!" sagði hann, er j>eir
voru komnir fram í forsalinn, „fenguð þér
nú lokið erindi yðar? Þér eruð sannarlega
vel mælskur og töluðuð vel máli yðar.“
„Þér hafið þá heyrt allt, sem sagt var?“
„Það varð ekki hjá Jdví konrist. Ég gat
varla lesið eitt orð í hinni fróðlegu Kröniku-
bcík sökum Jress, hve ])ið voruð hávær."
Ib leit riddarann tortryggnisaugunr.
„Ég heyrði Jrví, að varðstjórinn hefur í
fórum sínum nokkur bréf frá kærum vini
mínum, Lykke höfuðsmanni. Oghans vegna
Jrætti mér miður, að J)au lentu á glámbekk."
„Ég býst heldur ekki við, að það væri
heppilegt fyrir hann,“ svaraði Ib.
„Eigum við ekki að gera dálítil kaup,
varðstjóri góður, eins og tveir gamlir og
góðir félagar gera sín á milli?“
„Hvers konar kaup óskar hinn náðugi
herra, að við ættum að gera?“
„Um bréf vinar míns. Þér látið mig fá
])au öll saman, og ég greiði einn gullpening
fyrir hvert þeirra.“
„Náðugi herra. Þér eruð alltof göfuglynd-
ur og mynduð tapa miklu á Jreim kaupum,
og annars hef ég ákveðið að láta bréf Jresst
aldrei frá mér.“
„Hvers vegna?“
„Og hvers vegna viljið þér kaupa þau?“
„Til þess að girða fyrir þá óhamingju, er
J)að myndi valda höfuðsmanninum, að þau
lentu í annarra manna höndum.“
„Nei, þá-lízt mér betur á að varðveita þau
sjálfur."
„En hvers vegna, varðstjóri góður og
gamli félagi?“
„Til þess að girða fyrir þá óhamingju, er
það mundi valda höfuðsmanninum, ef Jtau
lentu í yðar höndum." Að svo mæltu kvaddi
Ib riddarann virðulega og gekk ofan hallar-
þrepin.
XX VIII. Strid og friður.
Varðstjórnn var ekki eins hnakkakerrtur,
er hann hélt burt aftur frá höllinni, og hann
liafði verið er ltann kom þangað, og von-
brigðin í svip hans sögðu sína sögu. Hann
stefndi nú ofan að Gjerderöd til að hitta
þann, sem átti að færa Inger bréfið.
Hann hrökk upp úr hugleiðingum sínum
við hófatak inni í skóginum. Að vörmu
spori komu þar í ljós tvær hefðarkonur með
þjóni sínum til fylgdar, og reið hann spöl-
15