Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Qupperneq 40

síðustu tillraun gr-eip Mackenzie fast í öxl stýri-
manns og skipaði: „Vertu ákveðinn hvað þú
ætlar að gera. Þetta er síðasta tækifærið. Ætl-
arðu í stóhnn?“
„Nei,“ svaraði stýrimaðurinn.
„Hertu nú upp hugann og gríptu tækifærið,
maður,“ sagði Mackenzie. En hann hristi aðeins
höfuðið.
Eftir allar þessar árangurslausu tilraunir til
þess að bjarga þessum vesalings félaga sínum
kom Maokenzie sér fyrir í björgunarstólnum og
gaf síðan merki um að hann yrði dreginn í land.
Mackenzie var illa á sig kominn þegar í land
kom. Það var ekki nokkur spjör utan á honum,
og Mkaminn var hræðilega útleikinn. Ekki gat
hann komið upp neinu orði eða staðið á fótun-
um. Eftir langa sjúkrahúsvist náði hann þó full-
um bata. Naut hann mikillar virðingar og að-
dáunar fyrir hetjuskap þann og dugnað, sem
hann hafði sýnt við þetta tækifæri.
Mörgum árum síðar sagði sjónarvottur mér
svo frá síðustu afdrifum skipsins.
„Fagnaðarópin vegna björgunar Mackenzie
voru varla þögnuð, þegar neðri hlutar stór- og
aftursiglu brotnuðu og féllu útbyrðis. Stór brot-
sjór velti afturhluta skipsins alveg á hliðina. Mið-
hluti skipsins hvarf nú alveg. Framparturinn tók
smátt og smátt að rísa upp að framan, jafnframt
því, sem hann seig í sjó að aftan.
Stýrimaðurinn stóð fram á bógi og horfði á
hina hættulegu för Mackenzie til lands. Þegar
siglurnar féllu í sjóinn, færði hann sig hægt með-
fram borðstokknum að afturreiðanum og gekk
nokkrar veglínur uppeftir honum. Við, sem í
iandi vorum, gátum ekki dregið björgunarstól-
inn aftur út í skipið, því að hringlínan hafði
nuddazt sundur í brimgarðinum. Það var því að-
eins einföld lína milli skips og lands. Við hróp-
uðum til stýrimannsins og sögðum honum að
draga björgunarstólinn til sín, en hann gerði
enga tilraun til þess.
Brátt fór hann niður úr reiðanum og mjakaði
sér fram á bóg, þar hnipraði hann sig saman, en
særokið dundi á honum. Ekki dvaldi hann lengi
þarna, en færði sig aftur upp í reiðann. Hin ein-
falda mjóa Mna hékk ennþá í ,,kastblökkinni“.
Dró hann nú línuna úr blökkinni og hnýtti henni
utan um sig. Síðan klifraðist hann fram á bóg,
þar sem særokið gekk miskunnarlaust yfir hann
eins og áður. Fremsta siglan ásamt rá og öllu
tilheyrandi féll nú í sjóinn. Samstundis skall
brotejór yfir framstafninn og kastaði stýrimann-
inum útbyrðis.
Við brugðum nú við og drógum línuna til okk-
ar í skyndi. Einu sinni eða tvisvar sáum við
stýrimanninn skjóta höfðinu upp úr brimlöðrinu,
en hann hvarf svo aftur og sást ekki framar. Við
drógum alla línuna í land, en það var ekkert með
henni. Undir rökkrið var Craigburn algerlega
horfið.“
Björgunarsveitin leitaði björgunarbátsins, sem
ennþá var saknað. Leitað var á stóru svæði um-
hverfis strandstaðinn, en árangurslaust. Var al-
mennt talið að báturinn hefði farizt með allri
áhöfn. En sem betur fór kom í ljós að svo var
ekki, því að báturinn fannst síðar um daginn
framundan Höfðunum. Höfðu bátverjar lent í
miklum hrakningum og mannraunum.
Hvað eftir annað hafði báturinn sloppið nauðu-
lega frá því að lenda á klettunum, þegar hann
brauzt frá skipshliðinni á Craigbum. Loks komst
hann frá skipinu og var honum stýrt út á rúm-
sjó. Sjómennirnir voru óvanir róðri, og urðu því
brátt þreyttir, en þeir héldu þó út að róa, þar til
þeir voru komnir 5 til 6 sjómílur frá landi. Rek-
akkeri var nú látið út og legið fyrir því. Ljósker
var í bátnum og tókst þeim að halda lifandi á
því alla nóttina. Það var nístandi kuldi. Loftið
var kolsvart og regnið virtist óstöðvandi. Ekki
var þurr þráður á nokkrum manni. Svo miikið
gaf á, að 2 menn urðu að standa í stöðugum
austri. Matsveinninn, sem var einn þeirra, sem
á bátnum var, hafði verið svo hygginn að taka
með sér nokkrar flöskur af rommi, og urðu þær
frekar en nokkuð annað til að halda lífinu í
mönnunum. Um morguninn sáu þeir skonnortu,
sem sigldi áleiðis í áttina að Höfðunum, en
hvernig sem bátverjar veifuðu og hrópuðu, urðu
þeir á skonnortunni þeirra ekki varir. Var nú
aftur tekið til áranna og róið það langt út, að
hafnsögumanni þótti gerlegt að hleypa í áttina
til hafnarinnar. Dráttarbáturinn Eagle fann svo
björgunarbátinn á leiðinni þangað.
Sjóréttur var síðar haldinn út af strandinu.
Komst rétturinn að þeirri niðurstöðu, að strandið
hefði orðið vegna vanrækslu Kerr skipstjóra.
Hafnsögumaðurinn var sýknaður. Var hann álit-
inn hafa verið í fullum rétti að leggja af stað
með skipið úr höfn, og hefði dráttartaugin ekki
losnað vegna vanrækslu stýrimanns, hefði skipið
20 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ