Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Síða 57

var að sjá, sem skipstjóri áliti þetta sjálfsagðan
hlut og var hann þegar sofnaður.
Ég átti næturvökuna, svo að Slater leysti mig
af verði klukkan 4 um nóttina. Það var suðvest-
an kaldi, talsverð undiralda og loftvogin var fall-
andi. Fiskimönnunum okkar gekk illa að stýra
skipinu og var ég mestalla vökuna að reyna að
koma þeim á lagið með það. Klukkan 8 um
morguninn kom ég aftur á vöku. Var þá komið
suðvestan rok. Skipið hjó mikið og hraðinn var
aðeins 4 sjómílur. Skipið var fullhlaðið og sjór-
inn brotnaði á því eins og á blindskeri, svo að
hættulegt var að fara um þilfarið. Það eina góða
við þetta var, að kolarykið hreinsaðist burtu af
skipinu.
A þriðja degi breyttist vindáttin og sjór varð
mjög ruglingslegur og slæmur. Um hádegisbilið
féll brotsjór á skipið og bra'ut hann lúkuhlerana á
framlestaropinu. Ég snéri skipinu undan vindi, lét
vekja alla hásetana og hófum við svo viðgerðina.
Sem betur fór áttum við til nokkra vara-lúku-
hlera. Tókst okkur brátt að loka lestinni og
skálka hana, Til frekara öryggis hlóðum við laus-
um plönkum yfir lestaropið og bundum þá síðan
fasta. Þegar þessu var að verða lokið, lenti skipið
ofan í öldudal, brotsjór féll yfir það og þilfars-
brunnurinn fylltist alveg af sjó. Hver maður
reyndi að bjarga sér sem bezt hann gat. Róberts
gamla skolaði inn undir járnstiga og festist hann
þar. Þegar við komum honum til hjálpar var
hann kominn að því að drukkna, og auk þess
hafði hann lærbrotnað ofanvert við hægra hnéð.
Með miklum erfiðismunum tókst okkur að koma
honum í rúmið, en til þess urðum við að bera
hann niður 2 bratta stiga. Ég, Slater og timbur-
maðurinn bjuggum þvínæst um beinbrotið eftir
reglum þeim, sem gefnar voru í lækningabók
skipsins.
Nú voru aðeins eftir 2 viðvaningar á hvorri
vöku, og annan þeirra þurfti til þess að stýra.
Veður fór nú batnandi og hélzt síðan gott nokk-
um tíma. Einn góðviðrisdaginn varð einn kynd-
arinn óður og munaði minnstu að hann gerði út
af við annan vélstjóra. Kyndarinn hafði skóflu
að vopni og hótaði að gera út af við okkur alla.
Eftir harða viðureign — því að kyndarinn var
hraustmenni hið mesta — tókst okkur að koma
böndum á hann, og var hann því næst lokaður
inni í áhaldageymslu timburmannsins. Annar
vélstjóri varð nú að leggjast í rúmið. Hafði hann
í viðureigninni við kyndarann hlotið hættulegt
höfuðsár og auk þess fengið snert af heilahrist-
ing. Féll það nú í minn hlut að annast báða sjúk-
lingana, því að ekki þurfti að reikna með Gamble
skipstjóra, sem oftast lá í rúmi sínu og stundi af
gigtarverk j um.
Á 17. degi komum við til Bermuda og var
skipinu lagt í flotahöfnina. Dvöldum við þar í
10 daga í ágætis veðri og gleymdum við því brátt
áhyggjum okkar.
Skipstjóranum varð vel til vina. Bjó hann allan
tímann í landi og skemmti sér prýðilega. Annar
vélstjóri hresstist og gat farið að stunda vinnu
sína, en Róberts var fluttur á sjúkrahús. í hans
stað réðum við á skipið uppgjafasjómann að nafni
Stanley. Þurfti hann að komast til Englands og
því greip hann þetta tækifæri.
Þegar lokið var við að afferma kolin, yfirgáf-
um við hina fögru Bermudaeyju með miklum
söknuði og héldum í áttina til Cape Tormentine
í Northumberland Straits og lá leið okkar gegn-
inn hið þrönga Gut of Canso, sem aðskilur Cape
Breton Island frá Nova Scotia.
Caliban var svo létt að skrúfan stóð hálf upp
úr sjónum, en við vorum vongóðir. I 4 daga
gekk allt að óskum, en þá skall á okkur norð-
vestan hvassviðri og skipið hætti að láta að
stjóm. Frost var mikið, svo að mikill klaki hlóðst
á skipið og jók það mjög á krankleika þess. Við
áætluðum stöðu skipsins yera 50 sjómílur norð-
vestur af Sáble Island, en hún var illræmd meðal
sjófarenda. Rak okkur nú í áttina þangað. Eftir
36 klukkustunda rek, eða að morgni annars dags,
sáum við stór brot á bakborða. Kom okkur sam-
an um að þau mimdu vera á yztu grynningum.
Okkur bar framhjá, en það munaði mjóu að illa
færi fyrir okkur. Þegar veðrið lægði sáum við
suðdrströnd eyjarinnar og settum nú stefnu til
Gut of Canso. Þangað komum við morguninn
eftir og héldum nú inn Sundin.
Var nú norðan stormur og okkur leið illa
vegna hins mikla kulda. Einkum kom kuldinn
hart niður á hásetunum, sem áttu lítið af hent-
ugum kuldafötum. Við vorum svo heppnir að
eiga til um borð talsvert af þykkum strigapokum.
Ur þeim gerðum við okkur skjólgóð utanyfirföt,
sem komu að mjög góðum notum, þótt þau væru
ekki eftir nýjustu tízku.
Síðla dags 12. nóvember var komið til Tormen-
tine. Var þar hafnargarður, sem náði um 1 sjó-
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 37