Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Síða 58

mílu út í sjóinn, og á enda hams var „J“ mynduð
trébryggja. Stór og stæðilegur maður kom um
borð. Nafn hans var Maude og sagðist hann vera
hafnsögumaður. Hann sagði okkur jafnframt að
hann væri dómari, lögregluþjónn, hafnarstjóri,
borgarstjóri og birgðastjóri borgarinnar Tormen-
tine, og að í borginni væru 200 timburhús og
rækjuverksmiðja. Hafnsögumaður og skipstjóri
fengu sér nú 2 rommstaup, en síðam var haldið
áfram með skipið inn í höfnina. Það gekk illa að
fá skipið til þess að fljóta upp að bryggjunni.
Tvær tilraunir voru gerðar, en það tókst ekki.
Hafnsögumaður og skipstjóri fengu sér þvi eitt
eða tvö rommstaup til viðbótar. Gerðu þeir svo
þriðju tilraunina og tókst þá með miklu blóti og
formælimgum að koma skipinu upp að bryggju-
endanum. Þaðan var það svo fært á sinn stað inn
okkar voru við vindumar. Þeir voru skjálfandi
í krókinn.
„Bindið skipið með öllu því, sem þið eigið til,
drengir,“ kallaði Maude. „Það er mesta veðravíti
hér um slóðir.“ Að því búnu reikaði hann ásamt
skipstjóranum upp bryggjuna áleiðis til borgar-
innar, og virtust þeir vera í bezta skapi. Eins og
allt annað um borð hjá okkur voru landfestamar
mjög lélegar. Eg lét því lása úr einum lið af
keðju og batt skipið með henni til öryggis.
Morguninn eftir var byrjað á því að ferma
skipið með timbri. Var það tekið af jámbrautar-
vögnum, sem stóðu á bryggjunni. Verkamenn
komu timbrinu fyrir í lestinni, en viðvaningarnir
af kulda og fyrst í stað vom þeir mestu klaufar
við þetta, en eftir að búið var að leiðbeina þeim
rækilega, gátu þeir leist verkið sómasamlega af
hendi. Einn daginn vildi það til, að „bóma“ losn-
aði og slóst með miklum krafti í reiðann á fram-
siglunni. Reiðinn slitnaði um „splæs“, rétt fyrir
ofan reiðaþvingumar. Við Slater tókum til við
að lagfæra skemmdimar, en okkur vannst verkið
seint, því að frostið var svo mikið, að við urðum
alltaf að vera að hætta öðru hvoru til þess að
hlýja okkur á höndunum. Loksins eftir vikutíma
var verkinu lokið. Það fer ennþá hrollur um mig
þegar ég minnist þessa kuldaverks.
Þegar rok var, gengu öldumar yfir bryggjuna
og skipið, svo að mikill klaki myndaðist og tafði
hann mjög fyrir vinnunni, enda varð hleðslunni
ekki lokið fyrr en eftir 12 daga. Timbur var látið
í þilfarsbrunnana og þeir fylltir jafnhátt borð-
stokkunum. Var það síðan bundið niðrn- með
/írum, sem voru strengdir fastir með vindunum.
Þegar allt var orðið fullt, var 1 járnbrautarvagn
fullur af timbri eftir á bryggjunni, en þrátt fyrir
mótmæli mín var timbrið úr honum einnig flutt
um borð. „Þið látið það bara fara fyrir borð við
fyrsta tækifæri,“ sagði umboðsmaðurinn, „og fær-
ið það inn í dagbókina sem sjótjón.“
Hafnsögumaður og Gamble skipstjóri komu
saman um borð á síðustu stundu, og tókst þeim
slysalaust að koma skipinu frá bryggjunni. Var
nú haldið til Sydney á Cape Breton eyju til þess
að taka kol.
Nokkrum klukkustundum eftir að við létum
úr höfn skall á með blindhríð. Uppgötvuðum við
brátt að gufuflautan var frosin föst, einnig var
dýptarmælirinn eitt klakastykki og því ónot-
hæfur. Var því lagst til akkeris og legið í 12
klukkustundir, en þá birti til. Sáum við þá, að
við vorum aðeins V2 sjómílu frá klettóttri strönd,
en 10 sjómílum norðar heldur en við áttum að
vera eftir stefnunni, sem við höfðum stýrt. Rann-
sókn leiddi í ljós að spíritusinn á áttavitanum var
frosinn, og áttavitinn því ekki nothæfur. Var nú
farið með áttavitann aftur í eldhús og spíritusinn
á honum þýddur þar. Var síðan haldið áfram til
Sydney án þess nokkuð bæri til tíðinda.
Þegar til Sydney kom, fóru þeir skipstjóri og
yfirvélstjóri í land „til þess að athuga kolin“. Var
síðar hent allmikið gaman að þessari rannsóknar-
för þeirra, því að 4 klukkustundum eftir að Cali-
ban var tilbúin til brottferðar komu þeir dauða-
drukknir um borð, og því næst voru þeir 2
klukkustundir að kveðja vini sína, sem fylgdu
þeim um borð. Loksins létum við úr höfn, en
landgöngumennimir gengu til náða. Áður en
skipstjóri yfirgaf okkur, sagði hann við mig: „Þú
setur stefnuna á Fastnet, og lætur mig svo vita
hvemig gengur.“
Fengum við nú vestan storm og úfinn sjó, svo
að skipið valt afskaplega, en okkur miðaði vel
áfram. Þegar við vorum um það bil á miðju At-
lantshafinu náði veðrið hámarki með ofsaveðri,
svo að við ætluðum að fara að andæfa upp í
vind og sjó. Vitum við þá ekki fyrr til en skipið
tekur mikla veltu á stjómborða, svo að brunn-
farmurinn aftur á skipinu losnaði úr skorðum.
Víramir héldu, en mest af timbrinu þjappaðist
saman út í stjómborðahlið, svo að skipið tók að
hallast. í sama mund hrópaði Stanley, — sem var
við stýrið, — að stýrisútbúnaðurinn væri bilaður.
38 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ