Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 99

°§ var of hissa til þess að reka upp
Nátur. Hann beit á vör sér og virtist
^yggjufullur. „Nú, jæja, ég mun ein-
Wrn veginn kippa því í lag iyrir þá -
^annski færi ég þeim birgðir. Fjandinn
^afi það! Þetta skiptir minnstu máli.“
n8 sagði ekkert. I sjónhendingu sá ég
Jitri fyrir mér þegar búið væri að tylla
hi
h-
°num upp á klettadrang þar sem
LVergi vottaði fyrir skugga, öslandi
Suanó upp að knjám, með garg
sJófuglanna í eyrum og hvítglóandi
eidhnött sólarinnar fyrir ofan sig;
skaflaeiðUr himinninn og lífvana
^fauðnin titrandi í tíbránni líkt og
þau væru að soðna saman í eitt í
Sv*kjunni úti í fjarskanum. „Ég
Il'Undi ekki ráðleggja mínum versta
°Vlni...“ byrjaði ég. „Hvað gengur að
Per? ‘ æpti Chester; „Ég ætla að stinga
honum vænni fúlgu - það er að
Segja um leið og hjólin eru farin að
Snúast, auðvitað. Þetta verður jafn
''Uðvelt og að drekka vatn. Hann mun
°kstaflega ekkert þurfa að gera; hann
^un bera tvær marghleypur sér við
euisstað... Vitanlega þyrfti hann ekki
^ óttast neitt sem fjörutíu negrar
ynnu að taka upp á - með tvær
jUarghleypur - eini vopnaði maðurinn!
etra er langtum álitlegra en það kann
ad virðast. Ég vil að þú aðstoðir mig
v'ð að telja hann á að taka þessu. “
»Nei!“ hrópaði ég. Eitt andartak gaut
°binson gamli votum augunum upp
a mig með eymdarsvip. Chester horfði
a mig fullur óendanlegrar fyrir-
j|tr*ingar. „Svo þú munt ekki ráða
I °num til þessa?“ mælti hann sein-
e8a- „Svo sannarlega ekki“ svaraði ég
°8 var jafn hneykslaður og ég hefði
Verið beðinn um að aðstoða við
^nnsmorð; „þar að auki er ég viss
ntr> að hann kærir sig ekki um þetta.
^ ann er að sönnu ekki sem best á sig
0rninn, en geggjaður er hann ekki
SV° e8 viti til.“ „Hann er ekki nýtur til
eins né neins“ sagði Chester líkt og við
sjálfan sig. „Hann er einmitt mað-
urinn sem hefði hentað mér. Væri þér
mögulegt að líta á málin eins og þau
blasa við, væri þér ljóst að þetta er
kjörið handa honum. Þar að auki...
Sko! þetta er frábærasta, öruggasta
tækifæri...“ Skyndilega varð hann
reiður. „Ég verð að fá mann. Hér og
nú!“... Hann stappaði niður fæti og
brosd óviðfelldnu brosi. „En eitt er þó
víst. Ég get ábyrgst að ekki mun eyjan
sökkva undir honum - og mér skilst
að hann sé dálítið sérsinna þegar slíkt
er annars vegar.“ „Verið þið sælir“
sagði ég í styttingi. Hann leit á mig
eins og ég væri fífl sem engan veginn
yrði botnað í... „Við verðum að fara að
haska okkur, Robinson skipstjóri“
æpti hann allt í einu inn í eyrað á
gamla manninum. „Þessir persnesku
fuglar bíða eftir að við komum og
göngum frá samningnum.“ Hann tók
þéttu taki utan um handlegginn á
félaga sínum, snarsneri honum við og
- alveg óvænt - glotti hann til mín yfir
öxl sér. „Ég ætlaði að gera honum
greiða“ fullyrti hann og fasið og mál-
rómurinn fékk blóðið til að ólga í
æðum mér. „Ekki neitt að þakka - fyrir
hans hönd“ svaraði ég um hæl. „O, þú
læst vera svo fjandi kænn“ hreytti
hann út úr sér; „en þú ert eins og allir
hinir. Þú ert of mikill skýjaglópur. Við
skulum sjá hvað þú hyggst fyrir með
hann.“ „Ég veit ekki til að ég hyggist
eitt né neitt fyrir með hann.“ „Ekki
það?“ fnæsti hann; það gnast í gráu
yfirskegginu af bræði og við hlið
honum stóð sá víðfrægi Robinson,
blýfastur við regnhlífma, sneri við mér
baki jafn þolinmóður og gæfur og
útjaskaður vagnhestur. „Ég hef ekki
fundið neina gúanóeyju“ sagði ég. „Ég
er þeirrar skoðunar að þú sæir hana
ekki þótt einhver leiddi þig við hönd
sér upp að henni“ sagði hann og var
skjótur til svars, „og því er nú svo hátt-
að í heimi hér að þú verður að sjá
hlutinn áður en þú getur fært þér
hann í nyt. Þú verður að gegnumlýsa
hann, hvorki meira né minna.“ „Og fá
aðra til þess að sjá hið sama“ sagði ég
meinfysinn og leit niður á hið lotna
bak við hliðina á honum. Chester
fnæsti. „Það er sko ekkert að augunum
í honum - hafðu ekki áhyggjur af því.
Hann er engin leikbrúða.“ „Nei, ham-
ingjan hjálpi mér!“ sagði ég. „Komdu
nú, Robinson skipstjóri“ hrópaði
hann inn undir hattbarð gamla
mannsins og í röddinni var tónn
einslags ógnandi lotningar; „Svipa
Guðs“ tók undir sig stutt, auðsveipni-
legt stökk. Þessi afturganga gufuskips
lá og beið þeirra. Auðlegðin úti á
eyjunni björtu. Þeir minntu á tvo
undarlega sæfara sprottna út úr
goðsögn. Chester stikaði áfram salla-
rólegur, hnarreistur og mikill á velli og
með svip sigurvegarans; félagi hans,
langur, rýr og hokinn, hafði krækt sig
fastan við handlegginn á honum og
dró visnar lappirnar hvora fram fyrir
hina svo ótt sem hann ætti lífið að
leysa... -
Ég velti því stundum fyrir mér
hvernig Jim, með allt sitt hugarflug,
hefði listist á sig á Walpoleeyju, þessari
ömurlegustu þúst þurrlendis í víðri
veröld. Líklega hefði ég aldrei frétt af
því, því ég verð að segja ykkur frá að
eftir að Chester hafði komið við í ein-
hverri höfn í Ástralíu til þess að lappa
upp á skipshróið, stefndi hann út á
Kyrrahaf með tuttugu og tveggja
manna áhöfn um borð að því er sagt
var. Einu fregnirnar sem skýrt gætu
ráðgátuna um örlög hans voru þær að
hvirfilbylur var talinn hafa riðið yfir
Walpole-rifin máðuði síðar eða þar
um bil. Engin einustu ummerki um
skip og áhöfn fundust nokkru sinni;
ekki hið minnst hljóð barst utan úr
auðninni. Punkur og basta! Kyrrahafið
geymir leyndarmál sfn betur en öll
önnur hinna síkviku og bráðlyndu
hafa jarðar vorrar.“
Atli Magnússon þýddi
SJfyMAN NADAGvSBLADlD
99