Blanda - 01.01.1918, Side 123

117
sagt, á.ður eg heira kora, ura ruitt ástand og málanna
afdrif.
Plestallar stefnur, sem mér voru stefndar, stóðu
upp á embættis töpun, og margar upp á æruna með, en
guð rétti það alt jafnt á annan hátt við en mennirnir
til ætluðu, uvo fþað, som þeir1 2) mér hugðu ilt að gera,
féli þeim sjálfum til skaða.
Strax eptir mína haráttu og missir minnar sálugu
konu, þé. þessi, sem og nú á, var nýkomin, byrjaðist
eitt ólukkumál á þann hátt, Jón ísleifsson var skikk-
aður talsmaður Helgu Skúladóttur, en það vantaði eitt
þingsvitni í hennar máli, sem haun skyldi fyrir yfir-
iéttinn framfæra4), að ári komandi 1726. Það for-
sómaði hann að gera í héraði, en lagði þá annað fram
fyrir yfirróttinn, undir mínu nafni. Eg var þá ekki á
Alþingi3). Það var hvorki með rninui hendi undir-
skrifað, eður signeti áþryktu. Komst svo á umræðu,
hvort þetta þingsvitni mundi satt, hverju Jón Þor-
steinsson í verk kom. Svo strax sem hann af Alþingi
kom, reisti hann austur í Kleyfaþingsókn, til að spyrja
mín þingvitni að, hvort eg hefði úttekið það þingsvitni
þá um vorið, hvartil allir sögðu nei. Reið svo með
þetta aptur til Bessastaða; skikkaði amtmann mér að
taka þetta mál upp, ella ætti eg að missa æru og
embætti og höndina með, hvarfyrir þetta mál kom
íyrir Lögréttu Anno 17271), hvar uppá eg aflagði rainn
eið, að eg hefði okki þetta þingsvitni gert, eður hefði
þar neitt um að segja. Yar svo þetta mál komið upp á
Jón ísleifsson, en amtmaður eða lögmeuu vildu mig
ekki frikenna. Vorum við svo báðir i sörnu klípu.
1) [þeir, sem, hdr.
2) Sbr. Alþingisbók 1725, Nr. XVIII.
3) þ. e. 1727.
4) Alþingisb. 1727, Nr. XXIII.