Eimreiðin - 01.04.1924, Qupperneq 17

EIMREIDIN
EINAR BENEDIKTSSON
145
Svo hált og vítt mér finst ég skynja.
Gu5s veröld! Andans hlekkir hrynja
sem hjóm við þetta geislaspil.
Mér finst ég elska allan heiminn
og enginn dauði vera til.
I kvæðinu Dagurinn mikli birtast skáldinu æðstu sannindi
l'fsins frá líkbörum »daglauna öreigans*. — Samheild verand-
’nnar, Guð —:
Alt þiggur svip og afl við hans borð.
Stormanna spor eru stilt í hans óði.
Stjarnanna hvel eru korn í hans blóði.
Hans bros eru geislar og blessuð hver storð,
sem blikar af náð undir ljóssins sjóði.
Dauðinn er að eins skynvilla — »dauðlegt máU:
Þó holdið sjálfu sér hverfi sýn,
þó hismið vinni sér dánarlín
er lífið þó sannleikur, dauðinn draumur.
I stundarheimi næst ekkert yfirlit. Hvert sjónarmið, hvert
v'ðhorf öndvert öðru. »Viðburðahringsins endalaust undur sést
að eins í brotum*. En í veröld andans er tíminn ekki til —:
Hvað var og hvað er og hvað verða skal
í vitund drottins ei greinist í sundur.
Alt er af einni heild, sem alheimssálin gefur líf og snið>
ar*di og efni, brot hinnar miklu heildar.
^að er nauðsynlegt til skilnings á kvæðum skáldsins að
^afa fundið og skilið viðhorf hans gagnvart tilverunni — í
^e'ld sinni og smæstu myndum. Það er líka sannarlega þess
Vert að sjá og skilja með anda skáldsins, þræða með honum
hið tæpa vað, »þar sem mætast vegir vits og trúar*. Hvergi
1 Hýíslenskri skáldment er víðsýni meira eða bjartara um að
htast. Ekkert er á huldu. Spurningarnar þagna. Tilveran ber
slálfri sér vitni, tign sinni og eilífu áformum. í kvæðinu Jörð
hveður skáldið svo —:
Þvi er alt líf þitt stormur, stríð og þrá
upp stigans þrep, svo hækki og göfgist myndin.
Duftið á að hefja sig sjálft í æðra skyn. Þannig kveður
skáldið - Til Sóleyjar —:
10