Eimreiðin - 01.04.1924, Blaðsíða 21

E'MREIÐIN
EINAR BENEDIKTSSON
149
Eg minnisl þín löngum heimur hverfulla mynda,
í hópnum, sem lremur og fer í voldugum borgum,
meö óma, sem líða í öræfi hverfandi vinda,
með andlit, sem rísa og sökkva á streymandi torgum.
En stoltastur ertu og stærstur í roki á haustin.
Strandmölin grýtir landið. Þú seilist í naustin.
Skýin þau hanga á himninum slitin í tötra.
Það hriktir í bænum eins og kipt sé í fjötra.
Þá bryðurðu gaddinn við grúfandi bátastefnin.
Grunnsjórinn beljar um voginn svo jarðirnar nötra.
En hafáttin er í húmi og blikum til skifta,
hún hleypir skammdegisbrúnum föl undir svefninn.
Þá hamastu, tröllið. I himininn viltu lyfta
hyljum þíns eigin dýpis og álögum svifta.
I kvæðinu Sæþoka er þannig lýst siglingu —:
Knörrinn hikar, veltir súðavöngum,
votan réttir háls af öldu laugum,
blístrar pípuvörum lotulöngum,
ljósum bregður, deplar stýruaugum.
Blaktar voð að rá, sem ermi að armi,
andar djúft um háfa, lyftir barmi,
spyrnir hæli hart í lagargöngum.
Honum er einstaklega lagið að einkenna þannig, að líkingin
Se skýr og ljós — en líka djúp og frjó. Þannig eru persónu-
^ýsingar hans mjög snjallar og hreindregnar. Lagskonu hirð-
ln9Íans, hið léttúðuga lífsþreytta glæsikvendi, einkennir hann
þannig:
A henni var silki og gull sem glys
og glerperlur djásnanna steinar.
Hún átti' ekki fögnuð — en gáska og gys;
hún gat ekki hrygst, hennar sorg var sem fis,
er líður um leið og hún kveinar.
Því sinnan var staðlaus sem svífandi blað
— sandhólmans visnuðu greinar.
^essi líking auðnarinnar, hins ófrjóa bölvaða lífs, er átakan-
Hgur vottur listborinnar gerhygli.
Hm Egil Skallagrímsson kveður hann svo —:
Hann heiðraði’ og unni veldi verðsins
sem vöðva síns arms, sem biti sverðsins,
sem stríðsmerki lífsins, er benti og bauð